I wanna be a rock star

Θυμήθηκα το ομώνυμο τραγούδι των Nickelback και μπήκα στο you tube να δω το video. Συγκλονιστικό. Είμαι σχεδόν σίγουρος πως τόσο το τραγούδι όσο και το video clip τα δημιουργήσανε έχοντας εικόνα από Ελλάδα.

Από ηλικία ανύπαρκτη μέχρι ηλικία αμέτρητη ένας λαός ολόκληρος με λίγες εξαιρέσεις τραγουδάει ακριβώς τον ύμνο  I wanna be a rock star,με πισίνες, πάρτυ γεμάτα μοντέλα του Playboy (η Kentra είναι πραγματικά κούκλα στο video clip), no limit credit cards, vip pass,και ντυμένοι με την τελευταία μόδα.

Δεν αγανακτώ πια. Δεν έχω κουράγιο πια ούτε και γι αυτό. Κάθε ημέρα αισθάνομαι να με προσβάλλουν και περισσότερο. Η Αθήνα ψηφίστηκε ως η χειρότερη πόλη της Δυτικής Ευρώπης. Άξιοι άξιοι. Μια βόλτα στο κέντρο θα μας πείσει ότι θα είμαστε για πολλά χρόνια πρωταθλητές.

Έχω μπροστά μου μια λίστα με 17 κύρια θέματα εργασίας που ορισμένα από αυτά έχουν και υποενότητες. Για κανένα από αυτά δεν προβλέπεται άμεσα να πληρωθώ. Είναι δουλειές είτε που προκύπτουν από την ανάθεση εργασίας είτε είναι δουλειές που θα υποβληθούν μην τυχόν και γίνουν αναθέσεις εργασίας.

Πήγα σήμερα στην οδοντίατρο και με πετσόκοψε κανονικά μετά πολλών επαίνων για την πρόοδο που παρατηρεί στην στοματική φροντίδα και υγιεινή. Παρ’ όλα αυτά πρέπει να μου αφαιρέσει ένα φρονιμίτη, ένα διπλανό που δεν της κάθεται καλά και ένα ακόμα που εδώ και χρόνια είναι στραβό και δεν μαζεύεται πια. Σκεφτόμουν ότι με την αυτασφάλιση που κάνω με 44 € το μήνα πρέπει μόνο για τα οδοντιατρικά να έχω γλιτώσει πάνω από 1500 € μέχρι τώρα. Δεν υπολογίζω τα υπόλοιπα προβλήματα που έχω και τρέχω εδώ και ένα χρόνο κάθε τρεις και λίγο στους γιατρούς. Πραγματικά αν δεν είχα την ασφάλιση και περίμενα από το ΙΚΑ ή τον οικογενειακό γιατρό θα είχα σαλτάρει τελείως.

Δεν έχω τι να πω και τι να γράψω άλλο. Ας είμαστε καλά και όσοι με ξέρετε ας μην με παρεξηγείτε που χάνομαι και εμφανίζομαι σαν κομήτης. Συνηθίστε το πλέον δεν γίνεται αλλιώς με μένα.

Και για να μην ξεχνιόμαστε....

I'm through with standin' in lines to clubs I'll never get in

It's like the bottom of the ninth and I'm never gonna win

This life hasn't turned out

Quite the way I want it to be

(Tell me what you want)

I want a brand new house on an episode of Cribs

And a bathroom I can play baseball in

And a king size tub

Big enough for ten plus me

(Yeah, so what you need?)

I need a a credit card that's got no limit

And a big black jet with a bedroom in it

Gonna join the mile high club

At thirty-seven thousand feet

(Been there, done that)

I want a new tour bus full of old guitars

My own star on Hollywood Boulevard

Somewhere between Cher

And James Dean is fine for me

(So how you gonna do it?)

I'm gonna trade this life

For fortune and fame

I'd even cut my hair

And change my name

'Cause we all just wanna be big rockstars

And live in hilltop houses, drivin' fifteen cars

The girls come easy and the drugs come cheap

We'll all stay skinny 'cause we just won't eat

And we'll hang out in the coolest bars

In the VIP with the movie stars

Every good gold digger's gonna wind up there

Every Playboy bunny with her bleach blond hair

And well, hey, hey, I wanna be a rockstar

Hey, hey, I wanna be a rockstar

I wanna be great like Elvis without the tassels

Hire eight body guards that love to beat up assholes

Sign a couple autographs

So I can eat my meals for free

(I'll have the quesadilla, ha, ha)

I'm gonna dress my ass with the latest fashion

Get a front door key to the Playboy mansion

Gonna date a centerfold that loves

To blow my money for me

 (So how you gonna do it?)

I'm gonna trade this life

For fortune and fame

I'd even cut my hair

And change my name

'Cause we all just wanna be big rockstars

And live in hilltop houses, drivin' fifteen cars

The girls come easy and the drugs come cheap

We'll all stay skinny 'cause we just won't eat

And we'll hang out in the coolest bars

In the VIP with the movie stars

Every good gold digger's gonna wind up there

Every Playboy bunny with her bleach blond hair

And we'll hide out in the private rooms

With the latest dictionary of today's who's who

They'll get you anything with that evil smile

Everybody's got a drug dealer on speed dial

Well, hey, hey, I wanna be a rockstar

I'm gonna sing those songs that offend the censors

Gonna pop my pills from a Pez dispenser

Get washed-up singers writin' all my songs

Lipsynk 'em every night so I don't get 'em wrong

Well, we all just wanna be big rockstars

And live in hilltop houses, drivin' fifteen cars

The girls come easy and the drugs come cheap

We'll all stay skinny 'cause we just won't eat

And we'll hang out in the coolest bars

In the VIP with the movie stars

Every good gold digger's gonna wind up there

Every Playboy bunny with her bleach blond hair

And we'll hide out in the private rooms

With the latest dictionary of today's who's who

They'll get you anything with that evil smile

Everybody's got a drug dealer on speed dial

Well, hey, hey, I wanna be a rockstar

Hey, hey, I wanna be a rockstar 

http://www.youtube.com/watch?v=WVu4p5J4eiY

  

Uncomfortably numb …

Λευκό χαρτί. Λευκή πετσέτα. Σκέφτομαι όλα αυτά που διαβάζω τόσο καιρό, τα εμψυχωτικά, τα παρακινητικά, τα πραγματικά βαθυστόχαστα, αν όλοι αυτοί που τα έγραψαν, είπαν, σκέφτηκαν, είχανε φτάσει στο τέλος του δρόμου και απλά μη έχοντας τι άλλο να κάνουν πηδήξανε στο κενό, γκρέμισαν τον τοίχο ή τέλος πάντων έκαναν την υπέρβαση για να φτάσουν μια μέρα να εκφράσουν μέσα από δυο γραμμές μια φιλοσοφική σκέψη.

Δεν μου αρέσει να μην παραδέχομαι τα λάθη μου, δεν δεν πιστεύω ούτε στην μοίρα, ούτε στο πεπρωμένο, ούτε στην θεία δίκη ή ανταπόδοση γιατί απλά δεν πιστεύω στο θεό και τα συναφή χριστιανικά.

Σκέφτομαι όμως ότι αν τα λάθη του παρελθόντος μας έρχεται μια στιγμή που εξαργυρώνονται cash και υποφέρουμε από αυτά πότε αντίστοιχα εξαργυρώνονται και τα σωστά που έχουμε κάνει? πότε δηλαδή θα ανταμειφθώ για τις ώρες δουλειάς που έχω ρίξει στο παρελθόν, για όσα έχω σκεφτεί, για όσα έχω υλοποιήσει, για όσα καλά ξέρω ότι έχω, για όσα επένδυσα όχι απαραίτητα με ρίσκο. Πότε θα εξαργυρώσω αυτές τις επιταγές?

Δεν μου αρέσει να κοιτάζω γύρω μου και να δείχνω καταστάσεις και πράγματα και να αναρωτιέμαι γιατί ο ένας έχει φτάσει εκεί, γιατί ο άλλος είναι φτιαγμένος τόσο  καλά, γιατί έχει εκείνος κατσίκα και δεν έχω εγώ? πολύ δε περισσότερο δεν θέλω να ψοφήσει η κατσίκα κανενός αλλά να αποκτήσω και εγώ μια δική μου.

Δεν λεω ότι οι άλλοι είναι ύποπτοι και όσοι τέλος πάντων περνάνε καλά απαραίτητα έχουν με ύποπτο τρόπο αποκτήσει τα αγαθά και την ήρεμη ή «ήρεμη» διαβίωση. Απλά ξέρω πολύ καλά ότι είναι αρκετοί αυτοί που πραγματικά χωρίς να υπάρχει λόγος είναι τόσο αμετακίνητα καλά βολεμένοι που κάτω από όλες τις συνθήκες το μόνο που αλλάζει για αυτούς είναι το περιβάλλον και όχι ο τρόπος ζωής τους.

Μπορεί να σκεφτείτε ότι ασχολούμαι πολύ με τα υλικά αγαθά και όχι με την ουσία των πραγμάτων. Την ευτυχία, την πνευματική ανάταση, την γενικότερη πρόοδο και ευημερία, την αγάπη των παιδιών μου, την υγεία μας και όλες αυτές τις αφηρημένες έννοιες. Πιστέψτε με είμαι ευγνώμων για την υγεία μας, κάνω προσπάθειες για την πνευματική ανάταση μου κι εμένα και των γύρω μου, με την γενικότερη πρόοδο και ευημερία δεν πολυασχολούμαι επειδή δεν με εμπνέει το περιβάλλον.

Όμως δεν αντέχω άλλο να παλεύω για την καθημερινή μου επιβίωση, δεν αντέχω το σφίξιμο στο στομάχι μου κάθε πρωί, τον εφιάλτη της ασφυξίας που με πετάει τη νύχτα από το κρεβάτι μου, την προοπτική του μήνα που έρχεται και του πνιγμού που μου προκαλεί.

Επιθύμησα να μπει ένας νέος μήνας και να ανασάνω ελεύθερα, με άνεση απλά, όχι με κανένα μεγαλείο. Επιθύμησα να ζήσω κι εγώ την απόλαυση του να μου «χαρίσουν» κάτι που θα με βοηθήσει να πατήσω λίγο πιο καλά στα πόδια μου. Επιθύμησα να μην πανικοβάλλομαι με την προοπτική ότι τα παιδιά μου μεγαλώνουν και εγώ ζορίζομαι από αυτό γιατί δεν προλαβαίνω να καλύπτω ανάγκες.  

Δεν ζητάω από κανένα ελεημοσύνη, δεν θέλω μαγική λύση. Θέλω να αισθανθώ λίγη ασφάλεια για να μπορέσω να κάνω πιο εύκολα αυτό που έχω επιλέξει. Βαρέθηκα να μουδιάζω και να σταματάει το μυαλό μου γιατί έχω ένα βουνό προβλήματα πάλι να ασχοληθώ.

Sorry για την μιζέρια σήμερα αλλά αισθάνομαι ότι δεν είμαι ο μόνος που διαμαρτύρεται ότι δεν πάει άλλο με αυτό τον τρόπο ζωής. Το διαβάζω και το ακούω παντού πλέον, οπότε ας πούμε ότι απλά καταγράφω την κοινή συνισταμένη.

    

Just the two of us….

Αν ο έρωτας ήταν στιγμές από την ζωή μας ,μια από αυτές θα ήταν η σημερινή βόλτα στην Κέρκυρα...

Υπάρχει ένα ποίημα του Καββαδία το «γράμμα σε ένα ποιητή» που μου έχει καρφωθεί στο μυαλό και αφορά κάποιο πολύ συγκεκριμένο στίχο που λεει

«.....κι εγώ απλά σε αυτές να σε σύσταινα σαν σε παλιές γλυκές μου αγαπημένες....».

Ακριβώς αυτό αισθάνθηκα απόψε. Είναι και η παροιμιώδης αφέλεια μου και ευαισθησία μου στις εφηβικές και παιδικές αναμνήσεις μου αλλά απόψε αισθάνθηκα πραγματικά την απόλυτη μαγεία.

Πάντα μου άρεσε και θα μ αρέσει να πηγαίνω σε πόλεις τον χειμώνα, που δεν υπάρχει η έντονη ζωή και η έξαψη του καλοκαιριού που αλλοιώνουν την φυσιογνωμία ενός τόπου.

Πάντα πίστευα ότι ο χειμώνας ακριβώς επειδή είναι σκληρός, γυμνός από στολίδια, και αναδεικνύει την πραγματική ομορφιά ενός τόπου είναι η καλύτερη εποχή να πας κάπου. Όχι Χριστούγεννα, ούτε γιορτές, μια απλή καθημερινή σαν σήμερα.

Περπάτησα στα καντούνια, άλλα έρημα, άλλα με κόσμο, μερικά σκοτεινά αλλά με ζωή πίσω από τα παλιά παραθυρόφυλλα (πόσα χρόνια έχω να δω παραθυρόφυλλο) με κηπάκια, με απλωμένα ρούχα, με μαγαζάκια εκπληκτικά (είναι απίστευτο πόσα café υπάρχουν στην Κέρκυρα και είναι όλα πανέμορφα μερικά μου θυμίσανε Φλωρεντία, Ρώμη).

Σταμάτησα μπροστά σε αυτά τα υπέροχα πολυκαιρισμένα κτίρια και χάζευα τους φωτισμούς που υπήρχαν στο εσωτερικό τους και στον εξωτερικό τους χώρο.

Είχα βάλει τα ακουστικά και άκουγα την Whitney Houston στο Your love is my love και ξαφνικά ακούω άλλη μουσική που συνειδητοποιώ ότι είναι από τον δρόμο. Σταματάω και ακούω το Smoke on the water / Deep Purple από την φιλαρμονική της Κέρκυρας με τρομπόνι και τρομπέτες.  ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ Η ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΑΥΤΗ. Πρέπει να μάθανε ότι ήρθα, ότι έχω ερωτευτεί την πόλη τους ΠΑΛΙ και κάνουν ότι μπορούν να με τρελάνουν.

Περπατάω κι άλλο χάνομαι (όσο μπορώ να χαθώ εγώ) δεν με απασχολεί καθόλου. Περπατάω παράλληλα με την θάλασσα αλλά πολύ ψηλά. Ξαφνικά βλέπω τρία παγκάκια με θέα στην θάλασσα και τα απέναντι παράλια. Σκέφτομαι αν έμενα εδώ πόσα βράδια θα είχα καθίσει εκεί με την παρέα μου και θα άδειαζα βαρέλια τεκίλα.

Libre d oro, Liston, γεμάτα κόσμο, νεαρό κόσμο. Όμορφο. Ζηλεύω. Η μόνη στιγμή που θα ήθελα να είμαι με την παρέα μου. Όχι γιατί θα μου την χαλάγανε αν ήταν κι άλλες στιγμές αλλά την βόλτα σήμερα  ήθελα να την ζήσω μόνος μου.

Είπαμε συστήθηκα σε μια παλιά γλυκιά αγαπημένη... ξανά.

Δεν θέλω να τελειώσει το βράδυ αλλά από την άλλη ο έρωτας διαρκεί όταν είναι σε μικρές δόσεις. Η αγάπη όμως είναι πιο διαχρονική και κρατάει χρόνια. Για αυτό ερωτεύτηκα πάλι αυτήν που αγαπώ.

Κέρκυρα είμαι ακόμα ο ίδιος 18χρονος στο μυαλό δεν θα αλλάξω ποτέ.     

Ανήκωμεν (και)στην Δύση

Πρωινό δρομολόγιο πάλι. Η διαφορά είναι ότι ξεκινάω τριήμερο ταξίδι στην Δυτική Ελλάδα μόνος μου. Ότι χρειαζόμουν αυτή την εποχή. Να φύγω λίγο από τον κλοιό του γραφείου και της Αθήνας γενικά.

Έχει αναστατωθεί πολύ το σύμπαν γύρω μου και το στομάχι μου σφίγγεται άλλοτε ευχάριστα με την γλυκιά προσμονή και άλλοτε σαν τανάλια από την αγωνία του τι μέλει γενέσθαι.

Απέφυγα τα αστικά κέντρα και αισθάνθηκα όμορφα, η Αθήνα στις 6 το πρωί είναι τόσο ξύπνια ώστε να μην σε ενοχλεί. Ούτε κίνηση υπερβολική ούτε μποτιλιαρίσματα. Ταξιδεύω και σκέφτομαι από τα παιδιά μου και το τι σκέφτονται , τις αγωνίες τους μέχρι την παγκόσμια σκηνή και τις ταραχές στην Αίγυπτο.

Τελικά μήπως όντως πλησιάζει το τέλος του κόσμου το 2012? Εγώ πιστεύω πως ναι αλλά όχι με την καταστροφική όψη που μας παρουσιάζουν. Πολλές είναι οι ενδείξεις ότι τα πάντα αλλάζουν γύρω και θα έχουμε νέες καταστάσεις.

Περνάω την Αμφιλοχία και οδηγώ προς Βόνιτσα, smooth jazz στο cd player και οδήγηση. Ακόμα ένας νέος άνθρωπος που το μάτι του γυαλίζει για κάτι διαφορετικό. Αυτός μάλιστα παράτησε την Αθήνα πριν 3 χρόνια και έγινε μόνιμος κάτοικος Λευκάδας. Τα λέμε, τα συμφωνούμε θα ήθελε να τρέξει πιο πολύ την επιχείρηση που δουλεύει αλλά... άλλος έχει τα λεφτά και τις αποφάσεις. Δεν πειράζει θα το παλέψουμε.

Συνεχίζω περνάω την Πρέβεζα, προχωράω νεκρομαντείο Αχέροντα εκβολές Αχέροντα παίζει στο μυαλό μου η απόφαση να τα επισκεφτώ. Δεν με βγάζει η ώρα πρέπει να προλάβω το πλοίο για Κέρκυρα. Περνάω έξω από την Πάργα. Έχω να πάω από το 1984 την θυμάμαι κούκλα. Ούτε αυτή την παράκαμψη κάνω.

Περνάω από ένα τοπίο που με χαζεύει. Μια λίμνη με τα βουνά χιονισμένα από πάνω και μια καλύβα που καιει ένα τζάκι. Διάολε πότε βρέθηκα στη Νορβηγία και δεν το κατάλαβα? Σταμάτησα εκεί να πάρω μιαν ανάσα. Μαγεία απρόσμενη. Παρατηρώ ότι υπάρχουν και μερικά χωριά τριγύρω, σκέφτομαι πόσο ζόρικα θα είναι για αυτούς τους ανθρώπους ετούτο που εμένα μου φαίνεται μαγεία. Αν ζεις στην Ελλάδα ξέρεις δεν χρειάζεται να ρωτήσεις για να μάθεις.

Συνεχίζω , παρακάτω κι άλλη λίμνη δεξιά αυτή την φορά. Ρε πλάκα μου κάνουν? Τρέχω για Κέρκυρα σφαίρα. Έχω να πάω 25 χρόνια κι εκεί. Δεν θυμάμαι τίποτα από Ηγουμενίτσα. Είναι ψιλοτεράστιο το λιμάνι και έχει τα απαραίτητα μεταναστευτικά κύματα που περιμένουν μπας και περάσουν απέναντι.

Βγάζω εισιτήριο, τρελαίνομαι από την χαρά μου που θα πάω απέναντι. Το ραντεβού μου ακυρώθηκε για σήμερα αλλά δεν σκαω, θα κάνω βόλτα στα βρεγμένα καντούνια και θα ψάχνω τους συμμαθητές μου, την Ρούλα, την Αλεξάνδρα, τη Νέλλη, τον Αντώνη, τον Μπάμπη, τον Δημήτρη.

Ένα μπαρ που είχαμε καθίσει θυμάμαι και αποκλείω να υπάρχει. Αλλά και να υπάρχει δεν έχω ιδέα που ήταν. Να πάρω καπελάκι τουριστικό άραγε? Στην πενταήμερη οι βάρβαροι είχαμε κάνει επιδρομή σε μια κάβα. Ένας πλήρωνε 10 βουτάγαμε. Ο άσχετος βούτηξα μια γρεναδίνη. Γελάσανε και τα τσιμέντα τότε.

Φτάνω σε λίγο. Με μια φωτογραφία καρφωμένη στο μυαλό μου από δυο φίλους που κάθονταν σε ένα παγκάκι και γελάγανε. Από μια παρέα που μεγάλωσε, χάθηκε, ξαναβρέθηκε, μπλέχτηκε, κάποιοι είναι νεκροζώντανες αναμνήσεις (στον χρόνο ευτυχώς μόνο), κάποιοι είναι καθημερινές υπενθυμίσεις  μιας υπέροχης έντονης προβληματικής με ανεκπλήρωτους έρωτες και ακόμα πιο ανεκπλήρωτες προσδοκίες εφηβείας.

Εφηβεία, καθυστερημένη εφηβεία, ωριμότητα (λέμε τώρα)μάχη για την μη παραίτηση. Όχι ακόμα. Δεν θέλω να μπω στην φορμόλη. Έχω αναμνήσεις. Έχω θέληση. Δεν θα τα θάψω όλα. Αν πρέπει να τα τινάξω όλα (το ξαναείπα και την άλλη φορά) θα το κάνω.

Δεν θέλω χορηγούς, δεν θέλω πατροναρίσματα, δεν θέλω υποδείξεις του φέρεσθαι και φαίνεσθαι. Είμαι 18ρης σας γαμώ τα λύκεια. Ακόμα. Και τότε με δείχνανε με το δάχτυλο αλλά τώρα χοροπηδάνε με αυτά που τότε γελούσαν.

Έφτασα. Γεια σου τάξη του 84.