Δεν θα γίνεις άνθρωπος ποτέ Γερμανέ, Γερμανέ…

Όσοι  με ξέρετε από κοντά και όσοι τυχαίνει να θυμάστε τις διάφορες κατά καιρούς τοποθετήσεις μου ίσως να θυμάστε πόσο μας έχω κατηγορήσει την Ελλάδα και τους Έλληνες για υποκρισία, κοροϊδία, ευθυνοφοβία και όλα τα δεινά που κατά βάθος ξέρουμε ότι κουβαλάμε.

Όχι ότι διαφέρω σημαντικά από τον μέσο όρο και το παίζω κριτής, κατά καιρούς έχω ξεπεράσει τον μέσο όρο και πολύ μάλιστα. Μόνο που τα τελευταία χρόνια έχω ξεστρατίσει λίγο και προσπαθώ να είμαι λίγο πιο ειλικρινής.

Το θέμα μου όμως δεν είναι αυτό. Ο τίτλος που έχω βάλει έχει να κάνει με την διεστραμμένη παγκόσμια αντίληψη ότι η ύπαρξή μας σε αυτή την ζωή και τον πλανήτη είναι αποκλειστικά συνυφασμένη με την ΔΟΥΛΕΙΑ( βάλτε τον τόνο όπου θέλετε , ίδιο είναι το αποτέλεσμα).

Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί ΠΡΕΠΕΙ  να δουλεύουμε για να είμαστε χρήσιμοι. Σε ποιους? Να δουλεύουμε για να πλουτίζουν άλλοι και εμείς να χαιρόμαστε με την επίπλαστη ευμάρεια μας που αρκεί να αποφασίσουν οι «παγκόσμιοι αρχηγοί» ότι δεν μας επιτρέπεται να την απολαμβάνουμε και να μας βυθίσουν στο χάος? (ότι δηλαδή συμβαίνει σήμερα εδώ και στον κόσμο γενικότερα).

Δε Νομίζω Τάκη. Με βάση αυτό το σκεπτικό όχι απλά έχουμε πάει κατά διαόλου αλλά βράζουμε ήδη στα καζάνια μιας virtual κόλασης. Οικονομικά, επαγγελματικά, δημιουργικά, οικογενειακά, κοινωνικά όλα έχουν βυθιστεί στο χάος της Γερμανικής (και όχι μόνο) προσταγής ARBEIT MACHT FREI(η ΔΟΥΛΕΙΑ απελευθερώνει τον άνθρωπο  που ήταν και η επιγραφή που διακοσμούσε την είσοδο στο Άουσβιτς… τυχαίο? δε νομίζω).

Γιατί δεν μπορούμε απλά να παράγουμε, να δημιουργούμε, να ανταλλάσουμε, να μοιραζόμαστε , να χαιρόμαστε τον ήλιο την θάλασσα τον αέρα, τα βουνά ότι έχει ο καθένας μας τέλος πάντων.

Ας έρθουν να μείνουν οι Γερμανοί στην Ελλάδα, κάτω από αυτό τον γαλάζιο ουρανό να νοιώσουν την άνοιξη, το καλοκαίρι, το φθινόπωρο και τον χειμώνα εδώ και θα σου πω εγώ που θα καταλήξει η Γερμανική πειθαρχία.

Δεν ήρθαμε στον κόσμο για να δουλεύουμε, ήρθαμε για να παράγουμε, να δημιουργούμε, να προχωράμε ήπια, να σεβόμαστε και να ονειρευόμαστε.

Ξέρω την ουτοπία όσων γράφω, ξέρω ότι πρώτος εγώ γελάω με αυτά που φαντασιώνομαι, ξέρω ότι όλοι σκέφτονται «καλή η θεωρία αλλά δεν περπατάει», ξέρω επίσης ότι δεν είμαι ο πρώτος που τα λέει ούτε καν από τους πρώτους αλλά έτσι κι αλλιώς δεν  είναι αυτός ο στόχος μου.

Εχτές διάβασα ένα "τιτίβισμα" (tweet) του φίλου Μάνου Νερατζούλη «εγώ που θέλω να απεργήσω αλλά δεν θέλω να συμμετέχω σε απεργίες συνδικαλιστών και κομμάτων τι να κάνω?» και με εξέφρασε απόλυτα.

Ποιο τελικά είναι το νόημα αυτού του χάους που επικρατεί γύρω μας? Money for nothing φίλτατοι…

Η τελική μου πρόταση είναι το ίδιο ουτοπική όσο όλη η τοποθέτησή μου πιο πάνω και λέγεται Venus Project http://www.thevenusproject.com/ .

Έχει αποτελέσει πηγή έμπνευσης για εμένα και είναι τόσο ουτοπικό όσο όλα αυτά που λέω αλλά είναι απλά…. ο κοινός νους

Easy like Sunday morning

Πότε ήταν που η διαφορά της καθημερινής από την Κυριακή ήταν απλά αυτή η ησυχία, η ηρεμία του ξημερώματος? Πότε ήταν που απλά με απασχολούσε την Κυριακή αν θα δω τους φίλους μου, αν θα βγω βόλτα με τα παιδιά μου, τι που και με ποιους θα μοιραστούμε το Κυριακάτικο μεσημέρι και πως θα σβήσουμε όσο πιο ανώδυνα γίνεται την αναπόφευκτη μελαγχολία του απογεύματος?

Δεν είναι πολλά χρόνια πίσω όλα αυτά… και η ησυχία της Κυριακής δεν άλλαξε καθόλου, εξακολουθεί να είναι απολαυστική. Αυτό που άλλαξε είναι το πόσο μεγάλη διαφορά κάνει αυτή η ησυχία με τις άλλες ημέρες. Είναι τόσο μεγάλος ο αχός της καθημερινότητας που η Κυριακάτικη σιωπή είναι εκκωφαντική και τρομακτική γιατί στο βάθος ακούγονται ακόμα τα τύμπανα του πολέμου.

Βλέπω τις φωτογραφίες των φίλων μου, χαμογελαστές, ανέμελες μερικές παιδικές, διαβάζω τα σχόλια κυρίως αυτά που αποφεύγουν αν σχολιάσουν τα γεγονότα γύρω μας. Στρουθοκάμηλος? Ναι από επιλογή. Δεν παλεύεται εύκολα αυτή η κατάσταση.

Οχυρώνομαι πίσω από τα τραγούδια μου, στον virtual world (που είπε και ο Κυριάκος) των social media, στα παιχνίδια της μοναξιάς τους , με εικονικές παρέες αλλά παρ’ όλα αυτά ισχυρή την αίσθηση της συντροφικότητας.

Μου φαίνεται ότι μέσα από την απόσταση που δημιουργούν τα δίκτυα όλα είναι πιο smooth, πιο αποδεκτά… ναι πιο εικονικά. Αλλά πραγματικά πόσο αντέχει ο καθένας μας να συνεχίσει την μάχη και σήμερα?

Προτιμώ να καλυφθώ με την playlist που έχω φτιάξει στο you tube channel μου και να ακούω τα τραγούδια μου, να μαγειρέψω για το άρρωστο κορίτσι μου να παίξω με τον γάτο (ο άθλιος ήθελε σήμερα χάδια και δεν το έπαιξε αδιάφορος ως συνήθως , προσαρμοσμένος  στο πνεύμα της Κυριακής κι αυτός).

Δεν θα κοιτάξω έξω από το παράθυρο στα πεταμένα απομεινάρια της καθημερινότητας μας που συσσωρεύονται σε βουνά που ζέχνουν, δεν  θα «ενημερωθώ για τις εξελίξεις», θα ακούσω Bryan Ferry, Chris Rea & Parov Stelar  ονειρευόμενος ένα άλλο κόσμο.

Έτσι είναι πιο όμορφη η Κυριακή…