Μια φορά στο τόσο γυρίζω να δω ότι υπάρχει αυτό το blog. Όχι απαραίτητα γιατί έχω να πω κάτι. Θέλω να διαβάσω τις σκέψεις μου και όσα με είχαν εντυπωσιάσει τα προηγούμενα χρόνια.
Και τώρα; Γύρισες για τα καλά; Μπαααα.... Γύρισα γιατί είναι πάλι αυτή η εποχή που αισθάνομαι πως θέλω να αλλάξω την οπτική μου,την προοπτική μου,τη ζωή μου ίσως....
Στα της δουλειάς...... είναι θέμα λίγων ημερών η ανακοίνωση της αλλαγής εταιρίας στους φίλους και γνωστούς. Μετά από μια υπέροχη περιπέτεια στο MTV όπου γνώρισα μερικά εκπληκτικά παιδιά, έφτασε ο καιρός να μετακινηθω.
Προσωπικά... Χα, το μεγάλο μπέρδεμα όπως πάντα, είναι θέμα ημερών;εβδομάδων; Μηνών; Αδύνατο να προβλεψω. Όμως για εμένα είναι κάτι συνηθισμένο πλέον. Δεν ξέρω τι φταίει (αν υποθέσουμε ότι πρέπει να φταίει κάτι).
Είναι ότι έρχεται κάθε τόσο η στιγμή που αποφασίζω ότι έχω άλλες ανάγκες πια; Είναι που δεν μπορεί να σταματήσει να με κατατρεχει η ανασφάλεια που έχω από τα παιδικά μου χρόνια; Είναι ότι μου είναι απόλυτα λογικό να δενομαι με νέες γνωριμίες και να ενθουσιαζομαι τόσο εύκολα; Είναι που πιστεύω ότι η φιλική και η ερωτική σχέση μπορούν να συνυπάρχουν αν το παραδεχτεις και αυτό σου λύνει περισσότερα προβλήματα από όσα σου δημιουργεί; Είναι λίγο από όλα τελικά και άλλα τόσα. Είναι ότι δεν θέλω να σκεφτώ πως έγινα "συνταξιούχος των πάντων" οπως διάβασα σήμερα σε ένα βιβλίο του Φ.Πεσόα....
Και τώρα εγώ, εδώ, πρέπει να διαχειριστω όλα αυτά με κοινό νου....
