The wall…

Όσοι με ξέρουν γνωρίζουν και την λατρεία που έχω στους Pink Floyd και στο συγκεκριμένο δίσκο. Τον θεωρώ ένα από τα σημαντικότερα μουσικά έργα όλων των εποχών. Καταφέρνει μέσα σε ένα σύνολο 81 λεπτών να περιγράψει όλα αυτά που μπορούν να μας οδηγήσουν στην απομόνωση.

Δεν φανταζόμουν ποτέ την δεκαετία του 80 όταν έβλεπα συνεχώς με κάθε ευκαιρία την ταινία και όταν άκουγα συνεχώς τον δίσκο ότι κάποια στιγμή θα το ζούσα στην ζωή μου.

Για να μην τραγικοποιώ και αυτά που γράφω, φυσικά δεν έφτασα στο σημείο που έφτασε ο πρωταγωνιστής αλλά αισθάνομαι πλέον ένα τοίχο να με απομονώνει από αυτά που ήξερα.

Αισθάνομαι ότι σηκώνει πολύς κόσμος τοίχους πια και όχι μόνο εγώ. Είναι απίστευτο πόσο εναλλάσσονται τα συναισθήματα τις τελευταίες ημέρες και δυστυχώς η εναλλαγή αφορά τον θυμό και την απογοήτευση και καθόλου την χαρά.

Πολλά μικρά και μεγάλα τούβλα παίρνουν την θέση τους στον τοίχο μου και αν θυμώνω κάθε φορά που ανακαλύπτω κι ένα νέο δεν κρατάει πολύ. Αυτό όμως που δεν κατεβαίνει με τίποτα είναι η απογοήτευση από φίλους που τελικά αποδεικνύονται απλά λίγοι. Πολύ φτηνοί και πολύ ευτελείς, εγκλωβισμένοι στον «υπέροχο» κόσμο τους εκεί που πάντα αυτοί είναι σωστοί και δίκαιοι, ενώ δεν υπάρχουν λάθη και φταιξίματα. Ω πόσο υπέροχη είναι η χώρα του «ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΑ».

Δεν έχει γυρίσματα ο καιρός, δεν υπάρχει θεία δίκη, δεν πρόκειται να συμβεί κανένα μαγικό που να αλλάξει την συμπεριφορά και τη νοοτροπία. Όταν θα έχουν συμφέρον θα εμφανιστούν ξανά και τότε φοβάμαι ότι και πάλι θα ξεχάσω.

Είναι κακό να είσαι πεσμένος όχι γιατί είσαι πεσμένος, αλλά γιατί έτσι δίνεις την ευκαιρία στους νάνους να αισθανθούν έστω και πρόσκαιρα γίγαντες.

Deep down and dirty

Νέος μήνας. Νέα ορμή. Ίδια εμπόδια. Με ρυθμούς που πέφτουν, με βήματα που σέρνονται πια, βρίσκω δυνάμεις σε αλματώδεις σκέψεις που σκαρώνει ο νους μου με το παραμικρό ψήγμα ιδέας ώστε να γαντζωθεί από κάπου και να φτιάξει ακόμα μια ακροβατική κατάσταση.

Τον τελευταίο χρόνο με όλα αυτά που επιχειρώ να κάνω συναντώ κόσμο που σχεδόν με το που γνωριζόμαστε αρχίζουμε και μοιραζόμαστε βαθιές σκέψεις, αγωνίες, όνειρα και φοβίες. Δεν ήταν συνηθισμένο φαινόμενο αυτό παλιά. Χωμένοι στην ψευδεπίγραφη ευδαιμονία μας οχυρώναμε τις φοβίες μας πίσω από σακούλες που κουβαλούσαμε μετά από τις  καταναλωτικές εξορμήσεις μας. Καταχωνιάζαμε τα όνειρά μας και τα ιδανικά μας στα σκοτάδια και φέρναμε στο προσκήνιο την λάμψη της δήθεν επαγγελματικής μας καταξίωσης. Ξορκίζαμε τις σκέψεις μας που τριβέλιζαν μέρα και νύχτα τον ακατοίκητο χώρο του μυαλού μας και ψιθύριζαν ότι κάτι δεν πάει καλά.

Ακόμα και οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες την ώρα του θριάμβου τους, όταν εισέρχονταν στην Ρώμη και τους υποδέχονταν τα πλήθη, είχαν προνοήσει να υπάρχει ένας σκλάβος επάνω στο άρμα που καθ΄ όλη την διάρκεια της πορείας τους υπενθύμιζε χαμηλόφωνα ότι είναι θνητοί και πως ότι ζούνε δεν είναι αιώνιο. Εμείς πάλι την ώρα των θριάμβων μας απλά δεν ακούγαμε, δεν βλέπαμε, δεν σκεφτόμασταν.

Όμως τώρα που δυσκόλεψαν τα πράγματα και ο θόρυβος από το πανηγύρι του θριάμβου κόπασε ο ψίθυρος αυτός ακούγεται σαν κραυγή πια. Θυμόμαστε πάλι ότι είμαστε ανθρώπινοι, θνητοί και ότι θέλουμε  συνοδοιπόρους...Κι έτσι συμβαίνει το φαινόμενο να ξεκινάς να πιεις ένα καφέ με έναν άνθρωπο που μόλις σχεδόν το γνώρισες και καταλήγεις να μιλάς τόσο ανοιχτά όσο δεν είχες ποτέ άλλοτε στο παρελθόν αποτολμήσει.

Είναι όμορφο συναίσθημα αυτό. Να βρίσκεις ότι τελικά πορείες που τυχαία διασταυρώθηκαν, έστω κι αν ξεκίνησαν από διαφορετικές διαδρομές, έστω και αν δεν συνεννοήθηκαν ποτέ για το που θα καταλήξουν να ανακαλύπτουν ότι πέρα από την χαρά του ταξιδιού μπορούν να απολαύσουν και την χαρά της έστω και κατά προσέγγιση κοινής πορείας.

Ξεκίνησα να γράψω με πολύ κακή διάθεση. Στην πορεία θυμήθηκα μερικά καλά που μου συνέβησαν το τελευταίο διάστημα και άλλαξα γραμμή πλεύσης. Θα προσπαθήσω να το κρατήσω απλό να μην ξεστρατίσω και πάλι. Διάβασα τα κείμενα που είχα γράψει όταν ήμουν στην Κέρκυρα και γέμισαν το μυαλό  και τα μάτια μου με τις όμορφες εικόνες.

Προχωράμε μαζί, προχωράμε χώρια...έχουμε πόδια όμως και μπορούμε να προχωρήσουμε κι αυτό είναι κάτι.

Υ.γ η ζωγραφική στο header είναι του φίλου και συμμαθητή μου Άκη Κάκου που μας αποκάλυψε πρόσφατα τις τεράστιες δυνατότητες που έχει στην ζωγραφική. Είθε η κιθάρα σου φίλε Άκη να αποτελέσει για εμένα αυτόν τον οδηγό που χρειάζομαι για να βρω τον σταθερό βηματισμό που χρειάζομαι.