Οδηγώντας αργά στη δεξιά λωρίδα της
Αττικής οδού συνειδητοποιώ πόσο πολύ σπουδαίο αισθάνομαι το γεγονός ότι μπορώ
να επιστρέφω σπίτι μου στις 5ή 6 το απόγευμα. Πόσο πραγματικά είναι διαφορετική
η υπόλοιπη ημέρα όταν έχεις ώρες μπροστά σου να τις εκμεταλλευτείς.
Για εμένα που έχω ζήσει σχεδόν όλα
τα χρόνια μου με 8ωρα+ και πολύ+ σε κάποιες περιόδους, μοιάζει πραγματικό δώρο.
Και επιβεβαιώνει την άποψή μου ότι δεν χρειαζόμαστε περισσότερες ώρες δουλειάς,
καλύτερη και πιο δίκαιη κατανομή χρειαζόμαστε.
Αλλά όταν αφήνεις του ανέραστους,
τους χάρτινους και τους οικονομολόγους να καθορίζουν τους κανόνες του
παιχνιδιού αυτά παθαίνεις. Πως είναι δυνατόν δυο ανέραστες κακοφορμισμένες
γυναίκες να μας κάνουν κουμάντο.
Και επειδή αγαπάω πάρα πολύ τις γυναίκες
η κατάντια των δυο τεράτων της φύσης (Γερμανίδα κιγκαλερία και Γαλλίδα στεγνή
μπαγκέτα) με πειράζει ακόμα περισσότερο. Από πότε η ζωή μας έγινε αριθμητική
και νούμερα? Ίσως πάντα έτσι να ήταν απλά τώρα να το καταλαβαίνουμε.
Όμως , για να ξαναγυρίσω στην
αρχή του κειμένου, οδηγώντας αργά με το μυαλό να έχει την πολυτέλεια να κάνει
ταξίδια, να φτιάχνει εικονικές συνομιλίες, να σκέφτεται πιο αργά και πιο
αναλυτικά συνειδητοποιώ πόσο μεγάλη σημασία έχει το slow down.
Μπορώ να σκεφτώ πόσο μου λείπουν
τα ταξίδια που έκανα και οι εκδρομές αλλά και να αισθανθώ τυχερός για όσα μέχρι
πρόσφατα είχα την ευκαιρία να κάνω, να ζηλέψω που κάποιοι δεν έχουν ακούσει και
πολλά από όλη τη μάχη αλλά και να σταθώ ευγνώμων που έχω κάνει δυο παιδιά και
παρ όλες τις δυσκολίες είμαστε καλά και έχει σημασία για αυτά το να είμαστε
μαζί και όχι το που θα είμαστε μαζί.
Μπορώ να σκεφτώ πόσα λεφτά πέταξα
στο παρελθόν για να αισθανθώ καλά και να συνειδητοποιήσω πόσο καλά αισθάνομαι τις
ελάχιστες φορές που κάνω κάτι έξω από τα συνηθισμένα και πόσο μεγάλη αξία παίρνει
στα μάτια μου.
Μεγάλωσα σε μια οικογένεια που πάλεψε
πραγματικά για να μεγαλώσει δυο παιδιά με θυσίες και θυμάμαι ακόμα από την
παιδική μου ηλικία πόσο μεγάλη αξία είχε το extra σε οποιαδήποτε μορφή. Δεν θα πω ότι
έζησα φτώχεια (θα ήταν ψέμα) αλλά δεν έζησα και με άνεση. Η επιστροφή λοιπόν σε
ένα μοντέλο πολύ κοντά σε αυτό που βίωσα όχι ότι με ευχαριστεί αλλά κάπου
ενδόμυχα παραδέχομαι ότι με επαναφέρει στην τάξη. Βίαια, άκομψα, άδικα με πόνο
ναι. Αλλά κι αυτή η εκτόξευση που έζησα δεν είχε λογική.
Μην παρεξηγηθώ, δεν λέω ότι
περνάω όμορφα ούτε πιστεύω ότι καλά να πάθουμε. Γνωρίζω και ότι εν πολλοίς
παίζονται τα συμφέροντα πολλών ή λίγων πάνω στη ζωή μας.
Αλλά σήμερα είναι η μέρα που
κοιτώντας το γαλάζιο του ουρανού μετά την καταιγίδα και γνωρίζοντας ότι σύντομα
θα έχουμε πάλι ήλιο αισθάνομαι τόσο πολύ πιο πάνω από τους κακόμοιρους τους Ευρωπαίους
που η μόνη έννοια τους είναι οι ισολογισμοί και τα οικονομικά τους.
Αισθάνομαι τόσο
προνομιούχος που μπορώ να πω και ένα «δε γαμιέται» και να τα φάω όπου γουστάρω
χωρίς να μου σκιστεί ο χαρτογιακάς και χωρίς να σκεφτώ αν θα τρίξει απειλητικά
το καροτσάκι του Σόιμπλε, αν θα κάνει και άλλο μορφασμό η μουτσούνα της Μέρκελ ή
αν θα ασπρίσει και άλλο το μαλλί της γριάς Λαγκάρντ.
Και μετά κοιτάω το πορτοφόλι μετράω μόνο
κέρματα και παγώνει το χαμόγελο….
Όλα έχουν δύο όψεις πάντα, πότε γελάς με τη μια πότε κλαις με την άλλη…
Το μέλλον?.... θα δείξει.
