Κινούμαι αργά… στην ουσία δεν ξέρω αν κινούμαι πια. Οι μέρες είναι ίδιες και απαράλλαχτες τόσο που αν κάτι παρεκκλίνει από την ρουτίνα τρομάζω. Αν παράδειγμα δεν με πάρουν τηλέφωνο από την τράπεζα να με ενημερώσουν αρχίζω και αισθάνομαι άσχημα, μήπως έκανα κάτι και τους προσέβαλα και δεν θέλουν να μου ξαναμιλήσουν.
Μέσα στην ακινησία των μηνών έρχονται κάποιες αναπάντεχες εκπλήξεις να ταράξουν λίγο τα νερά αλλά σύντομα ξαναγυρνάω στην ακινησία. Προσπαθώ εδώ και μήνες να βρω ένα κίνητρο που να με ενεργοποιήσει, να με βάλει πάλι μπροστά στην γνωστή (σε εμένα και όσους με ξέρουν καλά) εκρηκτική κατάσταση αλλά δυστυχώς δεν βρίσκω έμπνευση σε τίποτα.
Δεν ξέρω αν φταίω εγώ (το πιο πιθανό) ή το γενικότερο κλίμα (η εύκολη λύση του αποδιοπομπαίου τράγου) αλλά το κενό δεν γεμίζει με τίποτα. Παρακολουθώ φίλους, συμμαθητές, γνωστούς,, παλιούς γνώριμους που κάνουν διάφορα και αναρωτιέμαι που βρίσκουν το κέφι, την ώρα και το χρήμα για όλα αυτά και βουλιάζω ακόμα περισσότερο στην ακινησία.
Ο τελευταίος μεγάλος πειρασμός χρονολογείται αρκετά χρόνια πίσω και ήταν σε επαγγελματικό επίπεδο αλλά από τότε που έληξε αισθάνομαι κυριολεκτικά χωμένος στον εαυτό μου.
Και έτσι απουσία συγκινήσεων ανακάλυψα τη νέα αίσθηση του tutling…. Τη μαγεία της ακινησίας και προσπαθώ να εμπνευστώ από αυτήν…
Ελπίζω πάντως να ξεκολλήσω κάποια στιγμή γιατί η προοπτική να αποκτήσω και καβούκι και να χωθώ (κι άλλο)μέσα δεν με ενθουσιάζει και τόσο….
Σας φιλώ, Once again I am back.. or I hope so
