Δεν θα αρχίσω να λέω για το διάστημα της απουσίας μου και
υποσχέσεις για την επιστροφή μου, ορμώμενος από την προτροπή του κυρίου
Γεωργακόπουλου για να καταγράφουμε τις σκέψεις μας ανά ημέρα αρχίζω την
προσωπική μου κατάθεση σκέψεων και συναισθημάτων.
Day
-10 to
0 (13/3)
Τόσο καιρό ακούω για τον κορωνοϊό
και αδιαφορώ...όχι γιατί δεν πιστεύω πως θα μας χτυπήσει ούτε γιατί νομίζω πως
είμαι άτρωτος. Κλασσικός Έλληνας πιστεύω πως δεν ήρθε ακόμα η ώρα να
"θωρακιστώ" και να δώσω την πρέπουσα σημασία.
Βέβαια το πρώτο χτύπημα το
δέχτηκα Πέμπτη βράδυ όταν στο φανάρι Βουλιαγμένης και Βενιζέλου ήμασταν 4
αυτοκίνητα στις 20:40 ... Αλλόκοτο... Σήμερα όμως λίγο η κατάσταση στο γραφείο,
λίγο ότι πλέον οι αριθμοί έχουν πάρει την ανιούσα κατάλαβα πως ήρθε η ώρα.... Μαζεύω
τα παιδιά μου για να έρθουν στο σπίτι μου και προσπαθώ να τα πείσω πως πρέπει
να βγάλουμε ένα κοινό σχέδιο δράσης και άμυνας...στα λόγια τα βρίσκουμε, οι
έξοδοι έτσι κι αλλιώς δεν είναι στο πλάνο για τον γιό που δίνει Πανελλαδικές η
κόρη δεν δουλεύει και ο χρόνος στη Γλυφάδα της ψιλοφαίνεται σαν δώρο...
Day +1
(14/3)
Εγερτήριο νωρίτερα και από τις
μέρες που πάω στο γραφείο, στόχος να μπω ως άλλος πορθητής στον Βασιλόπουλο στις
8 το πρωί, αποδεικνύεται τελικά πως όχι μόνο δεν είμαι ο πορθητής αλλά παραλίγο
να μου πουν « ο τελευταίος να κλείσει την πόρτα»… Φυσικά παρκάρω έξω από το parking του ναού της κατανάλωσης
αφού όλο είναι γεμάτο και αλλόφρονες οδηγοί γυρνάνε σαν όρνεα πάνω από το υποψήφιο
γεύμα τους ψάχνοντας να παρκάρουν έστω και με πλαγιασμένο το αυτοκίνητο στις 2
ρόδες… Στα ενδότερα του ναού, συνάνθρωποι και «ανταγωνιστές»
(παράλληλα) ξαμολιόμαστε στους διαδρόμους προς άγραν των υλικών της σωτηρίας
του κορμιού (που είναι πολύ μεγάλο πράγμα)…. Αγχωμένα γεροντοζευγάρια (που
ομολογώ πως και πιο αξιοπρεπώς κινούνται και πιο συμμαζεμένα φορτώνουν τα καροτσάκια
τους), οικογένειες που έχουν ενισχυθεί με τάγματα πιτσιρικιών (πως τα έπεισαν
να σηκωθούν Σάββατο στις 7,30 να πάνε για ψώνια είναι από τα μυστήρια που δεν θα
τα καταλάβω ποτέ), μοναχικοί τύποι (σαν την αφεντιά μου) και κυρίες τριγυρνάμε
με απλωμένα χέρια σε εγρήγορση για ότι ερεθίσει το οπτικό μας νεύρο που δίνει
απ’ ευθείας αναφορά στο στομάχι παρακάμπτοντας
εντέχνως και εσκεμμένα τον (ούτως ή
άλλως σε κάποιες περιπτώσεις) απενεργοποιημένο εγκέφαλο.
Μην τα πολυλογώ (κι άλλο ) ολοκλήρωσα αγορές και πληρωμή
με ένα ταπεινό καρότσι που οριακά δεν ήταν το ρεζίλι του super market από πλευράς φορτώματος και
λογαριασμού εννοώ.
Πέρα από την πλάκα μέσα και έξω από το μαγαζί και για
διαφορετικούς λόγους κατάλαβα πως έχουμε μπει πλέον σε άλλη εποχή….περίεργη,
απόκοσμη κάποιες φορές, ακόμα και ωραία κάποιες άλλες.
Φροντίζω όσο μπορώ περισσότερο τα της ακόμα πιο επιμελούς υγιεινής που πρέπει να έχουμε
και αρχίζω να συνειδητοποιώ πως δεν έχει μέρος να κρυφτώ από τα «νέα του
κορωνοϊού». Όπου και να μπω , ότι και να ανοίξω, με όποιον και να μιλήσω εκεί
καταλήγω… υπόσχομαι να πάρω βιβλία και σε συνδυασμό με το Netflix,
τα παιδιά μου, την κοπέλα μου και τον σκύλο να χτίσω ένα τείχος….
Day +2 (15/3)
Μα 7 το πρωί? Να ξυπνήσω στις 7? Μαρτύριο …. Δεν ξέρω
γιατί , τι είδους ανωμαλία είναι αυτή, αλλά μέσα μου η όλη φάση που με έχει
βγάλει από τη ρουτίνα μου φαίνεται σα να είναι κάποια μεγάλη γιορτή, κάποιο
πολύ σημαντικό για μένα γεγονός και το σώμα μου και ο οργανισμός μου
λειτουργούν σε festival mode και δεν με αφήνει να κοιμηθώ…
Μαγείρεμα, χαζολόγημα νέας σειράς στο Netflix,
λίγα τηλέφωνα (τόσο λίγα που στην ουσία είναι μόνο 1), ανταλλαγή μηνυμάτων με
τον φίλο από τον Πειραιά ανταλλάσσοντας εξυπνάδες, σκληρές κριτικές και νέα από το μέτωπο…
Δεν σκέφτομαι κάτι ιδιαίτερο όλη την ημέρα, το απόγευμα
πηγαίνω στο σπίτι της φίλης μου που μου έχει
μηνήσει ότι δεν αισθάνεται καλά…. Αρχίζει το πραγματικό άγχος και η αυθυποβολή.
Γυρνάω σπίτι και στην διαδρομή
αισθάνομαι πως αρχίζει και βράζει το στήθος μου σα να έρχεται κρυολόγημα. Και αυτόματα
μπαίνω σε mood αγωνίας και θλίψης… αρχίζω και κάνω άλματα με το μυαλό μου πως αυτό
ήταν, είμαι και σε μεγάλη σχετικά ηλικία , θα μπω σε κανένα νοσοκομείο …. «Είσαι
καλά»? Ο γιος μου με βλέπει καθισμένο φαντάζομαι με αγωνία στο πρόσωπο …. «καλά
είμαι…. πολλές σκέψεις» του λέω για να μην τον ανησυχήσω. Κοίτα να δεις που ο
άνετος εγώ πριν λίγες μέρες μπήκα σε φάση αγωνίας…. Πάω για ύπνο..
Day +3 (16/3)
Ημέρα δουλειάς….
Δεν περνάει αυτοκίνητο από τον δρόμο του σπιτιού το πρωί, προ κορωνοϊού άρχιζε
η παρέλαση από τις 6… τώρα σιωπή….
Φεύγω κατά τις
9:15 από το σπίτι βέβαιος πως δεν θα έχει κίνηση. Δεν
έχει μεν αλλά πάνε πολλοί σε δουλειές από ότι φαίνεται. Περίμενα ακόμα
περισσότερη ερημιά. Λάθος …
Φτάνω γραφείο,
με νέα τακτική πλέον μπαίνουμε στο κτίριο. Απολύμανση, θερμομέτρηση πάλι καλά
που δεν μας παίρνουν και ούρα…. Έχουν κάνει σημαντικά πράγματα στον τομέα της
απολύμανσης είναι αλήθεια…εκτός από το να μην μας αφήσουνε να έρθουμε στο
γραφείο. Είμαστε πάρα πολλοί στο γραφείο χωρίς ιδιαίτερο λόγο, «δαπάνη δεν
υπάρχει» είναι η φράση που ακούμε συνέχεια…. Κάνω κάτι απέλπιδες προσπάθειες να
τους πείσω πως δεν πρέπει να είμαι εδώ… ανασύρω από τα βάθη του διαφράγματος
έναν σπηλαιώδη βήχα και τον εμπλουτίζω με αναστεναγμούς και υπόκωφα μουρμουρητά
« θα αφήσω εδώ τα κόκκαλά μου» …φευ ..καμία τύχη… κι έτσι βρήκα την ευκαιρία να
αρχίσω και πάλι αυτό το Blog….
Έχουμε
εξαιρετικά λίγη δουλειά, και όταν δεν υπάρχει δουλειά ασχολείσαι ΚΑΙ με την
επικαιρότητα…. Είμαι απομονωμένος εδώ στον 2ο όροφο και δεν
ξέρω τι γίνεται έξω… σε λίγο που θα φύγω θα συνδεθώ ξανά με την πραγματικότητα
…
