Εις το βουνό ψηλά εκεί.....

Μένω Γλυφάδα...( κατά το μένουμε Ελλάδα). Για την ακρίβεια αυτή την εποχή μένω Αργυρούπολη αλλά προσεχώς είναι στις προθέσεις μου να επιστρέψω στα πάτρια τσιμέντα.

Δίπλα στο σπίτι μου είναι το βουνό. Αρχίζω και αισθάνομαι το κάλεσμα της φύσης. Την ακούω να με καλεί να βρω καμιά σπηλιά και να χωθώ μέσα να κάνω παρέα στην ωραία κοιμωμένη ( αρκούδα).

Τι είναι αυτό το πράγμα που μας περικυκλώνει? Τι καταστροφολογία, μαυρίλα, απελπισία, φτώχεια και μαρασμός έχει πλακώσει? Δεν ξέρω τι έπαθα το τελευταίο διάστημα και άρχισα να παρακολουθώ τις εξελίξεις και αισθάνομαι ότι ο αποκλεισμένος κόσμος μου έχει αρχίσει και τρίζει επικίνδυνα.

Από την άλλη ψάχνοντας ποτέ δεν ξέρεις που μπορεί να καταλήξεις. Ας πούμε μπορεί να ανακαλύψεις ένα ανατρεπτικό blog το «πάρε δώσε» (http://www.pare-dose.net/) που είναι αρκετά αιρετικό.

Η ιστορία που με έφερε σε αυτή την ανακάλυψη ξεκινάει την 17η Νοέμβρη που ανακατώνοντας την χλιαρή σούπα της «επανάστασης» ανακάλυψα τις ακαθαρισίες που κρύβονται από κάτω. Γυρνώντας από ένα ραντεβού στην Αθήνα και τρέχοντας να αποφύγουμε την βροχή και τα αναμενόμενα στίφη των βαρβάρων συνειδητοποίησα πόσο αδιάφορη μου είναι πια η συγκεκριμένη ημέρα. Στα νιάτα μου , στο σχολείο ήταν για εμένα η μόνη ιερή επέτειος. Αυτή που με πάθος υπερασπιζόμουν και μαχόμουν γι αυτή.

Θυμάμαι ακόμα τον καυγά με την μάνα μου όταν μου ανέφερε ότι ξέρεις δεν υπάρχουν ακριβώς νεκροί στο Πολυτεχνείο μέσα. Δεν είχε πει και κανένα ψέμα η γυναίκα αλλά τότε έθιγε τα ιερά και όσια της νεανικής επανάστασης. Στην πυρά λοιπόν η «αιρετική μαμά» αλλά ήταν να μην μου το πει. Περνώντας τα χρόνια όλο και πιο συχνά άκουγα την ίδια ιστορία, όλο και πιο έντονες ήταν οι φωνές, αλλά λίγο που δεν με πάθιαζε τόσο το θέμα, λίγο που το είχα σιχαθεί το πανηγύρι που είχε εξελιχθεί το Πολυτεχνείο και ο εορτασμός του, περισσότερο η ιδεολογική μου μετακίνηση σε πιο μετριοπαθείς θέσεις δεν με απασχολούσε.

Δεν θα πω όσα διάβασα, είναι πολλά. Είναι και αληθινά απ ότι φαίνεται. Είναι μια γιγάντια κωμωδία μέσα σε μια τραγωδία που λέγεται Ελλάδα. Όποιος έχει όρεξη ας μπει και ας διαβάσει. Προειδοποιώ όμως ότι το συγκεκριμένο blog είναι ανατρεπτικό αλλά κατ’ εμέ απολύτως λογικό σε ότι αναφέρει.

Επιβεβαιώνει από πολλές πλευρές αυτό που λεω εδώ και καιρό ότι αν η Ιστορία της χώρας αυτής ξαναγραφόταν στις πραγματικές της διαστάσεις θα ήταν μια απίστευτη κωμωδία. Μιλάμε για την πλήρη ανατροπή.

Εκεί επίσης θα διαβάσετε για την ηρωική ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοπόταμου  που αν δεν το γνωρίζετε εν τάχει σας ενημερώνω ότι μας παρακαλούσαν οι Άγγλοι δύο μήνες να οργανωθούμε και να την ανατινάξουν οι αντάρτες για να σταματήσει η τροφοδοσία των Γερμανών στην Αφρική. Είχαν στείλει και δική τους ομάδα να μας βοηθήσει αλλά οι δικοί μας (ο Άρης (.....μην χέσω) και ο ΕΔΕΣ (...άλλα κωθώνια) παίζανε κρυφτούλι και προσπαθούσαν ο καθένας για την πάρτη του να πάρει την δόξα και να αφήσει τον άλλον απ’ έξω. Όταν τελικά το κατάφεραν να συνεννοηθούν και την τινάξανε είχε πλέον ξεκινήσει ήδη 3 εβδομάδες η αντεπίθεση των Άγγλων και δεν έκανε και μεγάλη διαφορά «το σύμβολο της Αντίστασης».

Είμαστε για τα πανηγύρια. Κανονικά. Κι έτσι εξηγούνται πολλά για το χάλι που έχουμε σήμερα. γενικά έχει πολλά ενδιαφέροντα άρθρα που δεν είναι θεωρητικές προσεγγίσεις αλλά αναφέρονται σε πηγές και τεκμηριώνουν τα όσα αναφέρονται.

Για να μην κλείσω όμως με την γκρίνια και την καντήφλα θα σας προτείνω και το site της PEPSI (http://www.refresheverything.com/) που κι αυτό το ανακάλυψα σήμερα.

Δείτε τι σημαίνει επικοινωνιακός σχεδιασμός, τι σημαίνει κοινωνική ευθύνη, τι σημαίνει διαχείριση ηλεκτρονικών μέσων, τι σημαίνει επιβράβευση της πρωτοβουλίας, παροχή κινήτρων, εμπλοκή με το κοινό, κοινωνικό πρόσωπο και ναι και εμπορευματοποίηση. Ας μου πει όποιος αριστεροκέφαλος κολλημένος επαναστάτης πότε στην ιστορία του ανθρώπινου πολιτισμού δεν υπήρχε εμπόριο και ιδιωτική πρωτοβουλία και ας μου εξηγήσει τι ανάλογο έχει να μου παρουσιάσει το μοντέλο του ανύπαρκτου πλέον σοσιαλισμού που τα απολιθώματά του μας ταλαιπωρούν με προτάσεις και πρακτικές βγαλμένες από τα βάθη της φαντασίας τους.

Όποτε σκέφτομαι να γράψω μπλοκάρω. Πάντα μόλις ανοίγω την σελίδα ξεκινάω με επιφύλαξη. Όταν πάρω φόρα μου έρχονται χιλιάδες θέματα. Θα σας μιλήσω στις επόμενες ημέρες για το έγκλημα της Πάρνηθας που φυσικά κανένα κανάλι δεν το ανέφερε. Για τα Χριστούγεννα που ονειρεύομαι φέτος. Για το νέο (?) κόμμα της Ντόρας. Και ότι άλλο μου κατέβει.

Φιλιά σε όλους και παιδιά με την απλή λογική να προχωράμε. Ότι λεει ο  κοινός νους.       

ΛΕΥΚΗ ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ

Αναρωτιέμαι και προβληματίζομαι για όλες αυτές τις συζητήσεις περί καναπέ, αποχής, αδιαφορίας. Πήγα και ψήφισα στις εκλογές γιατί όπως εξηγούσα και στα παιδιά μου ο ελάχιστος λόγος που με κάνει να συμμετέχω είναι ότι αφού μου το έδωσαν το δικαίωμα δεν θα το χαρίσω γιατί αν μου το αφαιρέσουν θα χαλάω τον κόσμο.

Δεν μπορώ να ταυτιστώ με κανένα από τα υπάρχοντα σχήματα πολιτικά, τα κάτι σαν πολιτικά και τα ότι να ναι κόμματα που κυκλοφορούν. Δεν ταυτίζομαι με κανένα κόμμα από τα υπάρχοντα γιατί κανένα δεν είναι ικανό να εκφράσει ένα φρέσκο λόγο μια συγκεκριμένη πρόταση που να μην είναι ξύλινη, να μην εκπορεύεται από παλαιολιθικές ιδεολογίες και απόψεις και να μην υπηρετεί ολοφάνερα τα συμφέροντα συγκεκριμένων.

Γιατί λοιπόν ο κόσμος που διαπιστώνει ενστικτωδώς ότι δεν υπάρχει τίποτα φρέσκο να τον συγκινήσει να σηκωθεί από τον καναπέ του? Ποιος του πρόσφερε κάποια φρέσκια ιδέα και δεν μετακινήθηκε?

Στην Αθήνα δημιουργείται ένα νέο κίνημα (δεν είναι πολιτικό) οι ATENISTAS που κάνουν παρεμβάσεις σε χώρους τους καθαρίζουν , επεμβαίνουν αισθητικά και γενικά προσπαθούν να είναι ενεργοί πολίτες παρεμβατικά χωρίς να κλείνουν δρόμους, χωρίς να πλακώνονται στο ξύλο για ότι απίθανο παλιοκομμουνιστικό η νεοφιλελεύθερο τούβλο τους έχει καρφωθεί στο κεφάλι. Είναι η μοναδική φρέσκια πρόταση που έχω ακούσει τελευταία και δεν είναι πολιτική.

Από την άλλη έχουμε συνεχείς πορείες που με πρωτοπόρες τις κόκκινες σημαίες διαδηλώνουν καμιά 150ρια πρόβατα για ότι τους κατέβει. Ποιος και γιατί να συμμετέχει σε αυτές τις πορείες? Δεν θέλω να μπω κάτω από την ομπρέλα κανενός κόμματος και να με καπελώσει η τάχαμου διαμαρτυρία όλων αυτών που μας έφεραν μέχρι εδώ.

Δεν θέλω λεφτά ρε παραπάνω, δεν θέλω να ξεκινήσω από εκεί. Θέλω να πάνε φυλακή όσοι θα αποδείξει η δικαιοσύνη ότι φάγανε τα λεφτά από το ομόλογα, την siemens, το βατοπαίδι, τις υποκλοπές της VOdafone,τις αναθέσεις του ΟΤΕ απ' ευθείας στον Κόκκαλη. Θέλω να καθαρίσει το δημόσιο από τους αργόσχολους που τρώνε τα λεφτά για να κάθονται ( τα σχολεία εδώ και 3 εβδομάδες λειτουργούν 2-3 ημέρες ανά εβδομάδα και οι τύποι πληρώνονται κανονικά).

Θέλω μια κυβέρνηση που θα βάλει κάτω τα πράγματα και θα εφαρμόσει στα έργα ανάπτυξη με μπροστάρη τον ιδιωτικό τομέα. Θέλω προστασία από τους τοκογλύφους των τραπεζών. Θέλω ασφάλεια στον δρόμο. Δεν με ενοχλούν οι μετανάστες. Με ενοχλεί που μετανάστες και ιθαγενείς παρανομούν, κλέβουν, κάνουν ότι τους κατέβει και κανένας δεν επεμβαίνει.

Ποιος λοιπόν από τους υπάρχοντες θα βγει και θα πει συγκεκριμένα και σκληρά πράγματα για να τον πιστέψει ο κόσμος και να τον ακολουθήσει? Γιατί πλέον μετά από τόσα χρόνια κοροϊδίας δυσκολεύομαι να πιστέψω όποιον και να μου υποσχεθεί καλύτερες ημέρες γενικά αν δεν μου πει ειδικά τι θα περιλαμβάνουν αυτές οι καλύτερες ημέρες και πόσο βαθιά πρέπει να κολυμπήσω για να τις δω. Και δε νομίζω ότι είμαι ο μόνος με αυτή την οπτική. Εγώ δεν πιστεύω ότι ο λαός είναι σοφός ούτε ότι είναι τίμιος, ούτε ότι είναι έξυπνος που ο καθένας όποτε τον βολεύει τον βαφτίζει και κάπως. Όμως πια δεν μπορώ να δώσω άλλη εξήγηση. Κατηγορούμε όποιον δεν συμμετέχει. Σε τι? Για ποιο λόγο?

Τι να κάνει ο ιδιωτικός υπάλληλος? να παρατήσει την δουλειά του για να συμμετέχει στις κινητοποιήσεις ποιών? αυτών που είναι υπεύθυνοι για το που έφτασε? 160.000 απολυμένοι στον ιδιωτικό τομέα πληρώνουν την χρεοκοπία του δημόσιου. .

Τι περιμένετε λοιπόν? Ποιος να διαδηλώσει και να συμμετέχει? Ο δημόσιος υπάλληλος μήπως? Θα αστειευόμαστε  μάλλον. Αυτοί δεν πάνε για δουλειά καν.

Οπότε φτάνουμε στο αδιέξοδο. Να συμμετέχω με αυτούς που με φτάσανε εδώ και να τους δικαιώσω? ή να κάτσω να δω τηλεόραση σπίτι μου γιατί αν πάω να διαδηλώσω μπορεί να βρεθώ και να με δέρνουν αστυνομικοί, αναρχικοί, αριστεροί δεξιοί και όποιος άλλος κάνει κέφι για λίγη φασαρία στις διαδηλώσεις.

Τελικό συμπέρασμα? δεν υπάρχει πρόταση. Η μόνη προοπτική είναι να δείξει κάποιος τον δύσκολο δρόμο της εξόδου από την κρίση. Να τον ακολουθήσει να δώσει παράδειγμα να παραμείνει αταλάντευτος και τότε κάποιοι θα ακολουθήσουν.

Ένα νέο φρούτο που έχει πέραση τελευταία είναι η αλλοίωση του εθνικού μας στοιχείου. Νομίζω ότι πια δεν έχουμε να κάνουμε τίποτα. Μέσα σε αυτή την δεκαετία θα αλλάξουμε τόσο πολύ που στα τέλη το 2020 πιστεύω ότι λίγο θα μας ενδιαφέρει αν είμαστε κυρίαρχο Ελληνικό κράτος (λες και ήμασταν ποτέ) Τουρκική Επαρχία, Κινέζικη αποικία, ή Γερμανικό τουριστικό θέρετρο.

Από καιρό το λεω ότι έτσι κι αλλιώς δεν έχουμε καμία σχέση με του Έλληνες που έζησαν σε αυτό τον τόπο τα αρχαία χρόνια. Απλά βρεθήκαμε στον ίδιο χώρο και οικειοποιηθήκαμε τα μεγαλεία άλλων.

Είναι η ώρα του τελευταίου χτυπήματος. Ποτέ δεν κατάλαβα την ανάγκη και το κόλλημα της Εθνικής καθαρότητας της φυλής. Έτσι και αλλιώς πως αποδεικνύεται αυτό? Με εξετάσεις αίματος? Κουκουλώναμε τόσα χρόνια προβλήματα που μεγαλώνανε γύρω από την πόρτα μας και κάναμε ότι δεν υπήρχαν. Λέγαμε και πέντε αρλούμπες για εσωτερική κατανάλωση και είχαμε την αίσθηση ότι καθαρίσαμε. Μας καθαρίσανε για την ακρίβεια. Τελικά αποδεικνύεται ότι οι άλλοι δεν ψωνίσανε από το κουτάκι με τις μαλακίες που πουλάγαμε. Σήμερα διάβαζα ότι στην Κροατία διοργανώνεται το φεστιβάλ Επιδαύρου!!!! Το ξέρατε ότι η Επίδαυρος είναι και στην Κροατία? Α δεν πειράζει το ξέρουν αυτοί. Εμείς είμαστε πολύ απασχολημένοι για να φωνάζουμε για την Ελληνική καθαρότητα και δεν ακούμε τι γίνεται γύρω μας.

Λοιπόν ακόμα και αυτό το παραμύθι μας τελειώνει. Ο κόσμος αλλάζει γύρω μας. Έθνη ολόκληρα αλλάζουν, μετακινούνται, αλλοιώνονται κι εμείς αφήνουμε τους επικεφαλής να βελάζουν σαν πρόβατα αλλά μασάμε εμείς το κουτόχορτο.

Μια αρκετά μεγάλη παρηγοριά είναι ότι σιγά σιγά ακούγονται όλο και πυκνότερες οι φωνές που αντιστοιχούν στον κοινό νου που πρεσβεύει και αυτό το blog.

Πάμε γερά γαντζωμένοι στον καναπέ αλλά με αυτιά και μάτια ανοικτά. Πρέπει να είμαστε έτοιμοι όταν θα έρθει η ώρα.

Objects in the mirror are closer than they appear…

Ανακάλυψα ένα καινούριο (για εμένα πιθανότατα) ραδιόφωνο στο Internet τον deluxe. Είναι ότι πρέπει για να βάζεις ακουστικά και να συγκεντρώνεσαι στην δουλειά σου. Αυτή την περίοδο δεν έχω πολλά τηλέφωνα και ομολογώ ότι είναι ευλογία που μπορώ να απομονώνομαι στον κόσμο μου και να κάνω τις δουλειές μου.

Τέλος πάντων δεν είναι αυτό το ζήτημα που ξεκίνησα και σήμερα να γράψω και που έβαλα αυτόν τον τίτλο. Στον player του σταθμού που σας είπα τρέχουν κάποιες διαφημίσεις και ενημερώσεις για πολιτιστικά δρώμενα, κυκλοφορίες νέων βιβλίων και ταινιών και μεταξύ αυτών είδα και την «νέα» ταινία που θα βγει στον αέρα «ΤΟ ΝΗΣΙ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ».

Γυρισμένη στην Σπιναλόγκα πολλά χρόνια πριν αποκτήσει την Lifestyle προσέγγιση μέσα από τα διαρκώς βουρκωμένα μάτια των θεατών που παρακολουθούν μια πραγματικά ωραία παραγωγή που όμως έχει πολλαπλασιάσει την επιτυχία της από την συναισθηματική (και μονότονα λιγωτική δακρύβρεκτη) παρουσίαση του δράματος των λεπρών.

Σκέφτομαι λοιπόν ότι αυτή η ταινία υπήρχε από το 1958 όταν η ηρωική σκηνοθέτης ΛΙΛΑ ΚΟΥΡΚΟΥΛΑΚΟΥ είχε την τόλμη να πάει στο νησί των λεπρών (επίτηδες αναφέρομαι στον σκληρό τίτλο της αρρώστιας) και να γυρίσει μια ταινία που εγώ τουλάχιστον δεν την είχα ξανακούσει αλλά φαντάζομαι το ίδιο συμβαίνει και με  πολλούς άλλους σαν εμένα.

Δεν πιστεύω ότι έκανε πάταγο εκείνη την εποχή η ταινία παρ’ όλο που πήγε και στο εξωτερικό και διαγωνίστηκε στο φεστιβάλ της Βενετίας. Τι συμβαίνει λοιπόν και ξαφνικά η λέπρα έγινε In?

Είναι η εκ του ασφαλούς απόσταση που μας επιτρέπει να παρακολουθήσουμε την ιστορία που εκτυλίσσεται με άκρατη συναισθηματική φόρτιση και μας παρέχει την ευκαιρία να ακουμπήσουμε την ποιότητα που τόσο έχουμε ανάγκη για να κρυφτούμε πίσω της για τις ώρες που βλέπουμε τηλεόραση

Δηλαδή πραγματικά αν το δεις από απόσταση αυτό το πράγμα ποιόν λόγο έχεις να κάθεσαι να βλέπεις μέσα από μια κουρτίνα δάκρυα και με τα χαρτομάντιλα αγκαλιά το ατέλειωτο δράμα και να γίνεσαι ένα με το χώμα?

Είναι το γνωστό σύνδρομο των Ελλήνων Δήθεν που δεν βλέπουν σήριαλ, δεν παρακολουθούν ριάλιτι, δεν έχουν κανένα πρόβλημα να διαδηλώσουν κατά των εμπρηστών και αυτών που κλέψανε τα λεφτά ΜΑΣ και έχουνε σπίτι(α) σε καμένα, κυκλοφορούν με τζιπ (αλλά τώρα το κρύβουν και οδηγάνε το ταπεινό SMART) και γεμίζουν μαγαζιά σα να μην υπάρχει αύριο?

Φίλη που δουλεύει στον Βασιλόπουλο στο Ελληνικό μου έλεγε ότι κάνανε ρεκόρ τζίρου και εκεί που το σκεφτόντουσαν αν θα κάνουν προσλήψεις τους τσουβαλιάσανε όσους χρειάζονταν και τους έχωσαν μέσα για να βοηθήσουν.

Κάπου διάβασα ότι έξι εκατομμύρια Έλληνες είδαν το πρώτο επεισόδιο (μάλλον κάποια υπερβολή κρύβει ο αριθμός) αλλά είμαι σίγουρος ότι πρόκειται για κάτι τεράστιο σε νούμερο έτσι κι αλλιώς.

Τέλος σκέφτομαι ότι με εκπλήσσει αυτή η ποιοτική στροφή των Ελλήνων αλλά μετά έρχονται οι εκλογές βλέπω τον Ψωμιάδη στην Θεσσαλονίκη να πηγαίνει τρένο, τον Άνθιμο ταλιμπάν να σιγοντάρει ότι του κατέβει, διαβάζω και για την άνοδο του κομμουνιστικού κόμματος σε όλες τις μορφές του , τις αποχρώσεις και τις γεύσεις που κυκλοφορεί και συνέρχομαι.

Εντάξει δεν είναι τίποτα μωρέ μην τρελαίνομαι κι εγώ.

Ας ζούσαν οι λεπροί στην δίπλα γειτονιά και θα σου έλεγα εγώ ποιο σήριαλ θα έδειχνε μετά η τηλεόραση.  

Άντε καλό βράδυ..

Το ελιξίριο της καλής ζωής

Το βράδυ με βρίσκει σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου στην Αλεξανδρούπολη, μετά από ένα απίστευτο tour για τα Αθηναϊκά δεδομένα που ξεκίνησε από την Αθήνα και συνεχίστηκε με επισκέψεις στην Κομοτηνή και Ξάνθη και ολοκληρώνεται με μια βραδινή συνάντηση στην Αλεξανδρούπολη.
Οδηγώντας στην επιστροφή με ανοιχτό παράθυρο στην Εγνατία οδό αναλογιζόμουνα όλα αυτά που γνώρισα, άκουσα, συζήτησα και είδα στις σημερινές μου συναντήσεις. Πραγματικά ζούμε σε ένα άλλο κόσμο στην Αθήνα και αδυνατούμε να συνειδητοποιήσουμε τι γίνεται παραπέρα από την μύτη μας.

Έχω ξαναπεί πόσο έκπληκτος μένω από τις επιχειρήσεις , τους ανθρώπους, τις ιδέες που συναντάω σε αυτές τις συναντήσεις που πηγαίνω. Πόσο φρέσκες ιδέες έχουν άνθρωποι με μεράκι, με όρεξη για δουλειά, που πάνε και δουλεύουν στην επιχείρησή τους με όρεξη και αναζητούν τρόπους να ξεχωρίσουν, ψάχνουν μια καλή συνεργασία που θα βασιστεί στο φιλότιμο, την συνεργασία πάνω από το τραπέζι, που δεν θα αισθανθούν ότι τους γδύνουν, ούτε πως αντιμετωπίζονται σαν οι παρίες του χώρου που τα ξεφτέρια της πρωτεύουσας ήρθαν να τους ανοίξουν (κλείνοντας τους) τα μάτια τους.

Οδηγώντας έβλεπα τα πομακοχώρια με τους μιναρέδες μαζί με τις εκκλησίες και δεν πίστευα στα μάτια μου. Μπήκα σε ένα χωριό και έφτασα μέχρι έξω από το τζαμί και είδα παιδάκια να παίζουν μεγάλους να μιλάνε, γέρους να κάθονται όχι όλοι μουσουλμάνοι ούτε όλοι χριστιανοί. Άλλος κόσμος. Μίλαγα με έναν συνεργάτη στην Ξάνθη. Ρε συ, μου λεει ο άνθρωπος,δεν έχεις ιδέα τι φτώχεια έχουν αυτοί. Για ποια mail & internet συζητάμε τώρα. Είναι αλλού οι άνθρωποι. Αλλά εδώ έχουμε μάθει και ζούμε μαζί, δεν έχουμε να χωρίσουμε τίποτα και ας λένε ότι θέλουνε στην Αθήνα.

Στην απόμακρη Ξάνθη, φίλε Κυριάκο αν διαβάζεις, πέτυχα σταθμό που έπαιζε jazz και έπαθα πλάκα. Πήγα δεξιά λωρίδα έπεσα στα 90 και χάζευα βουνά, χωριά, την μεσημεριανή καταχνιά που σκέπαζε τον κάμπο και δεν πίστευα ότι ένα χρόνο πριν τέτοια ώρα βρισκόμουν κλεισμένος σε ένα γραφείο με μια «γραφική»(για να είμαι επιεικής) προϊσταμένη να μου σκάβει μέρα μέρα τον λάκκο και εγώ να μην παίρνω χαμπάρι ότι σε περίπου 10 ημέρες θα έπεφτα μέσα σαν ώριμο φρούτο που πέφτει από το δέντρο.

Υπάρχει δουλειά, υπάρχει ζωή, υπάρχει ελπίδα έξω από την Αθήνα αρκεί να πάρεις κάποιες αποφάσεις που θα πονέσουν αλλά δεν γίνεται αλλιώς. Η δουλειά πίσω από ένα γραφείο έχει φτάσει στο τέλος της.


Γεμίσαμε τα κτίρια με γραφεία, τα γραφεία με ανθρώπους, τους ανθρώπους με ψεύτικα όνειρα και έξω δεν έμεινε κανένας να τρέξει για αυτούς που έχουν κάτι να πούνε, κάτι να δώσουνε, κάποιο όνειρο να ακολουθήσουνε και δεν ξέρουν μερικές φορές με ποιόν μαζί θα πρέπει να προχωρήσουν.
Και αν για εμάς τους μεγαλωμένους στην Αθήνα υπάρχει μια μικρή δικαιολογία ότι δεν ξέραμε (και φυσικά δεν θέλαμε και να μάθουμε) για κάποιους άλλους που ζούσανε δίπλα σε αυτή την κατάσταση και τελικά ψάξανε το επόμενο βήμα στην Αθήνα τώρα πια η απορία μου έχει γίνει σαν τα ψηλά βουνά.

Τελικά η μεγαλύτερη χίμαιρα που μας κατέστρεψε ήταν αυτή η τόση δα επαγγελματική κάρτα που δήλωνε την ταυτότητά μας όχι με το όνομα αλλά με τον τάχαμου τίτλο. Δεν ήσουν ο Τάδε Δεινόπουλος που τύχαινε να και ήσουν Εμπορικός Διευθυντής, όχι η αξία ήταν ότι ήσουν Εμπορικός Διευθυντής που τύχαινε να λέγεσαι και κάπως.

Ακόμα μια ημέρα στην περιφέρεια με βάζει σε σκέψεις, και για πρώτη ίσως φορά ο τίτλος αυτού του blog συναντάει πραγματικές σκέψεις που πρέπει να αντιμετωπίσει ο ...ΚΟΙΝΟΣ ΝΟΥΣ

Φιλιά από την Θράκη σε όσους και αν διαβάσουν αυτό το θέμα.

A new hope? or a new hop?

Καλησπέρα ξανά μετά από πολύ καιρό. Η αλήθεια είναι πως όταν αποφάσισα να ξεκινήσω αυτό το blog θεώρησα ότι δεν θα ήταν πρόβλημα το να γράφω μερικά πράγματα αν όχι κάθε ημέρα τουλάχιστον πάντως 2-3 φορές την εβδομάδα. Όχι ότι έλειψε και σε κανένα η αποχή μου αλλά βγήκα εκτός πλάνου με την καλημέρα.

Η άνοιξη που επικρατεί έξω με έχει συνεπάρει και ξεχνιέμαι? Μπορεί κι αυτό να φταίει. Όταν βγαίνω από το γραφείο και έξω είναι ο καιρός σαν τέλη Μάρτη.. τι περιμένεις δα και από την διάθεση?

Κοινός νους βαφτίστηκε το blog αλλά ακόμα δεν έχω καταφέρει να καταγράψω τα αυτονόητα ερωτήματα που μου γεννιώνται συχνά πυκνά και θα ήθελα να τεστάρω αν απασχολούν κι άλλους ή είναι απλά δικές μου παραξενιές.

Είναι πάντως κι αυτά που συμβαίνουν γύρω μας που πολλές φορές ούτε ο κοινός νους δεν μπορεί να βρεί κάτι να πει... Για παράδειγμα πάω να μπω στην πολυκατοικία που μένω και εκτός του ότι έιναι στρωμένα τα σκαλιά με φυλλάδια υποψήφιων που όοοοοοολοι είναι ενάντια στο μνημόνιο και καταγγέλουν ο καθένας όποιον του βρίσκεται πρόχειρος, με υποδέχεται φαρδιά πλατιά η μουτσουνάρα του Χάρη Πασβαντίδη (όποιος δεν τον θυμάται να αναζητήσει την μουτράκλα του στο google και αν δεν πάθει σύνδρομο χρονομεταφοράς το συζητάμε) που θέλει να γίνει δήμαρχος της Αργυρούπολης. Δεν είναι κακό απαράιτητα αυτό. Γενικά καλό είναι ο άνθρωπος να έχει θέληση στην ζωή του και να την εκφράζει(κι εγώ ήθελα μία 3 χρόνια, την κυνηγούσα,καταστράφηκα αλλά στο τέλος μου πέρασε. Λοιπόν καλά κάνει αυτός και θέλει το ζήτημα είναι αυτοί που θα τον ψηφίσουν τι θα εκτιμήσουν από την μνημειώδη σταδιοδρομία του?


Μην το πάω παρακάτω παιδιά,όλοι έχουμε νομίζω πάνω κάτω την ίδια οπτική.Όσο κάτι τέτοιοι τύποι θα κυκλοφορούν ελεύθεροι και θα μοστράρονται σαν υποψήφιοι άρχοντες (χα) δεν έχουμε καμιά ελπίδα.


Έχω αποκλείσει από την τηλεόρασή μου τις ειδήσεις, τις ενημερωτικές εκπομπές, γενικότερα την πολιτική ενημέρωση και διαβάζω απλά τις εξελίξεις από διάφορα blogs κι αυτά επιλεκτικά. Εννοείται πως ραδιόφωνα, εφημερίδες, περιοδικά έχουν εξοβελιστεί και τα έχω ξαποστείλει στο πυρ το εξώτερον. Αποτέλεσμα αυτής της συμπεριφοράς είναι να μην ακούω ουρλιαχτά, να αποφεύγω τις μουτσούνες όλου αυτού του θίασου, και παρ' όλα αυτά να παραμενω ενημερωμένος σχετικά με τις εξελίξεις.

Είχα την έμπνευση το τελευταίο διάστημα να νοικιάσω και να παρακολουθήσω μια από τις πιο καταπληκτικές σειρές κατά την γνώμη μου που κυκλοφορούν. THE WIRE ή στην ελληνική (ξενέρωτη) μετάφραση ΟΙ ΔΙΩΚΤΕΣ ΤΟΥ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ. Πρόκειται για μια από τις πιο ρεαλιστικές σειρές που έχουν ποτέ γυριστεί και απεικονίζει την ζωή στο γκετο της Βαλτιμόρης και πως διαπλέκονται η πολιτική, αστυνομική,δικαστική,κοινωνική ζωή, με τι συμβιβασμούς και αλληλοϋποστήριξη συμβιώνουν όλοι αυτοί σε ένα κοινό χώρο.Πολλή βία(δεν γίνεται αλλιώς όμως) πολλά drugs και σχεδόν αδύνατον να παρακολουθήσεις τους διαλόγους που είναι τίγκα στην slang στοιχείο όμως που προσδίδει ακόμα περισσότερο ρεαλισμό στην σειρά.Προχωρώντας στα επεισόδια άρχισα να συνειδητοποιώ τι σημαίνει το αμερικάνικο όνειρο και ο φιλευθερισμός της Αμερικής και φρίκαρα. Τελικά δεν υπάρχει ελπίδα πουθενά. Ίδιος εφιάλτης με άλλη ονομασία. Μήπως τελικά το Zeitgeist Movement είναι πραγματικά μια πρόταση που πρέπει να την εξετάσουμε πρισσότερο?

Θεωρώ την δήλωσή τους "Οι άνθρωποι δεν είναι καλοί ή κακοί. Είναι οι εξελισσόμενες, διαρκώς αναπτυσσόμενες συνθέσεις των εμπειριών που τους επηρεάζουν" πραγματικά θεμελιώδη αρχή για την αναζήτηση ισορροπίας και με βρίσκει πάρα πολύ σύμφωνο όχι μόνο σε αυτό το σημείο αλλά γενικότερα στην φιλοσοφία του κινήματος. Παραθέτω το link(http://www.thezeitgeistmovement.com/)  για όσους φίλους θέλουν να το επισκεφθούν και να δουνε κάποια πράγματα παραπέρα από όσα μας δείχνουν οι "ενημερωτικοί και ενημερωμένοι" γίγαντες της δημοσιογραφίας


Κάντε τον κόπο να το παρακολουθήσετε αν και έχω την αίσθηση ότι δεν φέρνω φρέσκα νέα.

Όλα αυτά έρχονται να δέσουν με μια περίεργη ενέργεια που με έχει κατακλύσει το τελευταίο διάστημα και με κάνει να αισθάνομαι ότι αν δεν βγαίνω από τον βούρκο, τουλάχιστον παλεύω να μην βουλιάξω.

Θα δείξει.Σας φιλώ και θα προσπαθήσω να μην εξαφανίζομαι.