Λευκό χαρτί. Λευκή πετσέτα. Σκέφτομαι όλα αυτά που διαβάζω τόσο καιρό, τα εμψυχωτικά, τα παρακινητικά, τα πραγματικά βαθυστόχαστα, αν όλοι αυτοί που τα έγραψαν, είπαν, σκέφτηκαν, είχανε φτάσει στο τέλος του δρόμου και απλά μη έχοντας τι άλλο να κάνουν πηδήξανε στο κενό, γκρέμισαν τον τοίχο ή τέλος πάντων έκαναν την υπέρβαση για να φτάσουν μια μέρα να εκφράσουν μέσα από δυο γραμμές μια φιλοσοφική σκέψη.
Δεν μου αρέσει να μην παραδέχομαι τα λάθη μου, δεν δεν πιστεύω ούτε στην μοίρα, ούτε στο πεπρωμένο, ούτε στην θεία δίκη ή ανταπόδοση γιατί απλά δεν πιστεύω στο θεό και τα συναφή χριστιανικά.
Σκέφτομαι όμως ότι αν τα λάθη του παρελθόντος μας έρχεται μια στιγμή που εξαργυρώνονται cash και υποφέρουμε από αυτά πότε αντίστοιχα εξαργυρώνονται και τα σωστά που έχουμε κάνει? πότε δηλαδή θα ανταμειφθώ για τις ώρες δουλειάς που έχω ρίξει στο παρελθόν, για όσα έχω σκεφτεί, για όσα έχω υλοποιήσει, για όσα καλά ξέρω ότι έχω, για όσα επένδυσα όχι απαραίτητα με ρίσκο. Πότε θα εξαργυρώσω αυτές τις επιταγές?
Δεν μου αρέσει να κοιτάζω γύρω μου και να δείχνω καταστάσεις και πράγματα και να αναρωτιέμαι γιατί ο ένας έχει φτάσει εκεί, γιατί ο άλλος είναι φτιαγμένος τόσο καλά, γιατί έχει εκείνος κατσίκα και δεν έχω εγώ? πολύ δε περισσότερο δεν θέλω να ψοφήσει η κατσίκα κανενός αλλά να αποκτήσω και εγώ μια δική μου.
Δεν λεω ότι οι άλλοι είναι ύποπτοι και όσοι τέλος πάντων περνάνε καλά απαραίτητα έχουν με ύποπτο τρόπο αποκτήσει τα αγαθά και την ήρεμη ή «ήρεμη» διαβίωση. Απλά ξέρω πολύ καλά ότι είναι αρκετοί αυτοί που πραγματικά χωρίς να υπάρχει λόγος είναι τόσο αμετακίνητα καλά βολεμένοι που κάτω από όλες τις συνθήκες το μόνο που αλλάζει για αυτούς είναι το περιβάλλον και όχι ο τρόπος ζωής τους.
Μπορεί να σκεφτείτε ότι ασχολούμαι πολύ με τα υλικά αγαθά και όχι με την ουσία των πραγμάτων. Την ευτυχία, την πνευματική ανάταση, την γενικότερη πρόοδο και ευημερία, την αγάπη των παιδιών μου, την υγεία μας και όλες αυτές τις αφηρημένες έννοιες. Πιστέψτε με είμαι ευγνώμων για την υγεία μας, κάνω προσπάθειες για την πνευματική ανάταση μου κι εμένα και των γύρω μου, με την γενικότερη πρόοδο και ευημερία δεν πολυασχολούμαι επειδή δεν με εμπνέει το περιβάλλον.
Όμως δεν αντέχω άλλο να παλεύω για την καθημερινή μου επιβίωση, δεν αντέχω το σφίξιμο στο στομάχι μου κάθε πρωί, τον εφιάλτη της ασφυξίας που με πετάει τη νύχτα από το κρεβάτι μου, την προοπτική του μήνα που έρχεται και του πνιγμού που μου προκαλεί.
Επιθύμησα να μπει ένας νέος μήνας και να ανασάνω ελεύθερα, με άνεση απλά, όχι με κανένα μεγαλείο. Επιθύμησα να ζήσω κι εγώ την απόλαυση του να μου «χαρίσουν» κάτι που θα με βοηθήσει να πατήσω λίγο πιο καλά στα πόδια μου. Επιθύμησα να μην πανικοβάλλομαι με την προοπτική ότι τα παιδιά μου μεγαλώνουν και εγώ ζορίζομαι από αυτό γιατί δεν προλαβαίνω να καλύπτω ανάγκες.
Δεν ζητάω από κανένα ελεημοσύνη, δεν θέλω μαγική λύση. Θέλω να αισθανθώ λίγη ασφάλεια για να μπορέσω να κάνω πιο εύκολα αυτό που έχω επιλέξει. Βαρέθηκα να μουδιάζω και να σταματάει το μυαλό μου γιατί έχω ένα βουνό προβλήματα πάλι να ασχοληθώ.
Sorry για την μιζέρια σήμερα αλλά αισθάνομαι ότι δεν είμαι ο μόνος που διαμαρτύρεται ότι δεν πάει άλλο με αυτό τον τρόπο ζωής. Το διαβάζω και το ακούω παντού πλέον, οπότε ας πούμε ότι απλά καταγράφω την κοινή συνισταμένη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου