Δεν θυμάμαι πολλές φορές να βουρκώνουν τα μάτια μου στην αναγγελία θανάτου ενός δημόσιου προσώπου. Ίσως γιατί πια είναι τόσα πολλά και τόσο ασήμαντα αρκετά από αυτά που δεν αξίζει, στον δικό μου ψυχισμό, να αισθανθώ κάτι περισσότερο από μια φευγαλέα θλίψη.
Υπάρχει βέβαια και ο παράγοντας της προσωπικής εκτίμησης και αποτίμησης της πορείας ενός τέτοιου προσώπου που καθοδηγεί σε μεγάλο βαθμό την όποια συναισθηματική φόρτιση θα αισθανθεί ο καθένας μας.
Τέλος υπάρχουν και οι κοινά αποδεκτές αξίες, οι οικουμενικές, που αντικατοπτρίζουν το ήθος και την ζωή ενός ΜΕΓΑΛΟΥ. Στο παρελθόν θυμάμαι την παγωμάρα που αισθάνθηκα και το κλάμα που έριξα όταν πέθανε ο Ξυλούρης, τα πλημμυρισμένα μάτια μου την ημέρα που έφυγε ο Φρέντυ Γερμανός, την θλίψη μου όταν μας άφησε Ο Γιώργος Ζαμπέτας και πλέον καταγράφεται και ύγρανση των ματιών μου την ώρα που οδηγούσα και άκουσα ότι χάσαμε και τον Θανάση Βέγγο.
Είχα την τύχη και την ευτυχία για λίγα λεπτά να βρεθώ δίπλα του πριν από πολλά χρόνια σε μια εκδήλωση που γινόταν από τον ΑΝΤ1 με αφορμή τη έναρξη της τηλεοπτικής σεζόν. Στεκόμουν ως ασημαντότητα όρθιος σε κάποια μακρινή γωνιά του χώρου ασήμαντος ανάμεσα σε ασήμαντους μιας και οι «διασημότητες» είχαν πιάσει μπροστά θέση.
Ξαφνικά κάνω έτσι δίπλα μου και βλέπω τον κύριο Θανάση να στέκεται ανάμεσά μας μαζί με την σύζυγό του (φευ!!! Καμία σχέση με τις star του τόπου μας, μια απλή καθημερινή γυναίκα που θα μπορούσε να είναι θεία μου τόσο απλά ντυμένη στα όρια της παρεξήγησης για εμάς τους κοσμικούς). Θυμάμαι την απόλυτη έκπληξη που αισθάνθηκα που βρέθηκα δίπλα σε έναν ηθοποιό τόσο μεγάλου διαμετρήματος, σε ένα τόσο μεγάλο όνομα που καταδεχόταν να σταθεί ανάμεσά μας. Φαντάστηκα ότι θα έφευγε με την πρώτη ευκαιρία για να παει μπροστά να καθίσει (αυτός κι αν έπρεπε να παει μπροστά άλλωστε) αλλά το ζεύγος παρέμεινε δίπλα μας με σεμνότητα καμία έπαρση κανένα τουπέ σα να μην ήταν παρά άλλος ένας από εμάς.
Ειλικρινά δεν θυμάμαι αν του μίλησα, αν τον χαιρέτησα αν του είπα κάτι. Ελπίζω να το έκανα, αν και αποκλείεται να του είπα όλα αυτά τα ευχαριστώ που του χρωστάω κι εγώ όπως και ο καθένας μας για αυτά που ζήσαμε μέσα από τις ταινίες του. Θυμάμαι πολύ καθαρά όμως πόσο έκπληκτοι ήμασταν εμείς οι πιτσιρικάδες που στεκόμασταν δίπλα του και αντιμετωπίζαμε όλη την στιγμή με ενθουσιασμό, όχι μόνο για την παρουσία του δίπλα μας αλλά κυρίως για την απλότητα και την σεμνότητα που τον χαρακτήριζαν.
Κάποια στιγμή κι ενώ η παρουσίαση του προγράμματος δεν έλεγε να τελειώσει αντιλήφθηκε ότι η σύζυγός του είχε αρχίσει να κουράζεται από την ορθοστασία. Το μεγαλείο του ίδιου αλλά και της συζύγου του αποκαλύφθηκε μπροστά μας εκείνη την μαγική στιγμή.
Ήταν απίστευτος ο τρόπος που της μίλησε, που τη ρώτησε αν κουράστηκε για να της βρει μια καρέκλα, ο τρόπος που ακούμπησε το χέρι της επάνω της και που χωρίς να περιμένει σχεδόν την απάντησή της ξεκίνησε με την χαρακτηριστική του σβελτάδα να βρει (και βρήκε) μια καρέκλα της την έφερε ο ίδιος και της την προσέφερε. Είτε έβλεπα σκηνή από ταινία είτε την πραγματικότητα ήταν το ίδιο πράγμα. Οι ίδιες κινήσεις, ο ίδιος τρόπος ομιλίας, η ίδια απλότητα.
Η σύζυγός του αρνήθηκε να καθίσει και του πρόσφερε του ίδιου την καρέκλα και φυσικά ο κύριος Θανάσης αρνήθηκε να καθίσει με αποτέλεσμα να εκτυλιχθεί ένας σύντομος διάλογος ανταλλαγής προσφοράς για την θέση. Ασήμαντος μεν στην ουσία του ουσιαστικότατος δε στο να αποκαλύψει γιατί μερικοί άνθρωποι είναι χαρακτηρισμένοι από την καλοσύνη τους και πως μια γυναίκα μεγαλώνει ή μικραίνει έναν τέτοιον άντρα.
Το επεισόδιο που περιγράφω δεν έχει φυσικά καμία ιστορική σημασία αλλά έχει τεράστια προσωπική αξία για να θυμάμαι τόσα χρόνια μετά και τόσο ξεκάθαρα μια τόσο κοινή στιγμή.
Δεν έχω λόγια να προσθέσω, ούτε και ξέρω πόσα ευχαριστώ του χρωστάμε όλοι μας για όλα αυτά που ζήσαμε μέσα από τις ταινίες του. Δεν είναι το καλλιτεχνικό του μέγεθος είναι η ανθρωπιά και το καθάριο βλέμμα του, το φιλότιμό του αυτή η έξω από την Ελληνική πραγματικότητα στάση του που με έχει συγκλονίσει. Είναι όλα αυτά που μένουν πίσω του για να τον θυμόμαστε και που δύσκολα θα ξανασυναντήσουμε σε κάποιο άλλο δημόσιο πρόσωπο.
Κάπου διάβασα ότι ήταν σεμνός και ταπεινός σαν γνήσιος Έλληνας και αγρίεψα. Αλλά μετά το ξανασκέφτηκα. Ο κύριος Θανάσης δεν ήταν Νεοέλληνας ήταν ένας παλιός Έλληνας από αυτούς που κάποτε είχαν μέτρο, ηθική και αξίες. Άρα ναι, έφυγε ένας Έλληνας. Αλί σε εμάς τους Νεοέλληνες που μείναμε απλά να τον θυμόμαστε και όχι να τον αντιγράφουμε.
Καλό ταξίδι καλέ μας ΚΥΡΙΕ....
