Ζώντας την εποχή του Κορωνοϊού...

Δεν θα αρχίσω να λέω για το διάστημα της απουσίας μου και υποσχέσεις για την επιστροφή μου, ορμώμενος από την προτροπή του κυρίου Γεωργακόπουλου για να καταγράφουμε τις σκέψεις μας ανά ημέρα αρχίζω την προσωπική μου κατάθεση σκέψεων και συναισθημάτων.

Day -10 to 0 (13/3)

Τόσο καιρό ακούω για τον κορωνοϊό και αδιαφορώ...όχι γιατί δεν πιστεύω πως θα μας χτυπήσει ούτε γιατί νομίζω πως είμαι άτρωτος. Κλασσικός Έλληνας πιστεύω πως δεν ήρθε ακόμα η ώρα να "θωρακιστώ" και να δώσω την πρέπουσα σημασία.

Βέβαια το πρώτο χτύπημα το δέχτηκα Πέμπτη βράδυ όταν στο φανάρι Βουλιαγμένης και Βενιζέλου ήμασταν 4 αυτοκίνητα στις 20:40 ... Αλλόκοτο... Σήμερα όμως λίγο η κατάσταση στο γραφείο, λίγο ότι πλέον οι αριθμοί έχουν πάρει την ανιούσα κατάλαβα πως ήρθε η ώρα.... Μαζεύω τα παιδιά μου για να έρθουν στο σπίτι μου και προσπαθώ να τα πείσω πως πρέπει να βγάλουμε ένα κοινό σχέδιο δράσης και άμυνας...στα λόγια τα βρίσκουμε, οι έξοδοι έτσι κι αλλιώς δεν είναι στο πλάνο για τον γιό που δίνει Πανελλαδικές η κόρη δεν δουλεύει και ο χρόνος στη Γλυφάδα της ψιλοφαίνεται σαν δώρο...

Day +1 (14/3)

Εγερτήριο νωρίτερα και από τις μέρες που πάω στο γραφείο, στόχος να μπω ως άλλος πορθητής στον Βασιλόπουλο στις 8 το πρωί, αποδεικνύεται τελικά πως όχι μόνο δεν είμαι ο πορθητής αλλά παραλίγο να μου πουν « ο τελευταίος να κλείσει την πόρτα»… Φυσικά παρκάρω έξω από το parking του ναού της κατανάλωσης αφού όλο είναι γεμάτο και αλλόφρονες οδηγοί γυρνάνε σαν όρνεα πάνω από το υποψήφιο γεύμα τους ψάχνοντας να παρκάρουν έστω και με πλαγιασμένο το αυτοκίνητο στις 2 ρόδες…   Στα ενδότερα του ναού, συνάνθρωποι και «ανταγωνιστές» (παράλληλα) ξαμολιόμαστε στους διαδρόμους προς άγραν των υλικών της σωτηρίας του κορμιού (που είναι πολύ μεγάλο πράγμα)…. Αγχωμένα γεροντοζευγάρια (που ομολογώ πως και πιο αξιοπρεπώς κινούνται και πιο συμμαζεμένα φορτώνουν τα καροτσάκια τους), οικογένειες που έχουν ενισχυθεί με τάγματα πιτσιρικιών (πως τα έπεισαν να σηκωθούν Σάββατο στις 7,30 να πάνε για ψώνια είναι από τα μυστήρια που δεν θα τα καταλάβω ποτέ), μοναχικοί τύποι (σαν την αφεντιά μου) και κυρίες τριγυρνάμε με απλωμένα χέρια σε εγρήγορση για ότι ερεθίσει το οπτικό μας νεύρο που δίνει απ’ ευθείας  αναφορά στο στομάχι παρακάμπτοντας εντέχνως και εσκεμμένα  τον (ούτως ή άλλως σε κάποιες περιπτώσεις) απενεργοποιημένο εγκέφαλο.

Μην τα πολυλογώ (κι άλλο ) ολοκλήρωσα αγορές και πληρωμή με ένα ταπεινό καρότσι που οριακά δεν ήταν το ρεζίλι του super market από πλευράς φορτώματος και λογαριασμού εννοώ.

Πέρα από την πλάκα μέσα και έξω από το μαγαζί και για διαφορετικούς λόγους κατάλαβα πως έχουμε μπει πλέον σε άλλη εποχή….περίεργη, απόκοσμη κάποιες φορές, ακόμα και ωραία κάποιες άλλες.

Φροντίζω όσο μπορώ περισσότερο τα της ακόμα  πιο επιμελούς υγιεινής που πρέπει να έχουμε και αρχίζω να συνειδητοποιώ πως δεν έχει μέρος να κρυφτώ από τα «νέα του κορωνοϊού». Όπου και να μπω , ότι και να ανοίξω, με όποιον και να μιλήσω εκεί καταλήγω… υπόσχομαι να πάρω βιβλία και σε συνδυασμό με το Netflix, τα παιδιά μου, την κοπέλα μου και τον σκύλο να χτίσω ένα τείχος….

Day +2 (15/3)

Μα 7 το πρωί? Να ξυπνήσω στις 7? Μαρτύριο …. Δεν ξέρω γιατί , τι είδους ανωμαλία είναι αυτή, αλλά μέσα μου η όλη φάση που με έχει βγάλει από τη ρουτίνα μου φαίνεται σα να είναι κάποια μεγάλη γιορτή, κάποιο πολύ σημαντικό για μένα γεγονός και το σώμα μου και ο οργανισμός μου λειτουργούν σε festival mode και δεν με αφήνει να κοιμηθώ…

Μαγείρεμα, χαζολόγημα νέας σειράς στο Netflix, λίγα τηλέφωνα (τόσο λίγα που στην ουσία είναι μόνο 1), ανταλλαγή μηνυμάτων με τον φίλο από τον Πειραιά ανταλλάσσοντας εξυπνάδες,  σκληρές κριτικές και νέα από το μέτωπο…

Δεν σκέφτομαι κάτι ιδιαίτερο όλη την ημέρα, το απόγευμα πηγαίνω στο σπίτι της φίλης μου που μου  έχει μηνήσει ότι δεν αισθάνεται καλά…. Αρχίζει το πραγματικό άγχος και η αυθυποβολή. Γυρνάω σπίτι και  στην διαδρομή αισθάνομαι πως αρχίζει και βράζει το στήθος μου σα να έρχεται κρυολόγημα. Και αυτόματα μπαίνω σε mood αγωνίας και θλίψης… αρχίζω και κάνω άλματα με το μυαλό μου πως αυτό ήταν, είμαι και σε μεγάλη σχετικά ηλικία , θα μπω σε κανένα νοσοκομείο …. «Είσαι καλά»? Ο γιος μου με βλέπει καθισμένο φαντάζομαι με αγωνία στο πρόσωπο …. «καλά είμαι…. πολλές σκέψεις» του λέω για να μην τον ανησυχήσω. Κοίτα να δεις που ο άνετος εγώ πριν λίγες μέρες μπήκα σε φάση αγωνίας…. Πάω για ύπνο..

Day +3 (16/3)

Ημέρα δουλειάς…. Δεν περνάει αυτοκίνητο από τον δρόμο του σπιτιού το πρωί, προ κορωνοϊού άρχιζε η παρέλαση από τις 6… τώρα σιωπή….

Φεύγω κατά τις 9:15 από το  σπίτι βέβαιος πως δεν θα έχει κίνηση.  Δεν έχει μεν αλλά πάνε πολλοί σε δουλειές από ότι φαίνεται. Περίμενα ακόμα περισσότερη ερημιά. Λάθος …

Φτάνω γραφείο, με νέα τακτική πλέον μπαίνουμε στο κτίριο. Απολύμανση, θερμομέτρηση πάλι καλά που δεν μας παίρνουν και ούρα…. Έχουν κάνει σημαντικά πράγματα στον τομέα της απολύμανσης είναι αλήθεια…εκτός από το να μην μας αφήσουνε να έρθουμε στο γραφείο. Είμαστε πάρα πολλοί στο γραφείο χωρίς ιδιαίτερο λόγο, «δαπάνη δεν υπάρχει» είναι η φράση που ακούμε συνέχεια…. Κάνω κάτι απέλπιδες προσπάθειες να τους πείσω πως δεν πρέπει να είμαι εδώ… ανασύρω από τα βάθη του διαφράγματος έναν σπηλαιώδη βήχα και τον εμπλουτίζω με αναστεναγμούς και υπόκωφα μουρμουρητά « θα αφήσω εδώ τα κόκκαλά μου» …φευ ..καμία τύχη… κι έτσι βρήκα την ευκαιρία να αρχίσω και πάλι αυτό  το Blog…. 

Έχουμε εξαιρετικά λίγη δουλειά, και όταν δεν υπάρχει δουλειά ασχολείσαι ΚΑΙ με την επικαιρότητα…. Είμαι απομονωμένος εδώ στον 2^ο όροφο και δεν ξέρω τι γίνεται έξω… σε λίγο που θα φύγω θα συνδεθώ ξανά με την πραγματικότητα …

Ο μιτος της Αριαδνης.....

Πολλά ωραία πράγματα μου συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό.  Δεν μπορώ να προσδιορισω ακριβώς το διάστημα αλλά είναι μήνες τώρα που οι όμορφες στιγμές και οι ενδιαφερουσες εμπειρίες έρχονται η μία πίσω από την άλλη για να με συναντήσουν. Πολλές φορές δε η μία πάνω στην άλλη.

Ένας κατακλυσμος συναισθηματων από τα μέσα του Απριλίου με έχει κυκλωσει και με δένει όλο και πιο σφιχτά.  Προφανώς η ανάγκη μου για να μοιραστώ αυτό που αισθάνομαι μέσα μου, να μοιραστώ την ενέργεια που έχω με οδηγαει ολίγον ανεξελεγκτα.

Είναι πάλι μάλλον αυτή η στιγμή στη ζωή μου που έχοντας διαγράψει, προσθέσει, αλλάξει και ανακατεψει πολλές από τις επαφές μου, φιλίες και καθημερινές συνήθειες προβάλλουν μπροστά μου ένα πλήθος επιλογών για να σχεδιασω μια νέα πορεία.

Προσπαθώντας να γίνω λίγο πιο σοφός μέσα από αυτά που έχουν ήδη συμβεί για να αντιμετωπισω αυτά που έρχονται αναπόφευκτα ενδοσκοπω και αναλύω τα βαθύτερα κίνητρα μου και τις σκέψεις μου. Μερικές φορές είναι απογοητευτικό πόσο λάθος δρόμους ακολουθούν οι σκέψεις μου,μερικές φορές είναι περίεργο πόσο δύσκολο είναι να καταλάβει ο κόσμος πως ο χαρακτήρας μου είναι συνυφασμενος με όλη αυτή την υπερβολή και την ανάγκη για έντονες στιγμές.

Αυτός ο συνεχής αγώνας να αλληλοκατανοησουμε συμπεριφορές και στάσεις είναι τελικά και αυτό που χρωματιζει την ζωή μου δημιουργωντας μερικούς από τους ωραιοτερους πίνακες. Κάποιοι θα μείνουν στο μυαλό μου, κάποιοι θα ζωγραφιστουν στην καρδιά μου, όλοι θα είναι σημάδια της διαδρομής μου ο συναισθηματικος μιτος της Αριαδνης για να περιπλανιεμαι στον λαβύρινθο των όσων ζω.

Πως μπορώ να δείξω σε αυτούς που αγαπάω πως είναι ο εσωτερικός κόσμος αυτού του λαβυρινθου; Πως μπορώ να εξηγήσω πως όλα αυτά που με  συνθέτουν και με συστηνουν στον κόσμο ότι προέρχονται από τις σκοτεινές στοες του;

Πως μπορώ να πείσω όποιον αγαπάω πως δεν υπάρχει κανένας Μινωταυρος που κατασπαράσσει συναισθήματα αλλά απλά είναι η ευκαιρία για ένα ταξίδι;

Από την άλλη για ποιο λόγο κάποιος να μπει σε μια τέτοια δοκιμασία με άγνωστο αποτέλεσμα και το μόνο σίγουρο να είναι πως θα ταλαιπωρηθει περιπλανωμενος στο χάος μου;

Πολλά ωραία πράγματα μου συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό..... Φαντάσου να μην μου συνεβαιναν τι σκέψεις θα περνούσαν από το μυαλό μου.... Ας προσπαθήσω να προχωρήσω παρακάτω απλά με...τον κοινό νου.

Ξημερώνοντας...

Προχωρωντας καθημερινά, λίγα βήματα ή πολλά χιλιόμετρα,  συνήθως δεν μπορώ να καταλάβω τη μεγάλη εικόνα.  Κολλημένος με την καθημερινότητα μου και τα μεγαλεπιβολα (στο μυαλό μου και μόνο) σχέδια μου παίρνει καιρό να δω την πραγματικότητα. Είτε αυτό αφορά την πρακτική πλευρά της ζωής μου είτε την συναισθηματικη.

Πάντα ήμουν άμεσα εξαρτωμενος από τα αισθηματικα μου. Πάντα με κυβερνουσαν τα συναισθήματα μου. Δε πιστεύω ότι αυτό θα αλλάξει, άλλωστε αυτό είναι και το χαρακτηριστικό μου γνωρισμα. Κάπως έχω καταφέρει όμως να μειώσω απλά την διάρκεια της επιδρασης αυτών στη ζωή μου και να επανέρχομαι γρηγορότερα.

Αν κάτι έμαθα από τόσα χρόνια "εξεγερσεων" και σημαδιων που άφησαν επάνω μου αυτές, είναι πως πέρα από τα σημάδια φεύγω πάντα και λίγο πιο σοφός. Με λίγο ή περισσότερη γνώση του εαυτού μου και των άλλων.

Δεν είναι όμως συχνό το φαινόμενο να αποκτώ τελείως διαφορετική οπτική, τόσο διαφορετική αισθητική, μια τέτοια ευρυτητα ματιάς από μια γνωριμία που έφτασε πολύ κοντά αλλά δεν εξελίχθηκε ποτέ σε κάτι πιο κοντινό, σε κάτι πιο άμεσο. Καλώς ή κακώς έμεινε σε ένα ενδιάμεσο στάδιο.

Σήμερα το πρωί ξύπνησα συνειδητοποιωντας πως όλο αυτό το τελευταίο διάστημα ο συναγερμός που χτυπούσε μέσα μου έχει αρχίσει να καταλαγιαζει. Ακόμα κάνω σκέψεις, ακόμα τρέχει το μυαλό μου σε εκείνη αλλά είναι όλα αρκετά πιο ήρεμα τα πράγματα πια.

Όμως γυρνώντας πίσω 2-3 μήνες και κοιτώντας όσα έχω καταγράψει σε timeline, blog και κυρίως στις εμπειρίες μου αισθάνομαι όχι απλά χαρούμενος που γνώρισα αυτό τον άνθρωπο αλλά ευγνώμων που φτιάξαμε αυτή την ιδιοτυπη σχέση.

Και αυτό είναι το μεγαλύτερο κέρδος της τελευταίας μου περιπέτειας, ότι ξύπνησα σήμερα το πρωί όχι απαλλαγμενος από όσα αισθάνομαι για εκείνη (δεν μπορώ και δεν θέλω άλλωστε)  αλλά συνειδητοποιωντας ότι ναι μπορεί να μην έχω την απόλαυση να ζήσω την εμπειρία της πιο προσωπικής σχέσης αλλά έχω πάρει μαζί μου τα "σημάδια" της που με έχουν πάει πολλά χιλιόμετρα μπροστά από εκεί που βρισκόμουν πριν λίγο μόλις καιρό.

Και αυτό είναι ένα τεράστιο πνευματικό κέρδος για εμένα, είναι μια άλλη μεγάλη εικόνα που θέλω να μπω μέσα της και να την εξερευνησω.

Προκλήσεις....

Μια φορά στο τόσο γυρίζω να δω ότι υπάρχει αυτό το blog. Όχι απαραίτητα γιατί έχω να πω κάτι. Θέλω να διαβάσω τις σκέψεις μου και όσα με είχαν εντυπωσιάσει τα προηγούμενα χρόνια.

Και τώρα;  Γύρισες για τα καλά;  Μπαααα.... Γύρισα γιατί είναι πάλι αυτή η εποχή που αισθάνομαι πως θέλω να αλλάξω την οπτική μου,την προοπτική μου,τη ζωή μου ίσως....

Στα της δουλειάς...... είναι θέμα λίγων ημερών η ανακοίνωση της αλλαγής  εταιρίας στους φίλους και γνωστούς. Μετά από μια υπέροχη περιπέτεια στο MTV όπου γνώρισα μερικά εκπληκτικά παιδιά, έφτασε ο καιρός να μετακινηθω.

Προσωπικά... Χα,  το μεγάλο μπέρδεμα όπως πάντα,  είναι θέμα ημερών;εβδομάδων; Μηνών;  Αδύνατο να προβλεψω.  Όμως για εμένα είναι κάτι συνηθισμένο πλέον. Δεν ξέρω τι φταίει (αν υποθέσουμε ότι πρέπει να φταίει κάτι).

Είναι ότι έρχεται κάθε τόσο η στιγμή που αποφασίζω ότι έχω άλλες ανάγκες πια;  Είναι που δεν μπορεί να σταματήσει να με κατατρεχει η ανασφάλεια που έχω από τα παιδικά μου χρόνια;  Είναι ότι μου είναι απόλυτα λογικό να δενομαι με νέες γνωριμίες και να ενθουσιαζομαι τόσο εύκολα;  Είναι που πιστεύω ότι η φιλική και η ερωτική σχέση μπορούν να συνυπάρχουν αν το παραδεχτεις και αυτό σου λύνει περισσότερα προβλήματα από όσα σου δημιουργεί; Είναι λίγο από όλα τελικά και άλλα τόσα. Είναι ότι δεν θέλω να σκεφτώ πως έγινα "συνταξιούχος των πάντων"  οπως διάβασα σήμερα σε ένα βιβλίο του Φ.Πεσόα....

Και τώρα εγώ, εδώ, πρέπει να διαχειριστω όλα αυτά με κοινό νου....

Glyfadaland.....

  Διαπιστώνοντας πως το πρώτο μέρος που έχω δημοσιεύσει εδώ και πολύ καιρό είναι ελλιπές και αφού μου έφερε το Facebook τον ορυμαγδό δημοσιεύσεων του 2014 αποφάσισα να εμπλουτίσω το Glyfada’s land ανάγνωσμα με ακόμα πιο νέες (6 χρόνια πριν) δημοσιεύσεις.

 7 Αυγούστου 2014

Ήρθα στην παραλία με νιτσεράδα και ομπρέλα βροχής και κανένας δεν με κοίταξε περίεργα , θεωρήθηκε απόλυτα λογική κίνηση.

7 Αυγούστου 2014

Το χειρότερο  με αυτόν τον τρελόκαιρο είναι ότι σου δημιουργεί την ψευδαίσθηση πως σε λίγες ημέρες θα πάρεις το δώρο των Χριστουγέννων.

7 Αυγούστου 2014

Η διαφορά της θερμοκρασίας όταν βγαίνεις από την θάλασσα στην παραλία περιγράφεται επακριβώς από τον λογοτεχνικό τίτλο « το καλοκαίρι που χάθηκε μέσα στον χειμώνα», από τις εκδόσεις «ο κακός μας ο καιρός».

7 Αυγούστου 2014

Αυτή την στιγμή στην παραλία βρισκόμαστε γύρω στα 30 άτομα (βορειοΕυρωπαίοι κυρίως), πολλά περιστέρια και έτσι όπως είναι ο ουρανός ο dj γλυκοκοιτάζει την πιθανότητα να μας παίξει το “last Christmas I gave you my heart”…από κάποια αντίστοιχη ημέρα πρέπει να εμπνεύστηκε ο Βούλγαρης τις «ήσυχες μέρες του Αυγούστου» πάντως.

7 Αυγούστου 2014

Αχ επιτέλους…απόκτησα βαθύ φυσικό μαύρισμα….συννέφιασε !!!!

7 Αυγούστου 2014

Παιδιά μισό λεπτό, γιατί η Lara Croft στην μπροστινή ξαπλώστρα αποφάσισε να αλλάξει το μαγιό της…. Αν δεν με ξανακούσετε ξέρετε ποια είναι υπεύθυνη για το εγκεφαλικό επεισόδιο….συμπτωματικά πάντως ο DJ όσο αλλάζει το μαγιό της η Lara μας έβαλε να ακούσουμε το “How Bizarre” …καταλαβαίνετε το λογοπαίγνιο φαντάζομαι….

7 Αυγούστου 2014

Αν ο καιρός είχε Facebook status σήμερα θα έπρεπε να έλεγε “it’s complicated”…

7 Αυγούστου 2014

Στην παραλία εμφανίστηκε κοπέλα από την Ταϊλάνδη που προσφέρει μασάζ… λίγο ο καιρός  λίγο η πολυεθνική σύνθεση των λουόμενων, παραλίγο  να πιστέψω ότι είμαι ξανά στο Πουκέ… τόσο κοντά στην ευτυχία….

7 Αυγούστου 2014    

«Ο ουρανός είναι τόσο  μαύρος που αν σκάσει πίσω από το βουνό και το τέρας της αποκάλυψης δεν θα αιφνιδιαστώ… πάω σπίτι πλέον θα σας περιγράψω τη νεροποντή αν την συναντήσω…

2013

Αυτό το καλοκαίρι στην αρχή δεν ξεκίνησε με καλές προοπτικές και η πορεία του φαινόταν  να έχει διαμορφωθεί πριν καν φτάσει στη μέση….

Όμως….. αυτό που δεν είχα υπολογίσει ήταν το overload του (και καλά) εγκέφαλού μου που με έστειλε με συνοπτικές διαδικασίες στην παραλία για το πιο μεγάλο και όμορφο καλοκαίρι των τελευταίων χρόνων…. Ένα καλοκαίρι που χαρακτηρίστηκε από απόλυτη τεμπελιά και ολική επικοινωνία. Και το τελευταίο ήταν και το πιο συναρπαστικό κομμάτι όλης της εμπειρίας.

Στην εμπειρία αυτή συνετέλεσαν τόσο οι φυσικές ομορφιές του τόπου μας (ξανθές, μελαχρινές, καστανές, όλα τα σφάζω όλα τα μαχαιρώνω…) όσο και οι τιμημένες συντρόφισσες της Ρωσικής επικράτειας (κυρίως) , συνεπικουρούμενες από άλλες Ευρωπαϊκές καλλονές(Γαλλίδες, Ιταλίδες κ.α) που φέτος είχαν κατακλύσει την παραλία.

Επιπροσθέτως ο εμπλουτισμός το ουρανίου (σώματος) της Νέας Ελληνίδας μανούλας που την αναβάθμισε αυτόματα από απλή μάνα σε (Milo) Manara βοήθησε πολύ την όλη διαδικασία. Και για όσους δεν καταλαβαίνουν την περιγραφόμενη αναβάθμιση συνιστώ ταχέως μια αναζήτηση στο Google των comics Milo Manara για ενημέρωση.

Βασανιζόμενος σε αυτές τις αντίξοες συνθήκες που περιγράφω,  βρισκόμουν καθημερινά να ατενίζω:

·         τα ακαταμάχητα υψίπεδα της θωρακικής περιοχής (top για τους αμύητους)  των κοριτσιών  που ξεδιπλώνονταν ολούθε σε κάθε επέλαση τους

και να καταβάλλω μια:

·         διαρκή και επίμονη προσπάθεια να ανακαλύψω που εξαφανίζονται εκείνα τα απειροελάχιστα κομμάτια υφάσματος που ασφυκτιούσαν σφηνωμένα ανάμεσα σε ημισφαίρια της μείζονος ή ελάσσονος περιφέρειας των κοριτσιών που περνούσαν μπροστά μου (όπως κοιτάς από πίσω για όσους δεν το κατάλαβαν)….

Και έτσι κατέληξα στο συμπέρασμα πως ως λαός έχουμε βελτιωθεί…  μιλάμε για φιλοσοφικό στοχασμό όχι αστεία.

Συνδυάζοντας τέλος την οξεία παρατήρηση και την ακατάσχετη τάση μου να σχολιάζω με την δυνατότητα διαρκούς επαφής με τους φίλους, μου δόθηκε η ευκαιρία να αναβαθμίσω το επίπεδο σχολιασμού μου από local (μιλάω μόνος μου ο τρελάρας)   σε universal (ρε είμαστε ολόκληρο κοπάδι δεν είμαι μόνος).

Στο πλαίσιο αυτό και για όσους ζητήσανε (ναι υπήρξανε και τέτοιες περιπτώσεις) να δημοσιεύσω τα «απομνημονεύματα ενός καμένου βούρλου»  θα κάνω μια μικρή ανασκόπηση που θα την ονομάσω….

Έτσι  πέρασ(ε)α φέτος το καλοκαίρι

First day on the beach: 7/8… “the eagle has landed”      

7 Αυγούστου από κινητό

Γυναικεία κορμιά στην παραλία... ο αιώνιος παράδεισος των αισθήσεων και των παραισθήσεων...

7 Αυγούστου από κινητό

Περνάει η άλλη από μπροστά μου για να μπει στη θάλασσα και είμαι έτοιμος να της πω "συγγνώμη κοπελιά έχει σφηνωθεί ένα κομμάτι ύφασμα ανάμεσα στους γλουτιαίους σου.... μισό λεπτό να στο αφαιρέσω"

7 Αυγούστου από κινητό

That awkward moment. .. Έχει έρθει στη παραλία ζευγαρι με ένα φίλο τους. Η κοπέλα φορά δύο τσιροτα για πάνω μέρος του μαγιό και ένα κορδόνι από κάτω. Ο κακομοίρης ο φίλος τους κάνει αγώνα να κρατήσει το βλέμμα του στο ύψος του προσώπου της κοπέλας. ..

Day 2:  8/8… “the big chill”

8 Αυγούστου από κινητό

True story : δυο χυμώδεις ξανθιές έρχονται στην παραλία. Μετά από ώρα αρχίζουν να αλειφουν η μία την αλλη με ιδιαίτερη σπουδή σε επίμαχα σημεία στην ... πισω πλευρά του φεγγαριού. ... στις ταινιες ρεαλιστικού κινηματογράφου αυτη η σκηνή 11 στις 10 φορές έχει πολύ συγκεκριμένη κατάληξη. .. Τώρα απλά συνέχισαν την ηλιοθεραπεία. .. Μετά σου λένε η τεχνη αντιγράφει τη ζωη.. ουδεν ψευδέστερον...

8 Αυγούστου από κινητό

Η εκτίμηση μου στα κορίτσια που φοράνε λευκά μαγιό αναβαθμίζεται κάθε φορά που βγαίνουν από τη θάλασσα. ...

8 Αυγούστου από κινητό

Η άλλη έχει χτυπήσει τατουάζ με το ονομά της πανω απο τον πισινό της...δεν θέλω να υποθέσω τους λόγους που την οδήγησαν σε μια τέτοια απόφαση….τύπου:” πως είπαμε τ ονοματάκι σου ?"

Day 3:  9/8… “Houston, we have a problem”

9 Αυγούστου από κινητό

Καλημέρα σας από την παραλία. Day 3: μετά την χθεσινη ελλειπέστατη φροντίδα με αντηλιακό που ειχε σαν αποτέλεσμα να κυκλοφορώ ως "Φωτόπουλο κοκκινιστό" ξεκινάμε με τα βασικά προς αποφυγή προβλημάτων. Σήμερα έχουμε και τις πρώτες αποδείξεις της κρίσης αφου εθεάθησαν κορίτσια που δεν είχαν λεφτά να αγοράσουν το πάνω μέρος του μαγιό. .. ευτυχώς! !!

9 Αυγούστου από κινητό

Με τόσο γυμνο στήθος στην παραλία η μόνη φράση που μου έρχεται στο μυαλό είναι:"got milk ?"

9 Αυγούστου από κινητό

Φυσάει τόσο πολύ που είχα ξεχάσει ενα περιοδικό στο μπαλκόνι μου και πριν λίγο έφτασε στα χέρια μου με την τελευταία ριπή του αέρα. ..airborne magazine η φάση.

Day 7:  13/8… “white thin line”

13 Αυγούστου από κινητό

Ο χαμαιλεων της Γλυφάδας. . Ξεκίνησα λευκος, μετά από δύο ημέρες είχα πάρει χρώμα βουργουνδι.... στη συνέχεια έπαιξα με τις πενήντα αποχρώσεις του γκρι προς μαύρο. .. ασπρισα ξανά !!!!!! Και από εχτές έχω καταλήξει στο κόκκινο της Ferrari. ...

13 Αυγούστου από κινητό

Παρατηρώντας ορισμένες μητέρες στην παραλία ένα έχω να πω...."ώρε (Milo) Manara μου "....

13 Αυγούστου από κινητό

To brazilian το σωστό. ... το πρόστυχο. ... το άσπρο. ... μολις πέρασε από μπροστά μου.....προβλέπω η θάλασσα να γεμίζει λούτσους.....

Day 10:  16/8… “Δεν γ….. που δεν γ……., δεν πας για ψάρεμα? ”

16 Αυγούστου από κινητό

Τύπος δίπλα μου ( με αρκουδοπουλόβερ με φυσικη τρίχα που τη μεγαλώνει από μικρό παιδί ) έχει έρθει με υποψήφιο γκομενάκι .... Εδώ και περίπου μία ώρα της αναλύει τις τεχνικές ψαρέματος και πως πιάνει σφυριδάκια και σαργούς. .. αναρωτιέμαι αν το πηγαίνει σιγα σιγα να της δείξει πως πιάνονται οι λουτσοι .....

16 Αυγούστου από κινητό

... αυτηκοος μάρτυρας : " είχα μία γκόμενα στο Λουτράκι που ήξερε που ειχε καλά λουκούμια και όποτε πηγαίνω εκει αγοράζω ...." .... πειτε μου τι να πρωτοθαυμάσω από αυτή την δήλωση. ... δεν μπορεί κάποιος τους βάζει δίπλα μου αυτούς τους τύπους. Αποκλείεται να τους βρίσκω τυχαία. ... Δεν διευκρίνισα ότι το σχόλιο ανήκει στον ψαρά που προανέφερα και ο οποίος μόλις αποχώρησε με την ζαργάνα του. ...

 “last days of summer ”

15 Σεπτεμβρίου από κινητό

Σήμερα στην παραλία βλέπουμε σε συνεχόμενη επανάληψη το έργο " ο τελευταίος πειρασμός "...

15 Σεπτεμβρίου από κινητό

η κατάσταση στην παραλία περιγράφεται ως εξής…..  

http://www.youtube.com/watch?v=ktOBg3iMb1o&feature=share

Happy smiling day......

Ένα ευγενικό σταμάτημα σε μια στροφή για να περάσει ένα κορίτσι, ήταν αρκετό για να μου φτιάξει μια όμορφη ημέρα. Ένα χαμόγελο από την άγνωστη ευγενική κυρία και η αποδοχή της καλημέρας που της είπα με νέο χαμόγελο με αντίστοιχη ευχή μου ξεκίνησαν την ημέρα τόσο όμορφα ...

Μια ημέρα που ξεκίνησε με χαμόγελο και στην πορεία έφερε και άλλες καλές κουβέντες κι άλλα χαμόγελα είναι πραγματικά αξιομνημόνευτη.

Για όλα φταίει το καλοκαίρι τελικά. Η απόδειξη πως αν δεχτείς πως ότι έχεις είναι σημαντικό και πρέπει να παλέψεις να το βελτιώσεις τα πράγματα παίρνουν απρόβλεπτα θετική τροπή.

Τώρα όλα αυτά τα θετικά και χαζοχαρούμενα τα έχω διαβάσει κι εγώ από άλλους, έχω κουνήσει απαξιωτικά  το κεφάλι μου, έχω αλλάξει σελίδα τρέχοντας αλλά ήρθε η ώρα να αναφέρω πως η θετική ενέργεια φέρνει θετική ενέργεια. Με την σημείωση ότι δεν λειτουργεί σε όλους έτσι.

Θα κλείσω αυτή την μικρή εισαγωγή χωρίς καμία υπόσχεση επιστροφής στο blog απλά ελπίζοντας στην πορεία  να κάνω κέφι πιο συχνά να μοιράζομαι  περισσότερα με φίλους και γνωστούς.

Και μην ξεχνάτε πως «ο καθένας μας είναι υπεύθυνος για την κόλαση ή τον παράδεισο που ζει».

Υ.γ. λέω να αρχίσω να δουλεύω το κομμάτι για το παραλιακό report που έκανε θραύση το καλοκαίρι…. Ελπίζω σε λίγες ημέρες να το έχω έτοιμο….

Just drive

Οδηγώντας αργά στη δεξιά λωρίδα της Αττικής οδού συνειδητοποιώ πόσο πολύ σπουδαίο αισθάνομαι το γεγονός ότι μπορώ να επιστρέφω σπίτι μου στις 5ή 6 το απόγευμα. Πόσο πραγματικά είναι διαφορετική η υπόλοιπη ημέρα όταν έχεις ώρες μπροστά σου να τις εκμεταλλευτείς.

Για εμένα που έχω ζήσει σχεδόν όλα τα χρόνια μου με 8ωρα+ και πολύ+ σε κάποιες περιόδους, μοιάζει πραγματικό δώρο. Και επιβεβαιώνει την άποψή μου ότι δεν χρειαζόμαστε περισσότερες ώρες δουλειάς, καλύτερη και πιο δίκαιη κατανομή χρειαζόμαστε.

Αλλά όταν αφήνεις του ανέραστους, τους χάρτινους και τους οικονομολόγους να καθορίζουν τους κανόνες του παιχνιδιού αυτά παθαίνεις. Πως είναι δυνατόν δυο ανέραστες κακοφορμισμένες γυναίκες να μας κάνουν κουμάντο.

Και επειδή αγαπάω πάρα πολύ τις γυναίκες η κατάντια των δυο τεράτων της φύσης (Γερμανίδα κιγκαλερία και Γαλλίδα στεγνή μπαγκέτα) με πειράζει ακόμα περισσότερο. Από πότε η ζωή μας έγινε αριθμητική και νούμερα? Ίσως πάντα έτσι να ήταν απλά τώρα να το καταλαβαίνουμε.

Όμως , για να ξαναγυρίσω στην αρχή του κειμένου, οδηγώντας αργά με το μυαλό να έχει την πολυτέλεια να κάνει ταξίδια, να φτιάχνει εικονικές συνομιλίες, να σκέφτεται πιο αργά και πιο αναλυτικά συνειδητοποιώ πόσο μεγάλη σημασία έχει το slow down.

Μπορώ να σκεφτώ πόσο μου λείπουν τα ταξίδια που έκανα και οι εκδρομές αλλά και να αισθανθώ τυχερός για όσα μέχρι πρόσφατα είχα την ευκαιρία να κάνω, να ζηλέψω που κάποιοι δεν έχουν ακούσει και πολλά από όλη τη μάχη αλλά και να σταθώ ευγνώμων που έχω κάνει δυο παιδιά και παρ όλες τις δυσκολίες είμαστε καλά και έχει σημασία για αυτά το να είμαστε μαζί και όχι το που θα είμαστε μαζί.

Μπορώ να σκεφτώ πόσα λεφτά πέταξα στο παρελθόν για να αισθανθώ καλά και να συνειδητοποιήσω πόσο καλά αισθάνομαι τις ελάχιστες φορές που κάνω κάτι έξω από τα συνηθισμένα και πόσο μεγάλη αξία παίρνει στα μάτια μου.

Μεγάλωσα σε μια οικογένεια που πάλεψε πραγματικά για να μεγαλώσει δυο παιδιά με θυσίες και θυμάμαι ακόμα από την παιδική μου ηλικία πόσο μεγάλη αξία είχε το extra σε οποιαδήποτε μορφή. Δεν θα πω ότι έζησα φτώχεια (θα ήταν ψέμα) αλλά δεν έζησα και με άνεση. Η επιστροφή λοιπόν σε ένα μοντέλο πολύ κοντά σε αυτό που βίωσα όχι ότι με ευχαριστεί αλλά κάπου ενδόμυχα παραδέχομαι ότι με επαναφέρει στην τάξη. Βίαια, άκομψα, άδικα με πόνο ναι. Αλλά κι αυτή η εκτόξευση που έζησα δεν είχε λογική.

Μην παρεξηγηθώ, δεν λέω ότι περνάω όμορφα ούτε πιστεύω ότι καλά να πάθουμε. Γνωρίζω και ότι εν πολλοίς παίζονται τα συμφέροντα πολλών ή λίγων πάνω στη ζωή μας.

Αλλά σήμερα είναι η μέρα που κοιτώντας το γαλάζιο του ουρανού μετά την καταιγίδα και γνωρίζοντας ότι σύντομα θα έχουμε πάλι ήλιο αισθάνομαι τόσο πολύ πιο πάνω από τους κακόμοιρους τους Ευρωπαίους που η μόνη έννοια τους είναι οι ισολογισμοί  και τα οικονομικά τους. 

Αισθάνομαι τόσο προνομιούχος που μπορώ να πω και ένα «δε γαμιέται» και να τα φάω όπου γουστάρω χωρίς να μου σκιστεί ο χαρτογιακάς και χωρίς να σκεφτώ αν θα τρίξει απειλητικά το καροτσάκι του Σόιμπλε, αν θα κάνει και άλλο μορφασμό η μουτσούνα της Μέρκελ ή αν θα ασπρίσει και άλλο το μαλλί της γριάς Λαγκάρντ.

Και μετά κοιτάω το πορτοφόλι μετράω μόνο κέρματα και παγώνει το χαμόγελο….

Όλα έχουν δύο όψεις πάντα, πότε γελάς με τη μια πότε κλαις με την άλλη…

Το μέλλον?.... θα δείξει. 

Turtling, η μαγεία της ακινησίας

Κινούμαι αργά… στην ουσία δεν ξέρω αν κινούμαι πια. Οι μέρες είναι ίδιες και απαράλλαχτες τόσο που αν κάτι παρεκκλίνει από την ρουτίνα τρομάζω. Αν παράδειγμα δεν με πάρουν τηλέφωνο από την τράπεζα να με ενημερώσουν αρχίζω και αισθάνομαι άσχημα, μήπως έκανα κάτι και τους προσέβαλα και δεν θέλουν να μου ξαναμιλήσουν.

Μέσα στην ακινησία των μηνών έρχονται κάποιες αναπάντεχες εκπλήξεις να ταράξουν λίγο τα νερά αλλά σύντομα ξαναγυρνάω στην ακινησία. Προσπαθώ εδώ και μήνες να βρω ένα κίνητρο που να με ενεργοποιήσει, να με βάλει πάλι μπροστά στην γνωστή (σε εμένα και όσους με ξέρουν καλά) εκρηκτική κατάσταση αλλά δυστυχώς δεν βρίσκω έμπνευση σε τίποτα.

Δεν ξέρω αν φταίω εγώ (το πιο πιθανό) ή το γενικότερο κλίμα (η εύκολη λύση του αποδιοπομπαίου τράγου) αλλά το κενό δεν γεμίζει με τίποτα. Παρακολουθώ φίλους, συμμαθητές, γνωστούς,, παλιούς γνώριμους που κάνουν διάφορα και αναρωτιέμαι που βρίσκουν το κέφι, την ώρα και το χρήμα για όλα αυτά και βουλιάζω ακόμα περισσότερο στην ακινησία.

Ο τελευταίος μεγάλος πειρασμός χρονολογείται αρκετά χρόνια πίσω και ήταν σε επαγγελματικό επίπεδο αλλά από τότε που έληξε αισθάνομαι κυριολεκτικά χωμένος στον εαυτό μου.

Και έτσι απουσία συγκινήσεων ανακάλυψα τη νέα αίσθηση του tutling…. Τη μαγεία της ακινησίας και προσπαθώ να εμπνευστώ από αυτήν…

Ελπίζω πάντως να ξεκολλήσω κάποια στιγμή γιατί η προοπτική να αποκτήσω και καβούκι και να χωθώ (κι άλλο)μέσα δεν με ενθουσιάζει και τόσο….

Σας φιλώ, Once again I am back.. or I hope so 

Και που ' σαι Ακάκιεεεεεεε, ο νέος χρόνος να είναι.....hapyyyyyyy

Η παραδοσιακή σύναξη των συμμαθητών την 31/12 εξελίχθηκε για πρώτη φορά στην ιστορία της σε μάζωξη συντριμμιών και αναμνήσεων. Σε ένα μαγαζί που όπως αποδείχτηκε ήταν απλά συνώνυμο του MOONSHINE που γνωρίζαμε και ας είναι στον ίδιο χώρο (εν μέρει). Η νέα διεύθυνση έχει αφήσει το στίγμα της. Ούτε ελληνική μουσική, ούτε  χοροί, ούτε κεράσματα, καμία από τις παλιές φάτσες σύμβολα του μαγαζιού καμία επαφή με το παρελθόν του bar γενικότερα.

Ήταν σαν κάτι να μας έλεγε με κάθε τρόπο πως όλα αυτά που έχουμε γνωρίσει και έχουμε συνηθίσει έχουν πια τελειώσει. Δεν είναι απαραίτητα κακό αυτό, είναι σημάδι πως πρέπει να αλλάξουμε τις συνήθειές μας.

Είναι επίσημο πλέον όλα αλλάζουν, το διαπίστωσα και εχτές το βράδυ στο party που είχα πάει όταν κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι βρισκόμουν σε μια παρέα με 25χρονα παιδιά. Τα παρατηρούσα και τα χαιρόμουνα που είχαν μάτια που γυαλίζανε και σχέδια για να βγούνε να διασκεδάσουν, να χαρούν, που φλερτάρανε τα κορίτσια, που ήταν νέοι ρε γαμώτο και ήταν ζωντανοί. Δεν ζήλεψα ειλικρινά. Νοστάλγησα λίγο τα χρόνια που με ένοιαζε μόνο που θα ξημερωθώ και όχι αν θα μπορώ να πάω για δουλειά. Τότε κατάλαβα σε πόσο άλλη ηλικία είμαι πια… βιολογικά και μόνο όμως.

Και εκεί κατάλαβα ότι πλέον όλα πρέπει να αλλάξουν όμως. Πράγματι!!!! Αλλά όχι έτσι όπως μας τα λένε οι … ειδικοί

Γιατί αγαπημένοι μου φίλοι, σε πείσμα όλων όσων λέγονται από ειδήμονες και μη, Γερμανούς Γάλλους Αμερικανούς κλπ  η λύση δεν είναι η περισσότερη δουλειά. Δεν γίνεται να επιταχύνουμε κι άλλο. Όχι εμείς μόνο, ο κόσμος όλος. Να επιβραδύνουμε πρέπει  να έχουμε περισσότερο χρόνο για να χαιρόμαστε τα παιδιά μας, την ζωή μας, την μπύρα μας, τις γυναίκες γύρω μας, την ομορφιά. Δεν καταστρέφεται ο πλανήτης επειδή καθόμαστε, αλλά γιατί νομίζουμε ότι πρέπει να δουλεύουμε συνέχεια.

Είναι δυνατόν να μας δίνουν συμβουλές για την ζωή μας οι οικονομολόγοι και οι πολιτικοί?

Έλεος με τους χάρτινους πια….

Γιατί για εμάς συγκεκριμένα τους Έλληνες χρειάζεται απλά λιγότερη υποκρισία, περισσότερο ρεαλιστικές λύσεις, ναι λίγο παραπάνω δουλειά από ορισμένους που κάθονται και λιγότερη δουλειά από κάποια κορόιδα που δεν σταματάνε να τρέχουν χωρίς αποτέλεσμα. 

Καλύτερη οργάνωση… οπωσδήποτε καλύτερη οργάνωση. Και να απαλλαγούμε  από τους κηφήνες της πολιτικής.

Ένα νέο όραμα.Μια νέα κοινωνική συνείδηση.

Περισσότερη φιλία, περισσότερα πραγματικά φιλιά.

Περισσότερο έρωτα.

 Λιγότερους γάμους σε όλα τα επίπεδα. Τίποτα δεν μπορεί να κρατάει για πάντα. Όλα πρέπει κάπου να τελειώνουν και να αντικαθίστανται. 

Περισσότερους θανάτους. Όχι ανθρώπων, πραγμάτων και καταστάσεων. 

Γέλιο πιο πολύ γέλιο, πάει καιρός που γελάγαμε ξένοιαστα.

Να κοιτάμε τον γαλανό ουρανό για να συνειδητοποιούμε ΓΙΑΤΙ  ΕΥΤΥΧΩΣ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ. 

Να κοιτάμε την γη που πατάμε και που ζούμε. Για να θυμόμαστε ότι πρέπει να την σεβαστούμε για να μας σεβαστεί και για να έχουμε το δικαίωμα να την κατοικούμε. 

Να πάψουμε να  ζούμε με ψευδαισθήσεις βασισμένες στο ένδοξο παρελθόν άλλων. Οι αρχαίοι και λιγότερο αρχαίοι Έλληνες δεν έχουν καμία σχέση με εμάς. Εμείς απλά ζούμε στον ίδιο χώρο.

Δεν δικαιούμαστε τίποτα από την δόξα τους αλλά μια που ζούμε εδώ καλό είναι να προσπαθήσουμε και πάλι να τους μοιάσουμε. Το αν μπορούμε δεν είναι καν ερώτημα. ΑΥΤΟΝΟΗΤΑ ΝΑΙ. Το αν θέλουμε είναι το ερώτημα. 

Να χαρούμε τη νέα χρονιά περισσότερο και να ξεφορτωθούμε τα βαρίδια που κουβαλάμε.

Προσωπικά θα ήθελα να ζήσω μια χρονιά που να αισθανθώ ότι την 31/12/2012 θα είμαι πιο σοφός, πιο συγκροτημένος, θα έχω αλλάξει έστω και λίγο τις κακές συνήθειές μου, θα εξακολουθώ να ενθουσιάζομαι με την μουσική και να ξενυχτάω επειδή κάποιος ανέβασε ένα τραγούδι που δεν ήξερα ή δεν θυμόμουνα. 

Να δω την Χαρά και τον Αντώνη ακόμα πιο παιδιά και ακόμα πιο μεγάλους ταυτόχρονα. 

Να δω αυτούς που αγαπάω να είναι ακόμα δίπλα μου και να είμαστε όλοι καλά. 

Να δω αυτούς που δεν θέλω δίπλα μου να έχουν βελτιωθεί και δεν χρειάζεται να κάνουμε παρέα. 

Να μπορώ να φιλάω και να με φιλάνε, να αγκαλιάζω και να με αγκαλιάζουν, να κερνάω και να με κερνάνε. Να αγαπάω και να με αγαπάνε…

Εμπρός λοιπόν Ακάκιε….. η νέα χρονιά να είναι….. 

HAPPY NEW 2012

  

Δεν θα γίνεις άνθρωπος ποτέ Γερμανέ, Γερμανέ…

Όσοι  με ξέρετε από κοντά και όσοι τυχαίνει να θυμάστε τις διάφορες κατά καιρούς τοποθετήσεις μου ίσως να θυμάστε πόσο μας έχω κατηγορήσει την Ελλάδα και τους Έλληνες για υποκρισία, κοροϊδία, ευθυνοφοβία και όλα τα δεινά που κατά βάθος ξέρουμε ότι κουβαλάμε.

Όχι ότι διαφέρω σημαντικά από τον μέσο όρο και το παίζω κριτής, κατά καιρούς έχω ξεπεράσει τον μέσο όρο και πολύ μάλιστα. Μόνο που τα τελευταία χρόνια έχω ξεστρατίσει λίγο και προσπαθώ να είμαι λίγο πιο ειλικρινής.

Το θέμα μου όμως δεν είναι αυτό. Ο τίτλος που έχω βάλει έχει να κάνει με την διεστραμμένη παγκόσμια αντίληψη ότι η ύπαρξή μας σε αυτή την ζωή και τον πλανήτη είναι αποκλειστικά συνυφασμένη με την ΔΟΥΛΕΙΑ( βάλτε τον τόνο όπου θέλετε , ίδιο είναι το αποτέλεσμα).

Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί ΠΡΕΠΕΙ  να δουλεύουμε για να είμαστε χρήσιμοι. Σε ποιους? Να δουλεύουμε για να πλουτίζουν άλλοι και εμείς να χαιρόμαστε με την επίπλαστη ευμάρεια μας που αρκεί να αποφασίσουν οι «παγκόσμιοι αρχηγοί» ότι δεν μας επιτρέπεται να την απολαμβάνουμε και να μας βυθίσουν στο χάος? (ότι δηλαδή συμβαίνει σήμερα εδώ και στον κόσμο γενικότερα).

Δε Νομίζω Τάκη. Με βάση αυτό το σκεπτικό όχι απλά έχουμε πάει κατά διαόλου αλλά βράζουμε ήδη στα καζάνια μιας virtual κόλασης. Οικονομικά, επαγγελματικά, δημιουργικά, οικογενειακά, κοινωνικά όλα έχουν βυθιστεί στο χάος της Γερμανικής (και όχι μόνο) προσταγής ARBEIT MACHT FREI(η ΔΟΥΛΕΙΑ απελευθερώνει τον άνθρωπο  που ήταν και η επιγραφή που διακοσμούσε την είσοδο στο Άουσβιτς… τυχαίο? δε νομίζω).

Γιατί δεν μπορούμε απλά να παράγουμε, να δημιουργούμε, να ανταλλάσουμε, να μοιραζόμαστε , να χαιρόμαστε τον ήλιο την θάλασσα τον αέρα, τα βουνά ότι έχει ο καθένας μας τέλος πάντων.

Ας έρθουν να μείνουν οι Γερμανοί στην Ελλάδα, κάτω από αυτό τον γαλάζιο ουρανό να νοιώσουν την άνοιξη, το καλοκαίρι, το φθινόπωρο και τον χειμώνα εδώ και θα σου πω εγώ που θα καταλήξει η Γερμανική πειθαρχία.

Δεν ήρθαμε στον κόσμο για να δουλεύουμε, ήρθαμε για να παράγουμε, να δημιουργούμε, να προχωράμε ήπια, να σεβόμαστε και να ονειρευόμαστε.

Ξέρω την ουτοπία όσων γράφω, ξέρω ότι πρώτος εγώ γελάω με αυτά που φαντασιώνομαι, ξέρω ότι όλοι σκέφτονται «καλή η θεωρία αλλά δεν περπατάει», ξέρω επίσης ότι δεν είμαι ο πρώτος που τα λέει ούτε καν από τους πρώτους αλλά έτσι κι αλλιώς δεν  είναι αυτός ο στόχος μου.

Εχτές διάβασα ένα "τιτίβισμα" (tweet) του φίλου Μάνου Νερατζούλη «εγώ που θέλω να απεργήσω αλλά δεν θέλω να συμμετέχω σε απεργίες συνδικαλιστών και κομμάτων τι να κάνω?» και με εξέφρασε απόλυτα.

Ποιο τελικά είναι το νόημα αυτού του χάους που επικρατεί γύρω μας? Money for nothing φίλτατοι…

Η τελική μου πρόταση είναι το ίδιο ουτοπική όσο όλη η τοποθέτησή μου πιο πάνω και λέγεται Venus Project http://www.thevenusproject.com/ .

Έχει αποτελέσει πηγή έμπνευσης για εμένα και είναι τόσο ουτοπικό όσο όλα αυτά που λέω αλλά είναι απλά…. ο κοινός νους