Αν ο έρωτας ήταν στιγμές από την ζωή μας ,μια από αυτές θα ήταν η σημερινή βόλτα στην Κέρκυρα...
Υπάρχει ένα ποίημα του Καββαδία το «γράμμα σε ένα ποιητή» που μου έχει καρφωθεί στο μυαλό και αφορά κάποιο πολύ συγκεκριμένο στίχο που λεει
«.....κι εγώ απλά σε αυτές να σε σύσταινα σαν σε παλιές γλυκές μου αγαπημένες....».
Ακριβώς αυτό αισθάνθηκα απόψε. Είναι και η παροιμιώδης αφέλεια μου και ευαισθησία μου στις εφηβικές και παιδικές αναμνήσεις μου αλλά απόψε αισθάνθηκα πραγματικά την απόλυτη μαγεία.
Πάντα μου άρεσε και θα μ αρέσει να πηγαίνω σε πόλεις τον χειμώνα, που δεν υπάρχει η έντονη ζωή και η έξαψη του καλοκαιριού που αλλοιώνουν την φυσιογνωμία ενός τόπου.
Πάντα πίστευα ότι ο χειμώνας ακριβώς επειδή είναι σκληρός, γυμνός από στολίδια, και αναδεικνύει την πραγματική ομορφιά ενός τόπου είναι η καλύτερη εποχή να πας κάπου. Όχι Χριστούγεννα, ούτε γιορτές, μια απλή καθημερινή σαν σήμερα.
Περπάτησα στα καντούνια, άλλα έρημα, άλλα με κόσμο, μερικά σκοτεινά αλλά με ζωή πίσω από τα παλιά παραθυρόφυλλα (πόσα χρόνια έχω να δω παραθυρόφυλλο) με κηπάκια, με απλωμένα ρούχα, με μαγαζάκια εκπληκτικά (είναι απίστευτο πόσα café υπάρχουν στην Κέρκυρα και είναι όλα πανέμορφα μερικά μου θυμίσανε Φλωρεντία, Ρώμη).
Σταμάτησα μπροστά σε αυτά τα υπέροχα πολυκαιρισμένα κτίρια και χάζευα τους φωτισμούς που υπήρχαν στο εσωτερικό τους και στον εξωτερικό τους χώρο.
Είχα βάλει τα ακουστικά και άκουγα την Whitney Houston στο Your love is my love και ξαφνικά ακούω άλλη μουσική που συνειδητοποιώ ότι είναι από τον δρόμο. Σταματάω και ακούω το Smoke on the water / Deep Purple από την φιλαρμονική της Κέρκυρας με τρομπόνι και τρομπέτες. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ Η ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΑΥΤΗ. Πρέπει να μάθανε ότι ήρθα, ότι έχω ερωτευτεί την πόλη τους ΠΑΛΙ και κάνουν ότι μπορούν να με τρελάνουν.
Περπατάω κι άλλο χάνομαι (όσο μπορώ να χαθώ εγώ) δεν με απασχολεί καθόλου. Περπατάω παράλληλα με την θάλασσα αλλά πολύ ψηλά. Ξαφνικά βλέπω τρία παγκάκια με θέα στην θάλασσα και τα απέναντι παράλια. Σκέφτομαι αν έμενα εδώ πόσα βράδια θα είχα καθίσει εκεί με την παρέα μου και θα άδειαζα βαρέλια τεκίλα.
Libre d oro, Liston, γεμάτα κόσμο, νεαρό κόσμο. Όμορφο. Ζηλεύω. Η μόνη στιγμή που θα ήθελα να είμαι με την παρέα μου. Όχι γιατί θα μου την χαλάγανε αν ήταν κι άλλες στιγμές αλλά την βόλτα σήμερα ήθελα να την ζήσω μόνος μου.
Είπαμε συστήθηκα σε μια παλιά γλυκιά αγαπημένη... ξανά.
Δεν θέλω να τελειώσει το βράδυ αλλά από την άλλη ο έρωτας διαρκεί όταν είναι σε μικρές δόσεις. Η αγάπη όμως είναι πιο διαχρονική και κρατάει χρόνια. Για αυτό ερωτεύτηκα πάλι αυτήν που αγαπώ.
Κέρκυρα είμαι ακόμα ο ίδιος 18χρονος στο μυαλό δεν θα αλλάξω ποτέ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου