Πρωινό δρομολόγιο πάλι. Η διαφορά είναι ότι ξεκινάω τριήμερο ταξίδι στην Δυτική Ελλάδα μόνος μου. Ότι χρειαζόμουν αυτή την εποχή. Να φύγω λίγο από τον κλοιό του γραφείου και της Αθήνας γενικά.
Έχει αναστατωθεί πολύ το σύμπαν γύρω μου και το στομάχι μου σφίγγεται άλλοτε ευχάριστα με την γλυκιά προσμονή και άλλοτε σαν τανάλια από την αγωνία του τι μέλει γενέσθαι.
Απέφυγα τα αστικά κέντρα και αισθάνθηκα όμορφα, η Αθήνα στις 6 το πρωί είναι τόσο ξύπνια ώστε να μην σε ενοχλεί. Ούτε κίνηση υπερβολική ούτε μποτιλιαρίσματα. Ταξιδεύω και σκέφτομαι από τα παιδιά μου και το τι σκέφτονται , τις αγωνίες τους μέχρι την παγκόσμια σκηνή και τις ταραχές στην Αίγυπτο.
Τελικά μήπως όντως πλησιάζει το τέλος του κόσμου το 2012? Εγώ πιστεύω πως ναι αλλά όχι με την καταστροφική όψη που μας παρουσιάζουν. Πολλές είναι οι ενδείξεις ότι τα πάντα αλλάζουν γύρω και θα έχουμε νέες καταστάσεις.
Περνάω την Αμφιλοχία και οδηγώ προς Βόνιτσα, smooth jazz στο cd player και οδήγηση. Ακόμα ένας νέος άνθρωπος που το μάτι του γυαλίζει για κάτι διαφορετικό. Αυτός μάλιστα παράτησε την Αθήνα πριν 3 χρόνια και έγινε μόνιμος κάτοικος Λευκάδας. Τα λέμε, τα συμφωνούμε θα ήθελε να τρέξει πιο πολύ την επιχείρηση που δουλεύει αλλά... άλλος έχει τα λεφτά και τις αποφάσεις. Δεν πειράζει θα το παλέψουμε.
Συνεχίζω περνάω την Πρέβεζα, προχωράω νεκρομαντείο Αχέροντα εκβολές Αχέροντα παίζει στο μυαλό μου η απόφαση να τα επισκεφτώ. Δεν με βγάζει η ώρα πρέπει να προλάβω το πλοίο για Κέρκυρα. Περνάω έξω από την Πάργα. Έχω να πάω από το 1984 την θυμάμαι κούκλα. Ούτε αυτή την παράκαμψη κάνω.
Περνάω από ένα τοπίο που με χαζεύει. Μια λίμνη με τα βουνά χιονισμένα από πάνω και μια καλύβα που καιει ένα τζάκι. Διάολε πότε βρέθηκα στη Νορβηγία και δεν το κατάλαβα? Σταμάτησα εκεί να πάρω μιαν ανάσα. Μαγεία απρόσμενη. Παρατηρώ ότι υπάρχουν και μερικά χωριά τριγύρω, σκέφτομαι πόσο ζόρικα θα είναι για αυτούς τους ανθρώπους ετούτο που εμένα μου φαίνεται μαγεία. Αν ζεις στην Ελλάδα ξέρεις δεν χρειάζεται να ρωτήσεις για να μάθεις.
Συνεχίζω , παρακάτω κι άλλη λίμνη δεξιά αυτή την φορά. Ρε πλάκα μου κάνουν? Τρέχω για Κέρκυρα σφαίρα. Έχω να πάω 25 χρόνια κι εκεί. Δεν θυμάμαι τίποτα από Ηγουμενίτσα. Είναι ψιλοτεράστιο το λιμάνι και έχει τα απαραίτητα μεταναστευτικά κύματα που περιμένουν μπας και περάσουν απέναντι.
Βγάζω εισιτήριο, τρελαίνομαι από την χαρά μου που θα πάω απέναντι. Το ραντεβού μου ακυρώθηκε για σήμερα αλλά δεν σκαω, θα κάνω βόλτα στα βρεγμένα καντούνια και θα ψάχνω τους συμμαθητές μου, την Ρούλα, την Αλεξάνδρα, τη Νέλλη, τον Αντώνη, τον Μπάμπη, τον Δημήτρη.
Ένα μπαρ που είχαμε καθίσει θυμάμαι και αποκλείω να υπάρχει. Αλλά και να υπάρχει δεν έχω ιδέα που ήταν. Να πάρω καπελάκι τουριστικό άραγε? Στην πενταήμερη οι βάρβαροι είχαμε κάνει επιδρομή σε μια κάβα. Ένας πλήρωνε 10 βουτάγαμε. Ο άσχετος βούτηξα μια γρεναδίνη. Γελάσανε και τα τσιμέντα τότε.
Φτάνω σε λίγο. Με μια φωτογραφία καρφωμένη στο μυαλό μου από δυο φίλους που κάθονταν σε ένα παγκάκι και γελάγανε. Από μια παρέα που μεγάλωσε, χάθηκε, ξαναβρέθηκε, μπλέχτηκε, κάποιοι είναι νεκροζώντανες αναμνήσεις (στον χρόνο ευτυχώς μόνο), κάποιοι είναι καθημερινές υπενθυμίσεις μιας υπέροχης έντονης προβληματικής με ανεκπλήρωτους έρωτες και ακόμα πιο ανεκπλήρωτες προσδοκίες εφηβείας.
Εφηβεία, καθυστερημένη εφηβεία, ωριμότητα (λέμε τώρα)μάχη για την μη παραίτηση. Όχι ακόμα. Δεν θέλω να μπω στην φορμόλη. Έχω αναμνήσεις. Έχω θέληση. Δεν θα τα θάψω όλα. Αν πρέπει να τα τινάξω όλα (το ξαναείπα και την άλλη φορά) θα το κάνω.
Δεν θέλω χορηγούς, δεν θέλω πατροναρίσματα, δεν θέλω υποδείξεις του φέρεσθαι και φαίνεσθαι. Είμαι 18ρης σας γαμώ τα λύκεια. Ακόμα. Και τότε με δείχνανε με το δάχτυλο αλλά τώρα χοροπηδάνε με αυτά που τότε γελούσαν.
Έφτασα. Γεια σου τάξη του 84.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου