Και που ' σαι Ακάκιεεεεεεε, ο νέος χρόνος να είναι.....hapyyyyyyy

Η παραδοσιακή σύναξη των συμμαθητών την 31/12 εξελίχθηκε για πρώτη φορά στην ιστορία της σε μάζωξη συντριμμιών και αναμνήσεων. Σε ένα μαγαζί που όπως αποδείχτηκε ήταν απλά συνώνυμο του MOONSHINE που γνωρίζαμε και ας είναι στον ίδιο χώρο (εν μέρει). Η νέα διεύθυνση έχει αφήσει το στίγμα της. Ούτε ελληνική μουσική, ούτε  χοροί, ούτε κεράσματα, καμία από τις παλιές φάτσες σύμβολα του μαγαζιού καμία επαφή με το παρελθόν του bar γενικότερα.

Ήταν σαν κάτι να μας έλεγε με κάθε τρόπο πως όλα αυτά που έχουμε γνωρίσει και έχουμε συνηθίσει έχουν πια τελειώσει. Δεν είναι απαραίτητα κακό αυτό, είναι σημάδι πως πρέπει να αλλάξουμε τις συνήθειές μας.

Είναι επίσημο πλέον όλα αλλάζουν, το διαπίστωσα και εχτές το βράδυ στο party που είχα πάει όταν κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι βρισκόμουν σε μια παρέα με 25χρονα παιδιά. Τα παρατηρούσα και τα χαιρόμουνα που είχαν μάτια που γυαλίζανε και σχέδια για να βγούνε να διασκεδάσουν, να χαρούν, που φλερτάρανε τα κορίτσια, που ήταν νέοι ρε γαμώτο και ήταν ζωντανοί. Δεν ζήλεψα ειλικρινά. Νοστάλγησα λίγο τα χρόνια που με ένοιαζε μόνο που θα ξημερωθώ και όχι αν θα μπορώ να πάω για δουλειά. Τότε κατάλαβα σε πόσο άλλη ηλικία είμαι πια… βιολογικά και μόνο όμως.

Και εκεί κατάλαβα ότι πλέον όλα πρέπει να αλλάξουν όμως. Πράγματι!!!! Αλλά όχι έτσι όπως μας τα λένε οι … ειδικοί

Γιατί αγαπημένοι μου φίλοι, σε πείσμα όλων όσων λέγονται από ειδήμονες και μη, Γερμανούς Γάλλους Αμερικανούς κλπ  η λύση δεν είναι η περισσότερη δουλειά. Δεν γίνεται να επιταχύνουμε κι άλλο. Όχι εμείς μόνο, ο κόσμος όλος. Να επιβραδύνουμε πρέπει  να έχουμε περισσότερο χρόνο για να χαιρόμαστε τα παιδιά μας, την ζωή μας, την μπύρα μας, τις γυναίκες γύρω μας, την ομορφιά. Δεν καταστρέφεται ο πλανήτης επειδή καθόμαστε, αλλά γιατί νομίζουμε ότι πρέπει να δουλεύουμε συνέχεια.

Είναι δυνατόν να μας δίνουν συμβουλές για την ζωή μας οι οικονομολόγοι και οι πολιτικοί?

Έλεος με τους χάρτινους πια….

Γιατί για εμάς συγκεκριμένα τους Έλληνες χρειάζεται απλά λιγότερη υποκρισία, περισσότερο ρεαλιστικές λύσεις, ναι λίγο παραπάνω δουλειά από ορισμένους που κάθονται και λιγότερη δουλειά από κάποια κορόιδα που δεν σταματάνε να τρέχουν χωρίς αποτέλεσμα. 

Καλύτερη οργάνωση… οπωσδήποτε καλύτερη οργάνωση. Και να απαλλαγούμε  από τους κηφήνες της πολιτικής.

Ένα νέο όραμα.Μια νέα κοινωνική συνείδηση.

Περισσότερη φιλία, περισσότερα πραγματικά φιλιά.

Περισσότερο έρωτα.

 Λιγότερους γάμους σε όλα τα επίπεδα. Τίποτα δεν μπορεί να κρατάει για πάντα. Όλα πρέπει κάπου να τελειώνουν και να αντικαθίστανται. 

Περισσότερους θανάτους. Όχι ανθρώπων, πραγμάτων και καταστάσεων. 

Γέλιο πιο πολύ γέλιο, πάει καιρός που γελάγαμε ξένοιαστα.

Να κοιτάμε τον γαλανό ουρανό για να συνειδητοποιούμε ΓΙΑΤΙ  ΕΥΤΥΧΩΣ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ. 

Να κοιτάμε την γη που πατάμε και που ζούμε. Για να θυμόμαστε ότι πρέπει να την σεβαστούμε για να μας σεβαστεί και για να έχουμε το δικαίωμα να την κατοικούμε. 

Να πάψουμε να  ζούμε με ψευδαισθήσεις βασισμένες στο ένδοξο παρελθόν άλλων. Οι αρχαίοι και λιγότερο αρχαίοι Έλληνες δεν έχουν καμία σχέση με εμάς. Εμείς απλά ζούμε στον ίδιο χώρο.

Δεν δικαιούμαστε τίποτα από την δόξα τους αλλά μια που ζούμε εδώ καλό είναι να προσπαθήσουμε και πάλι να τους μοιάσουμε. Το αν μπορούμε δεν είναι καν ερώτημα. ΑΥΤΟΝΟΗΤΑ ΝΑΙ. Το αν θέλουμε είναι το ερώτημα. 

Να χαρούμε τη νέα χρονιά περισσότερο και να ξεφορτωθούμε τα βαρίδια που κουβαλάμε.

Προσωπικά θα ήθελα να ζήσω μια χρονιά που να αισθανθώ ότι την 31/12/2012 θα είμαι πιο σοφός, πιο συγκροτημένος, θα έχω αλλάξει έστω και λίγο τις κακές συνήθειές μου, θα εξακολουθώ να ενθουσιάζομαι με την μουσική και να ξενυχτάω επειδή κάποιος ανέβασε ένα τραγούδι που δεν ήξερα ή δεν θυμόμουνα. 

Να δω την Χαρά και τον Αντώνη ακόμα πιο παιδιά και ακόμα πιο μεγάλους ταυτόχρονα. 

Να δω αυτούς που αγαπάω να είναι ακόμα δίπλα μου και να είμαστε όλοι καλά. 

Να δω αυτούς που δεν θέλω δίπλα μου να έχουν βελτιωθεί και δεν χρειάζεται να κάνουμε παρέα. 

Να μπορώ να φιλάω και να με φιλάνε, να αγκαλιάζω και να με αγκαλιάζουν, να κερνάω και να με κερνάνε. Να αγαπάω και να με αγαπάνε…

Εμπρός λοιπόν Ακάκιε….. η νέα χρονιά να είναι….. 

HAPPY NEW 2012

  

Δεν θα γίνεις άνθρωπος ποτέ Γερμανέ, Γερμανέ…

Όσοι  με ξέρετε από κοντά και όσοι τυχαίνει να θυμάστε τις διάφορες κατά καιρούς τοποθετήσεις μου ίσως να θυμάστε πόσο μας έχω κατηγορήσει την Ελλάδα και τους Έλληνες για υποκρισία, κοροϊδία, ευθυνοφοβία και όλα τα δεινά που κατά βάθος ξέρουμε ότι κουβαλάμε.

Όχι ότι διαφέρω σημαντικά από τον μέσο όρο και το παίζω κριτής, κατά καιρούς έχω ξεπεράσει τον μέσο όρο και πολύ μάλιστα. Μόνο που τα τελευταία χρόνια έχω ξεστρατίσει λίγο και προσπαθώ να είμαι λίγο πιο ειλικρινής.

Το θέμα μου όμως δεν είναι αυτό. Ο τίτλος που έχω βάλει έχει να κάνει με την διεστραμμένη παγκόσμια αντίληψη ότι η ύπαρξή μας σε αυτή την ζωή και τον πλανήτη είναι αποκλειστικά συνυφασμένη με την ΔΟΥΛΕΙΑ( βάλτε τον τόνο όπου θέλετε , ίδιο είναι το αποτέλεσμα).

Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί ΠΡΕΠΕΙ  να δουλεύουμε για να είμαστε χρήσιμοι. Σε ποιους? Να δουλεύουμε για να πλουτίζουν άλλοι και εμείς να χαιρόμαστε με την επίπλαστη ευμάρεια μας που αρκεί να αποφασίσουν οι «παγκόσμιοι αρχηγοί» ότι δεν μας επιτρέπεται να την απολαμβάνουμε και να μας βυθίσουν στο χάος? (ότι δηλαδή συμβαίνει σήμερα εδώ και στον κόσμο γενικότερα).

Δε Νομίζω Τάκη. Με βάση αυτό το σκεπτικό όχι απλά έχουμε πάει κατά διαόλου αλλά βράζουμε ήδη στα καζάνια μιας virtual κόλασης. Οικονομικά, επαγγελματικά, δημιουργικά, οικογενειακά, κοινωνικά όλα έχουν βυθιστεί στο χάος της Γερμανικής (και όχι μόνο) προσταγής ARBEIT MACHT FREI(η ΔΟΥΛΕΙΑ απελευθερώνει τον άνθρωπο  που ήταν και η επιγραφή που διακοσμούσε την είσοδο στο Άουσβιτς… τυχαίο? δε νομίζω).

Γιατί δεν μπορούμε απλά να παράγουμε, να δημιουργούμε, να ανταλλάσουμε, να μοιραζόμαστε , να χαιρόμαστε τον ήλιο την θάλασσα τον αέρα, τα βουνά ότι έχει ο καθένας μας τέλος πάντων.

Ας έρθουν να μείνουν οι Γερμανοί στην Ελλάδα, κάτω από αυτό τον γαλάζιο ουρανό να νοιώσουν την άνοιξη, το καλοκαίρι, το φθινόπωρο και τον χειμώνα εδώ και θα σου πω εγώ που θα καταλήξει η Γερμανική πειθαρχία.

Δεν ήρθαμε στον κόσμο για να δουλεύουμε, ήρθαμε για να παράγουμε, να δημιουργούμε, να προχωράμε ήπια, να σεβόμαστε και να ονειρευόμαστε.

Ξέρω την ουτοπία όσων γράφω, ξέρω ότι πρώτος εγώ γελάω με αυτά που φαντασιώνομαι, ξέρω ότι όλοι σκέφτονται «καλή η θεωρία αλλά δεν περπατάει», ξέρω επίσης ότι δεν είμαι ο πρώτος που τα λέει ούτε καν από τους πρώτους αλλά έτσι κι αλλιώς δεν  είναι αυτός ο στόχος μου.

Εχτές διάβασα ένα "τιτίβισμα" (tweet) του φίλου Μάνου Νερατζούλη «εγώ που θέλω να απεργήσω αλλά δεν θέλω να συμμετέχω σε απεργίες συνδικαλιστών και κομμάτων τι να κάνω?» και με εξέφρασε απόλυτα.

Ποιο τελικά είναι το νόημα αυτού του χάους που επικρατεί γύρω μας? Money for nothing φίλτατοι…

Η τελική μου πρόταση είναι το ίδιο ουτοπική όσο όλη η τοποθέτησή μου πιο πάνω και λέγεται Venus Project http://www.thevenusproject.com/ .

Έχει αποτελέσει πηγή έμπνευσης για εμένα και είναι τόσο ουτοπικό όσο όλα αυτά που λέω αλλά είναι απλά…. ο κοινός νους

Easy like Sunday morning

Πότε ήταν που η διαφορά της καθημερινής από την Κυριακή ήταν απλά αυτή η ησυχία, η ηρεμία του ξημερώματος? Πότε ήταν που απλά με απασχολούσε την Κυριακή αν θα δω τους φίλους μου, αν θα βγω βόλτα με τα παιδιά μου, τι που και με ποιους θα μοιραστούμε το Κυριακάτικο μεσημέρι και πως θα σβήσουμε όσο πιο ανώδυνα γίνεται την αναπόφευκτη μελαγχολία του απογεύματος?

Δεν είναι πολλά χρόνια πίσω όλα αυτά… και η ησυχία της Κυριακής δεν άλλαξε καθόλου, εξακολουθεί να είναι απολαυστική. Αυτό που άλλαξε είναι το πόσο μεγάλη διαφορά κάνει αυτή η ησυχία με τις άλλες ημέρες. Είναι τόσο μεγάλος ο αχός της καθημερινότητας που η Κυριακάτικη σιωπή είναι εκκωφαντική και τρομακτική γιατί στο βάθος ακούγονται ακόμα τα τύμπανα του πολέμου.

Βλέπω τις φωτογραφίες των φίλων μου, χαμογελαστές, ανέμελες μερικές παιδικές, διαβάζω τα σχόλια κυρίως αυτά που αποφεύγουν αν σχολιάσουν τα γεγονότα γύρω μας. Στρουθοκάμηλος? Ναι από επιλογή. Δεν παλεύεται εύκολα αυτή η κατάσταση.

Οχυρώνομαι πίσω από τα τραγούδια μου, στον virtual world (που είπε και ο Κυριάκος) των social media, στα παιχνίδια της μοναξιάς τους , με εικονικές παρέες αλλά παρ’ όλα αυτά ισχυρή την αίσθηση της συντροφικότητας.

Μου φαίνεται ότι μέσα από την απόσταση που δημιουργούν τα δίκτυα όλα είναι πιο smooth, πιο αποδεκτά… ναι πιο εικονικά. Αλλά πραγματικά πόσο αντέχει ο καθένας μας να συνεχίσει την μάχη και σήμερα?

Προτιμώ να καλυφθώ με την playlist που έχω φτιάξει στο you tube channel μου και να ακούω τα τραγούδια μου, να μαγειρέψω για το άρρωστο κορίτσι μου να παίξω με τον γάτο (ο άθλιος ήθελε σήμερα χάδια και δεν το έπαιξε αδιάφορος ως συνήθως , προσαρμοσμένος  στο πνεύμα της Κυριακής κι αυτός).

Δεν θα κοιτάξω έξω από το παράθυρο στα πεταμένα απομεινάρια της καθημερινότητας μας που συσσωρεύονται σε βουνά που ζέχνουν, δεν  θα «ενημερωθώ για τις εξελίξεις», θα ακούσω Bryan Ferry, Chris Rea & Parov Stelar  ονειρευόμενος ένα άλλο κόσμο.

Έτσι είναι πιο όμορφη η Κυριακή…

ΟΔΟΣ ΔΙΑΦΥΓΗΣ αρ. 1

Σύνδεση με τα προηγούμενα: ο υπογράφων τα κείμενα ένα βράδυ που έπεσε να κοιμηθεί είδε το φάντασμα του Μπενιτζέλου να του επιτίθεται και αλαφιασμένος πετάχτηκε για να γράψει ένα οργισμένο κείμενο για το μνημόνιο και τους μνημονευόμενους. Αντ’ αυτού κατέληξε να αφηγείται ιστορίες σχετικά με την μουσική και το αμάρτημα στο οποίο περιέπεσε σε νεαρή ηλικία...

Υπάρχουν σίγουρα αρκετές ιστορίες που θα μπορούσα να θυμηθώ από τα νιάτα μου σχετικά με την μουσική και πως έμπαινε πάντα στην ζωή μου.

Το περίεργο είναι ότι ενώ ήμουν (και είμαι) ένας άνθρωπος που έχει ενδιαφέρον για την μουσική δεν ασχολήθηκα ποτέ να μάθω ένα όργανο.

Αντίθετα ασχολήθηκα σθεναρά με το να μιξάρω μουσική και να ταιριάζω τραγούδια σε ένα φανταστικό πάρτυ στο μυαλό μου. Φυσικά έκανα και τον dj σε αρκετά πάρτυ αλλά πραγματικά την μουσική την ευχαριστιόμουνα σε στενό κύκλο που έπαιζα για εμένα και τους φίλους μου.

Ένα από τα ωραιότερα πάρτυ το έχω κάνει σπίτι μου με τον κολλητό μου. Μόνο οι δύο μας ένα βράδυ βαριόμασταν να βγούμε και είχαμε τσιτώσει το στερεοφωνικό επιλέγοντας  εναλλάξ τα τραγούδια.

Αποτέλεσμα (με την βοήθεια του Γιαννάκη που πορπατάει) να καταλήξουμε από τα ροκ στον Καμπουρίδη και το άσμα θρύλος « μείνε κοντά μου μια ζωή» με χορογραφίες και όλα τα σχετικά.

Φυσικά με ένα τέτοιο μουσικό προσανατολισμό που είχα δεν θα μπορούσε να μείνει απ’ έξω ο έρωτας...

Μια από τις πρώτες μου κοπέλες είχε την κακή συνήθεια να ακούει DURAN DURAN την εποχή που εμένα το μαλλί έφτανε στους ώμους και τα μέταλλα έλιωναν στα αυτιά μου. Δεν κράτησε και πολύ φυσικά η σχέση μας αλλά δεν ήταν σίγουρα οι μουσικές προτιμήσεις της ο λόγος. Αντίθετα θα έλεγα μεγαλώνοντας και μαλακοφέρνοντας πλέον ακούω με συμπάθεια τους DURAN DURAN φυσικά πάντα θυμάμαι με γλυκιά νοσταλγία την ΕλληνοΙταλίδα φίλη μου....

Δεν είχε όμως την ίδια κατάληξη η μουσική σύνδεση της Ελευθερίας Αρβανιτάκη με την πρώην σύζυγό μου. Από το λιώσιμο του δίσκου την εποχή που την γνώρισα φτάσαμε στο στρίβω γωνία μόνο που υποψιάζομαι ότι θα την ακούσω(και την Ελευθερία και... τον Θάνατο... ίδια αντίδραση και για τις δύο).

Και ομολογώ ότι δεν το κάνω επίτηδες αλλά πραγματικά είναι εφιαλτικό το συναίσθημα που αναδύεται όταν την ακούω (την Ελευθερία όχι τον Θάνατο)... άλλη μια απόδειξη πόσο μπορεί να αλλοιώσει την κρίση σου όταν μπλέκεις το συναίσθημα με την μουσική και το ποτό...

Φυσικά υπήρξαν κι άλλες περιπτώσεις που συνδέθηκαν μουσική με θηλυκές υπάρξεις και μάλιστα παρουσιάστηκαν αποκλίσεις μουσικής συμπεριφοράς που έφταναν στα όρια του μουσικού τρανσεξουαλισμού.

Πως αλλιώς να εξηγήσω ότι την περίοδο που άκουγα φανατικά ροκ και δεν είχα ιδέα από ελληνική μουσική βρέθηκα μέσα σε ένα εξάμηνο να:

• Ξημερώνομαι σε μπαράκι στην Κυψέλη που έπαιζε όχι απλά μουσική από τα Γαβγάμηλα αλλά είχα πέσει σε περιπτώσεις άγριου ξύλου μπροστά στα μάτια μου ενώ ένα βράδυ παραλίγο η τρυφερή ύπαρξη που συνόδευα να πλακώσει έναν μισομεθυσμένο θαμώνα και παρά λίγο να γίνει της «παραγγελιάς» στο JOLLY (για όσους ξέρουν και θυμούνται).
• Αγοράζω, γράφω, δανείζομαι cd του Σφακιανάκη και να τα ακούω διαπασών στο ΤΡΟΜΕΡΟ CD PLAYER που είχα εκείνη την εποχή στο IMPREZA μου (κλάψ λυγμ)
• Πηγαίνω στο ΕΝΑΣΤΡΟΝ και να πετάω λουλούδια στον Νότη.
• Έχω  ανακαλύψει όλα τα κολάδικα των περιοχών που κινούμουν και να τα επισκέπτομαι...
• Έχω πάει μέσα σε ένα καλοκαίρι 7 φορές στον Πετρέλη στην Θάλασσα και να μας έχουν μάθει(κυριολεκτικά όμως) τα γκαρσόνια σε βαθμό που τον επόμενο χρόνο βοηθός σερβιτόρου μας θυμόταν.

Πάντως έχω να πω πως όταν αυτή η τρελή περίοδος τελείωσε η κατρακύλα που ακολούθησε σε συναισθηματικό επίπεδο εκτός του ότι ήταν απίστευτα μεγάλη, επενδύθηκε μουσικά με μια κασετίνα με 4 cd από τις ΤΡΥΠΕΣ που έπαιζε συνέχεια τσίτα με κλειστά τα παράθυρα του αυτοκινήτου το "ΠΟΝΑΕΙ ΠΑΝΤΑ Η ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ" και άλλα χαρωπά....

Ευτυχώς το κορίτσι μου αυτή την εποχή δεν έχει συνδεθεί με καμία μουσική επιλογή παρ’ όλο που έχει τις ίδιες προτιμήσεις με εμένα σε επίπεδο ροκ μουσικής, πίνει μπύρα ΚΑΙ τεκίλα και μου ζητάει να βάλω πιο δυνατά την μουσική στο αυτοκίνητο (αληθινό περιστατικό, νομίζω ότι εκείνο το απόγευμα την ερωτεύθηκα σφοδρά όταν μου το ζήτησε...τελικά με πόσο απλά πράγματα μπορείς να ερωτευτείς τον άλλον ε? ιδίως αν είσαι βλαμμένος όπως εγώ...)....

Υπάρχουν κι άλλες ιστορίες από τους έρωτες και τα θλιμμένα βράδια που έχω ζήσει αλλά θα ήταν μονότονα και για εμένα να συνεχίσω σε αυτό το μοτίβο.

Την επόμενη φορά θα σας πω κάτι καινούριο από το ταξίδι στην μουσική... μέχρι τότε αφιερώνω στην πολιτική ηγεσία, την κυβέρνηση και όλους τους πολιτικούς μας την μουσική από την ταινία HANG ‘EM HIGH.

Τυχαίο? Δε νομίζω...

Μην χάσετε στο επόμενο: Ο Πάνος στις συναυλίες ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΑΜΝΗΣΤΙΑΣ, PINK FLOYD, ROGER WATERS AT TERRA VIBE, AC/DC IN ATHENS, THE WALL…   

Αναδημοσίευση από atithasos.blogspot.com

Αμερικάνικα Ανέκδοτα!

Έχουν καταγραφεί κατά λέξη από δικαστικούς ρεπόρτερ στην Αμερική, οι οποίοι μετά βίας παρέμεναν σοβαροί την ώρα που γίνονταν οι ερωταποκρίσεις:

ΔΙΚΑΣΤΙΚΟΣ¨: Ποιο ήταν το πρώτο πράγμα που σας είπε ο άντρας σας εκείνο το πρωί;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ. Είπε "Πού βρίσκομαι, Κάθριν;"
ΔΙΚΑΣΤΙΚΟΣ: Και γιατί σας αναστάτωσε τόσο;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Το όνομά μου είναι Σούζαν!
____________________________________________

ΔΙΚΑΣΤΙΚΟΣ: Είστε σεξουαλικά ενεργή;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ¨ 'Οχι, απλώς μένω ξαπλωμένη.
____________________________________________

ΔΙΚΑΣΤΙΚΟΣ: Αυτή η μυασθένεια σας επηρεάζει τη μνήμη σας;
΅ΜΑΡΤΥΡΑΣ¨ Ναι..
ΔΙΚ: Και με ποιους τρόπους σας επηρεάζει τη μνήμη;...

ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Ξεχνάω.
ΔΙΚΑΣΤΙΚΟΣ: Ξεχνάτε; Μπορείτε να μας δώσετε ένα παράδειγμα για κάτι
που έχετε ξεχάσει;
___________________________________________

ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Τώρα, γιατρέ, δεν αληθεύει ότι, όταν ένας άνθρωπος πεθάνει στον ύπνο του, δεν το γνωρίζει ως το άλλο πρωί;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Τώρα, στ' αλήθεια περάσατε τις εξετάσεις για άσκηση νομικού επαγγέλματος;
____________________________________

ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Ο μικρότερος γιος, ο εικοσάχρονος, τι ηλικίας είναι;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Είναι 20, όσο περίπου και το IQ σας.
___________________________________________

ΔΙΚ: Ήσουν παρών όταν πάρθηκε η φωτογραφία σου;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Τώρα με δουλεύετε;
_________________________________________

ΔΙΚΑΣΤΙΚΟΣ: Ώστε η ημερομηνία της σύλληψης του παιδιού ήταν η 8η Αυγούστου;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Ναι.
ΔΙΚΑΣΤΙΚΟΣ: Και τι κάνατε εκείνο τον καιρό;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Έκανα σεξ.
____________________________________________

ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Και είχε τρία παιδιά, έτσι δεν είναι;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Ναι.
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Πόσα ήταν αγόρια;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Κανένα.
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Υπήρχε κανένα κορίτσι;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Κύριε Δικαστά, νομίζω χρειάζομαι άλλον δικηγόρο. Μπορώ να πάρω άλλον;
____________________________________________

ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Πώς τερματίστηκε ο πρώτος σας γάμος;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Λόγω θανάτου.
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Και με τίνος τον θάνατο τερματίστηκε;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Για μαντέψτε;
__________________________________________

ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Μπορείτε να περιγράψετε το άτομο;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Ήταν μεσαίου αναστήματος και είχε γένια.
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ. Ήταν άντρας ή γυναίκα;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Αν δεν είχε έρθει κανα τσίρκο στην πόλη, μάλλον άντρας θα έλεγα.
_____________________________________

ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Γιατρέ, πόσες από τις νεκροψίες σας τις έχετε διενεργήσει σε νεκρούς ανθρώπους;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ : Όλες. Οι ζωντανοί, ξέρετε, αντιστέκονται πάρα πολύ.
_________________________________________

ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: ΌΛΕΣ σας οι αντιδράσεις και απαντήσεις ΠΡΕΠΕΙ να είναι με λέξεις. Οκέι; Σε ποιο σχολείο πήγατε;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Με λέξεις.
_________________________________

ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Θυμάστε την ώρα που εξετάσατε το σώμα;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Η αυτοψία άρχισε γύρω στις 8:30 πμ.
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Και ο κύριος Νέντον ήταν νεκρός εκείνη την ώρα;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Αν όχι, σίγουρα ήταν μέχρι να τελειώσω.
____________________________________________

Και τελος:

ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Γιατρέ, πριν διενεργήσετε τη νεκροψία, ελέγξατε αν υπήρχε σφυγμός;
ΜΑΡΤΥΡΑ΅Σ: Όχι
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Ελέγξατε την πίεση του αίματος;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: 'Οχι.
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Ελέγξατε την αναπνοή;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Όχι..
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Ώστε λοιπόν, είναι πιθανόν ο ασθενής να ήταν ζωντανός όταν αρχίσατε την νεκροψία;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: 'Οχι.
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Πώς μπορείτε να είστε σίγουρος, γιατρέ;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Γιατί ο εγκέφαλός του βρισκόταν πάνω στο γραφείο μου σε μια γυάλα.
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ¨ Α, μάλιστα. Όμως θα μπορούσε ο ασθενής, παρ' όλα αυτά, να είναι ακόμα ζωντανός;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Ναι, είναι πιθανόν- θα μπορούσε να είναι ζωντανός και να ασκεί τη δικηγορία.

ΟΔΟΣ ΔΙΑΦΥΓΗΣ

Είμαι εδώ και ώρα έτοιμος να κοιμηθώ αλλά μόλις κλείνουν τα μάτια μου ένας ένας οι εφιάλτες πετάγονται από μέσα μου και μου ανοίγουν τα βλέφαρα.

Έβαλα μουσική τα αγαπημένα μου ροκ τραγούδια για να ξορκίσω τα κακά δαιμόνια και να ξεφύγω από το κυνήγι των κακών μαντάτων που με κυκλώνουν καθημερινά.

Τελικά αναζητώντας μέσα μου τι έχει μείνει αναλλοίωτο όλα αυτά τα χρόνια ανακαλύπτω πως μονάχα  η τρέλα μου για την μουσική δεν με έχει εγκαταλείψει...

Μεγάλωσα σε ένα σπίτι που η μουσική έπαιζε πάντα πρωταγωνιστικό ρόλο. Η μητέρα μου είχε κάνει κάποιες προσπάθειες να τραγουδήσει (μισό ερασιτεχνικά μισό επαγγελματικά) αλλά δεν ευδοκίμησε. Της έμεινε η λόξα και είχε μόνιμα το ραδιόφωνο ανοιχτό και τραγουδούσε μονάχη της. Μάλιστα έκανε και κάτι απελπισμένες προσπάθειες ηχογράφησης στο σπίτι αλλά..... Τώρα που «τακτοποιούσα» τα πράγματα που άφησε πίσω βρήκα αρκετά ηχητικά ντοκουμέντα...

Ο αδερφός υπήρξε μέντορας. Όχι μόνο για εμένα αλλά και για όλη σχεδόν την γειτονιά. Την επιτυχία της εισαγωγής με την πρώτη στη Νομική την εξαργύρωσε το 1978 με στερεοφωνικό συγκρότημα ΑΚΑΙ. Για όσους έχουν ζήσει εκείνη την εποχή καταλαβαίνουν πόσο σπάνιο ήταν. Το καλύτερο όμως ήταν πως ήταν ψυχάκιας κι αυτός με τη μουσική και έκανε όλα τα Music test επάνω μου..

Από τα μικρά μου χρόνια τον θυμάμαι να παλεύει με τα 45αρια και τα 33αρια σε ένα απαρχαιωμένο πικάπ (ο πρόγονος του ΑΚΑΙ) και να με βομβαρδίζει με BLACK SABBATH, PINK FLOYD, LED ZEPPELIN και όλα τα καλόπαιδα της εποχής.

Ε τι θα μπορούσα να πάθω μετά από όλα αυτά? Βάδισα στα βήματά του και όταν παρέλαβα την κληρονομιά των LP την αύξησα θεαματικά προσθέτοντας τα δικά μου ηχοχρώματα. Δυστυχώς δεν μπορούμε να τα μοιραστούμε αλλά ...thanks for the memories and the lessons bro.

Κι έτσι απόψε που και πάλι έπεσα στο τέλμα των σκέψεων κατέφυγα στην γνωστή λύση της μουσικής διαφυγής...

Όμως θέλω να καταγράψω και κάποια σημαντικά μουσικά γεγονότα που με έχουν σημαδέψει στην ζωή μου και έχουν διαμορφώσει την σχέση μου με την μουσική.

Ξεκινώντας από τα παλιά μια πρώτη ανάμνηση που έχω είναι σε μικρή ηλικία κάποια άνοιξη ή αρχές καλοκαιριού έχω πέσει άρρωστος με κάτι πυρετούς και τέτοιες αηδίες, ενώ παράλληλα το αδερφάκι μου ετοίμαζε πάρτυ με τα φιλαράκια του στο σπίτι ενός γείτονα.

Όχι ότι θα πήγαινα στο πάρτυ φυσικά (όντας 6 χρόνια μικρότερος ήταν απαγορευμένη περιοχή για εμένα) αλλά είχε στεναχωρηθεί πάντως που ήμουν χάλια. Εκεί που ψηνόμουν και σιγόβραζα και μπαινόβγαινε με τις ετοιμασίες του με ρώταγε και πως είμαι και ξαφνικά του ήρθε η έμπνευση.

Ρίχνει στο πικάπ το WISH YOU WERE HERE (το LP όλο) και με αφήνει να ακούω... ακόμα θυμάμαι τι εντύπωση μου έκανε αυτή η μουσική που άκουγα, τι θεϊκός ήχος με την πρώτη πλευρά να έχει μείνει χαραγμένη στο μυαλό μου για πολλά χρόνια. Ομολογώ ότι το ομώνυμο τραγούδι του δίσκου το άκουσα πολλά χρόνια μετά αφού τον δίσκο δεν τον γύριζα πλευρά.

Δεύτερη τρομερή εμπειρία που είχα, ήταν σε μικρότερη ηλικία από το προαναφερθέν περιστατικό (αν τα θυμάμαι και καλά δηλαδή) ένα ωραίο μεσημέρι Κυριακής με βουτάει και μου αναγγέλλει ότι θα πάμε σινεμά. Και μάλιστα στην Αθήνα. Όλα ήταν λίγο μαγικά τότε στα μάτια μου, πιτσιρικάς ο κόσμος μου ήταν η περιοχή γύρω από το σπίτι. Θυμάμαι που με πήγαινε και με πήγαινε και τελικά φτάνουμε σε ένα τεράστιο κτίριο και αρχίζουμε και κατεβαίνουμε κάτι σκαλιά και με χώνει στην αίθουσα.

Από το «έργο» που είδα δεν θυμόμουν σχεδόν τίποτα παρά μια μπάντα που έπαιζε μουσική δυο ώρες συνέχεια , τον τραγουδιστή του συγκροτήματος που σε κάποιο τραγούδι στέκεται στο μέσο της σκηνής και ένα κίτρινο φως έλουζε τα πολύ μακριά μαλλιά του και τέλος κάποια σκηνή που ο τραγουδιστής έπαιζε με την οικογένειά του σε κάποιο ποτάμι.

Είχα μόλις δει το THE SONG REMAINS THE SAME από ην τεράστια μπάντα των LED ZEPPELIN στον κινηματογράφο ΑΤΤΙΚΟ. Δεν κατάλαβα τίποτα αλλά όσο περνάγανε τα χρόνια και άκουγα τον δίσκο σπίτι μου και έβλεπα τις φωτογραφίες  το μυαλό μου γύρναγε σε εκείνη την ημέρα...

Μετά από περίπου 25 χρόνια στο σπίτι μιας φίλης μου ο πατέρας της όπως συζητάγαμε μου ανέφερε ότι είχε τρέλα με την ροκ και είχε μαζέψει και  ένα σωρό dvd με συναυλίες ... εννοείται πως είχε την ταινία και το soundtrack και εννοείται πως το πήρα σπίτι και το έλιωσα.

Θα τελειώσω το πρώτο μέρος με το μεγάλο μυστικό που το κρατούσα επτασφράγιστο όλα αυτά τα χρόνια γιατί αποτελεί το προσωπικό μου όνειδος την μαύρη σελίδα της ιστορίας μου.

Για κάποιο ανεξήγητο λόγο έπεισα τους γονείς μου ότι έπρεπε να αγοράσω κι εγώ ένα δίσκο αφού δεν ήταν δίκαιο να αγοράζει μόνο ο Χάρης. Ο αδερφός μου υποψιαζόμενος ότι θα κάνω μαλακία με είχε από κοντά. Ξέρετε πόσο γλυκομίλητα γίνονται τα αδέρφια όταν θέλουν να του κάνεις χάρη. Και τώρα μιλάμε για τον τρελό της περιοχής που διάβαζε με την μουσική δυνατά (όχι και το πιο συνηθισμένο για την εποχή του) και διάβαζε ΠΟΠ & ΡΟΚ με θρησκευτική κατάνυξη. Να πω δε πως το κόστος των 250-300 δρχ τότε ήταν ιδιαιτέρως υψηλό για εμάς και όταν αγόραζε δίσκους δεν αγόραζε έναν ναι μεν αλλά ούτε και δεκάδες (αργότερα έφερνε με το φορτηγό τα LP στο σπίτι). Είχε κυκλοφορήσει αν δεν κάνω λάθος το THE DARK SIDE OF THE MOON όπου για τους  FLOYD ήταν ακόμα πιο φανατικός από εμένα.

Όλη την διαδρομή με έψηνε, με καλόπιανε, μου θύμιζε πόσο μου άρεσε το WISH YOU WERE HERE, θα μου έχωνε και καμιά ψιλή αν μπορούσε αλλά ήταν ο κέρβερος μαμά και δεν το αποτολμούσε. Τελικά φυσικά έκανα το δικό μου και αγόρασα (με λεφτά της μαμάς) το μνημειώδες LP “ΡΑΦΑΕΛΑ ΚΑΡΑ SHOW”…

Προς υπεράσπισή μου θα αναφέρω ότι ως μικρός και άμαθος είχα υποστεί πλύση από την τηλεόραση της τότε εποχής που έδειχνε ένα κολασμένο ξανθό καμπυλάτο θηλυκό να τσιτώνεται και να τεντώνεται και υπέκυψα στα θέλγητρά της...

Και τέλος αποκατέστησα το κύρος μου αγοράζοντας τους δύο πρώτους δίσκους μου με ΔΙΚΑ ΜΟΥ ΛΕΦΤΑ βάζοντας το soundtrack ROSE της Bette Midler και τον πρώτο δίσκο των SHARP TIES (get that beat etc…) στην κοινή δισκοθήκη μας.

Σταματάω εδώ με μια μικρή αναφορά ότι άλλα ξεκίνησα να γράψω, για την οικονομική κρίση και τον τρόμο που με πλημμυρίζει αλλά δεν αντέχω άλλο. Θέλω να ξεφύγω και να πω κάτι διαφορετικό. Οπότε κατέφυγα στις αναμνήσεις...

Σύντομα (ελπίζω ) θα ακολουθήσει η συνέχεια.