Ένα τραγούδι βαρύ. Ηπειρώτικο. Χωρίς κλαρίνο. Με μια φωνή που είναι τόσο μεγάλη, είναι τόσο μελωδική, είναι τόσο πλούσια που σταμάτησα ότι έκανα και στάθηκα να την ακούσω να τραγουδάει «πόσο καίγεται και λιώνει» και με έκανε να ανατριχιάσω. Και με έκανε να θυμηθώ...
Καλοκαίρι 1994 μόλις έχω αρχίσει να συνέρχομαι από το τρακάρισμα με την μηχανή που είχα στις αρχές Ιουνίου. Το αναφέρω γιατί ακριβώς λόγω του ατυχήματος και του μικρού ή μεγάλου θαύματος που συντελέσθηκε και βγήκα ζωντανός η ευαισθησία μου ήταν σε υψηλά επίπεδα απολαμβάνοντας την τύχη μου και εκτιμώντας και πάλι από την αρχή τις προτεραιότητες στην ζωή μου.
Ένας φίλος Ηπειρώτης μόνιμος κάτοικος Αθηνών έκανε τον γάμο του στο χωριό του ψηλά στα Ηπειρώτικα βουνά. Αποφασίσαμε όλη η τότε παρέα να πάμε. Πέρα από την διαδρομή που την έκανα πρώτη φορά και με μάγεψε, πέρα από την παρέα που ήταν πραγματικά εξαιρετική, θυμάμαι τις διαδρομές ανεβαίνοντας προς το χωριό του Γιώργου. Νομίζω πως τότε ερωτεύτηκα τα βουνά. Έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν λάτρεψα την θάλασσα. Το βουνό όμως είναι τόσο σιωπηλό, τόσο μεγάλο, αλλά και τόσο ομιλητικό και τόσο φιλικό που με άγγιξε αμέσως.
Εκεί στο χωριό του φίλου μου που φτάσαμε και τον βρήκαμε να μας περιμένει στήθηκε μια από τις μεγαλύτερες γιορτές μύησης που έχω παρευρεθεί ποτέ. Σε ένα καταπράσινο περιβάλλον, σε ένα πραγματικό χωριό αρχίσαμε να ακούμε μουσικές ξεκινώντας από Goran Bregovic και το Arizona Dream και φτάσαμε στα κλαρίνα. Κι αν για το Arizona Dream ήταν αναμενόμενο να με χτυπήσει κατακέφαλα και η ζαλάδα να κρατάει ακόμα 16 χρόνια μετά τα κλαρίνα ήταν το απρόβλεπτο και αναπάντεχο στοιχείο.
Εγώ που τα κορόιδευα και δεν ανεχόμουνα να ακούσω τα «βλάχικα» βρέθηκα να έχω πωρωθεί και να ανατριχιάζω. Μα δεν ήταν δύσκολο να καταλάβω τι είχε γίνει. Βρέθηκα σε ένα τόπο που είχε κρατήσει την φυσιογνωμία του και η μουσική ήταν το αυτονόητο και μοναδικό soundtrack που ταίριαζε στην περίπτωση. Περιττό να αναφέρω ότι τηρήθηκαν όλα τα έθιμα και οι παραδόσεις και έγινε πραγματικά ένας γάμος όπως δεν τον είχε ξαναζήσει κανένας από τους «βλάχους Αθηναίους».
Σήμερα που άκουσα κάτι αντίστοιχο ανατρίχιασα και πάλι και έτρεξε το μυαλό μου σε εκείνες τις ημέρες και τις νοστάλγησα. Σκέφτηκα αυτόματα πόσο εύκολο είναι τελικά να αλλάξεις οπτική και να αισθανθείς αγάπη για κάτι που έρχεσαι σε επαφή μαζί του όταν είναι αυθεντικό και έχει παραμείνει αναλλοίωτο. Και τελικά όταν το μυαλό μου, που συνηθίζει να κάνει άλματα και να συνδέει πράγματα ανόμοια φαινομενικά μεταξύ τους, πρόβαλε το πως γνωρίζουμε πολλά πράγματα εδώ σε αυτό τον τόπο δεν είναι να απορείς γιατί τα εχθρευόμαστε (στην καλύτερη) ή προσπαθούμε να τα καταστρέψουμε(στην χειρότερη).
Κάπως έτσι εμπορευματοποιήσαμε τα κλαρίνα και τα βάλαμε στο περιθώριο, κάπως έτσι μαζευτήκαμε όλοι στην Αθήνα και θεωρήσαμε τα δάση της και τα ρέματά της εμπόδια στο να χτίσουμε ακόμα ένα σπίτι αδιαφορώντας για την αγάπη και την στοργή που έπρεπε να δείξουμε και να αγκαλιάσουμε τον τόπο. Αδιαφορώντας για το αν ο τόπος που κατάγετε ο καθένας μας είχε να του προσφέρει πολλά περισσότερα αν τον πόναγε, αν τον πάλευε, αν δεν τον εχθρευόταν , αν δεν τον μισούσε τελικά.
Και γιατί μισούμε ή εχθρευόμαστε τον τόπο μας? Έτσι μάθαμε. Απ΄ όταν άρχισα να καταλαβαίνω τι συμβαίνει γύρω μου δεν θυμάμαι παρά κάθε χρονιά να βρίσκουμε λόγους να μισούμε τον τόπο μας και ο ένας τον άλλον στην συνέχεια.
Έτσι μας μάθανε οι πολιτικοί μας, οι άρχοντες μας, οι αρχηγοί μας, τα αφεντικά μας και κάποιοι από τους δασκάλους μας και του καθηγητές μας.
Και στην ερώτηση τελικά αν φταίνε οι πολιτικοί ή οι πολίτες που τους επέλεξαν τείνω πια να καταλήξω πως μέχρι ένα σημείο η ευθύνη είναι αποκλειστικά στους πολιτικούς. Όταν ο επικεφαλής αντί να σταματήσει την διαφθορά και την απάτη την υιοθετεί και την διαχέει και προς τα κάτω όχι δεν υπάρχει συλλογική ευθύνη. Απλά από ένα σημείο και μετά ήταν τόσο φανερό αυτό που γινόταν που πια η συμμετοχή μιας αρκετά μεγάλης μερίδας συμπολιτών και πολιτών της χώρας είναι δεδομένα και συνενοχική.
Απλές σκέψεις που κατέγραψε σε δύο διαφορετικές ημέρες με διαφορετικά ερεθίσματα ένας απλός και κοινός νους
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου