Δεν θα γίνεις άνθρωπος ποτέ Γερμανέ, Γερμανέ…

Όσοι  με ξέρετε από κοντά και όσοι τυχαίνει να θυμάστε τις διάφορες κατά καιρούς τοποθετήσεις μου ίσως να θυμάστε πόσο μας έχω κατηγορήσει την Ελλάδα και τους Έλληνες για υποκρισία, κοροϊδία, ευθυνοφοβία και όλα τα δεινά που κατά βάθος ξέρουμε ότι κουβαλάμε.

Όχι ότι διαφέρω σημαντικά από τον μέσο όρο και το παίζω κριτής, κατά καιρούς έχω ξεπεράσει τον μέσο όρο και πολύ μάλιστα. Μόνο που τα τελευταία χρόνια έχω ξεστρατίσει λίγο και προσπαθώ να είμαι λίγο πιο ειλικρινής.

Το θέμα μου όμως δεν είναι αυτό. Ο τίτλος που έχω βάλει έχει να κάνει με την διεστραμμένη παγκόσμια αντίληψη ότι η ύπαρξή μας σε αυτή την ζωή και τον πλανήτη είναι αποκλειστικά συνυφασμένη με την ΔΟΥΛΕΙΑ( βάλτε τον τόνο όπου θέλετε , ίδιο είναι το αποτέλεσμα).

Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί ΠΡΕΠΕΙ  να δουλεύουμε για να είμαστε χρήσιμοι. Σε ποιους? Να δουλεύουμε για να πλουτίζουν άλλοι και εμείς να χαιρόμαστε με την επίπλαστη ευμάρεια μας που αρκεί να αποφασίσουν οι «παγκόσμιοι αρχηγοί» ότι δεν μας επιτρέπεται να την απολαμβάνουμε και να μας βυθίσουν στο χάος? (ότι δηλαδή συμβαίνει σήμερα εδώ και στον κόσμο γενικότερα).

Δε Νομίζω Τάκη. Με βάση αυτό το σκεπτικό όχι απλά έχουμε πάει κατά διαόλου αλλά βράζουμε ήδη στα καζάνια μιας virtual κόλασης. Οικονομικά, επαγγελματικά, δημιουργικά, οικογενειακά, κοινωνικά όλα έχουν βυθιστεί στο χάος της Γερμανικής (και όχι μόνο) προσταγής ARBEIT MACHT FREI(η ΔΟΥΛΕΙΑ απελευθερώνει τον άνθρωπο  που ήταν και η επιγραφή που διακοσμούσε την είσοδο στο Άουσβιτς… τυχαίο? δε νομίζω).

Γιατί δεν μπορούμε απλά να παράγουμε, να δημιουργούμε, να ανταλλάσουμε, να μοιραζόμαστε , να χαιρόμαστε τον ήλιο την θάλασσα τον αέρα, τα βουνά ότι έχει ο καθένας μας τέλος πάντων.

Ας έρθουν να μείνουν οι Γερμανοί στην Ελλάδα, κάτω από αυτό τον γαλάζιο ουρανό να νοιώσουν την άνοιξη, το καλοκαίρι, το φθινόπωρο και τον χειμώνα εδώ και θα σου πω εγώ που θα καταλήξει η Γερμανική πειθαρχία.

Δεν ήρθαμε στον κόσμο για να δουλεύουμε, ήρθαμε για να παράγουμε, να δημιουργούμε, να προχωράμε ήπια, να σεβόμαστε και να ονειρευόμαστε.

Ξέρω την ουτοπία όσων γράφω, ξέρω ότι πρώτος εγώ γελάω με αυτά που φαντασιώνομαι, ξέρω ότι όλοι σκέφτονται «καλή η θεωρία αλλά δεν περπατάει», ξέρω επίσης ότι δεν είμαι ο πρώτος που τα λέει ούτε καν από τους πρώτους αλλά έτσι κι αλλιώς δεν  είναι αυτός ο στόχος μου.

Εχτές διάβασα ένα "τιτίβισμα" (tweet) του φίλου Μάνου Νερατζούλη «εγώ που θέλω να απεργήσω αλλά δεν θέλω να συμμετέχω σε απεργίες συνδικαλιστών και κομμάτων τι να κάνω?» και με εξέφρασε απόλυτα.

Ποιο τελικά είναι το νόημα αυτού του χάους που επικρατεί γύρω μας? Money for nothing φίλτατοι…

Η τελική μου πρόταση είναι το ίδιο ουτοπική όσο όλη η τοποθέτησή μου πιο πάνω και λέγεται Venus Project http://www.thevenusproject.com/ .

Έχει αποτελέσει πηγή έμπνευσης για εμένα και είναι τόσο ουτοπικό όσο όλα αυτά που λέω αλλά είναι απλά…. ο κοινός νους