Easy like Sunday morning

Πότε ήταν που η διαφορά της καθημερινής από την Κυριακή ήταν απλά αυτή η ησυχία, η ηρεμία του ξημερώματος? Πότε ήταν που απλά με απασχολούσε την Κυριακή αν θα δω τους φίλους μου, αν θα βγω βόλτα με τα παιδιά μου, τι που και με ποιους θα μοιραστούμε το Κυριακάτικο μεσημέρι και πως θα σβήσουμε όσο πιο ανώδυνα γίνεται την αναπόφευκτη μελαγχολία του απογεύματος?

Δεν είναι πολλά χρόνια πίσω όλα αυτά… και η ησυχία της Κυριακής δεν άλλαξε καθόλου, εξακολουθεί να είναι απολαυστική. Αυτό που άλλαξε είναι το πόσο μεγάλη διαφορά κάνει αυτή η ησυχία με τις άλλες ημέρες. Είναι τόσο μεγάλος ο αχός της καθημερινότητας που η Κυριακάτικη σιωπή είναι εκκωφαντική και τρομακτική γιατί στο βάθος ακούγονται ακόμα τα τύμπανα του πολέμου.

Βλέπω τις φωτογραφίες των φίλων μου, χαμογελαστές, ανέμελες μερικές παιδικές, διαβάζω τα σχόλια κυρίως αυτά που αποφεύγουν αν σχολιάσουν τα γεγονότα γύρω μας. Στρουθοκάμηλος? Ναι από επιλογή. Δεν παλεύεται εύκολα αυτή η κατάσταση.

Οχυρώνομαι πίσω από τα τραγούδια μου, στον virtual world (που είπε και ο Κυριάκος) των social media, στα παιχνίδια της μοναξιάς τους , με εικονικές παρέες αλλά παρ’ όλα αυτά ισχυρή την αίσθηση της συντροφικότητας.

Μου φαίνεται ότι μέσα από την απόσταση που δημιουργούν τα δίκτυα όλα είναι πιο smooth, πιο αποδεκτά… ναι πιο εικονικά. Αλλά πραγματικά πόσο αντέχει ο καθένας μας να συνεχίσει την μάχη και σήμερα?

Προτιμώ να καλυφθώ με την playlist που έχω φτιάξει στο you tube channel μου και να ακούω τα τραγούδια μου, να μαγειρέψω για το άρρωστο κορίτσι μου να παίξω με τον γάτο (ο άθλιος ήθελε σήμερα χάδια και δεν το έπαιξε αδιάφορος ως συνήθως , προσαρμοσμένος  στο πνεύμα της Κυριακής κι αυτός).

Δεν θα κοιτάξω έξω από το παράθυρο στα πεταμένα απομεινάρια της καθημερινότητας μας που συσσωρεύονται σε βουνά που ζέχνουν, δεν  θα «ενημερωθώ για τις εξελίξεις», θα ακούσω Bryan Ferry, Chris Rea & Parov Stelar  ονειρευόμενος ένα άλλο κόσμο.

Έτσι είναι πιο όμορφη η Κυριακή…