Νέος μήνας. Νέα ορμή. Ίδια εμπόδια. Με ρυθμούς που πέφτουν, με βήματα που σέρνονται πια, βρίσκω δυνάμεις σε αλματώδεις σκέψεις που σκαρώνει ο νους μου με το παραμικρό ψήγμα ιδέας ώστε να γαντζωθεί από κάπου και να φτιάξει ακόμα μια ακροβατική κατάσταση.
Τον τελευταίο χρόνο με όλα αυτά που επιχειρώ να κάνω συναντώ κόσμο που σχεδόν με το που γνωριζόμαστε αρχίζουμε και μοιραζόμαστε βαθιές σκέψεις, αγωνίες, όνειρα και φοβίες. Δεν ήταν συνηθισμένο φαινόμενο αυτό παλιά. Χωμένοι στην ψευδεπίγραφη ευδαιμονία μας οχυρώναμε τις φοβίες μας πίσω από σακούλες που κουβαλούσαμε μετά από τις καταναλωτικές εξορμήσεις μας. Καταχωνιάζαμε τα όνειρά μας και τα ιδανικά μας στα σκοτάδια και φέρναμε στο προσκήνιο την λάμψη της δήθεν επαγγελματικής μας καταξίωσης. Ξορκίζαμε τις σκέψεις μας που τριβέλιζαν μέρα και νύχτα τον ακατοίκητο χώρο του μυαλού μας και ψιθύριζαν ότι κάτι δεν πάει καλά.
Ακόμα και οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες την ώρα του θριάμβου τους, όταν εισέρχονταν στην Ρώμη και τους υποδέχονταν τα πλήθη, είχαν προνοήσει να υπάρχει ένας σκλάβος επάνω στο άρμα που καθ΄ όλη την διάρκεια της πορείας τους υπενθύμιζε χαμηλόφωνα ότι είναι θνητοί και πως ότι ζούνε δεν είναι αιώνιο. Εμείς πάλι την ώρα των θριάμβων μας απλά δεν ακούγαμε, δεν βλέπαμε, δεν σκεφτόμασταν.
Όμως τώρα που δυσκόλεψαν τα πράγματα και ο θόρυβος από το πανηγύρι του θριάμβου κόπασε ο ψίθυρος αυτός ακούγεται σαν κραυγή πια. Θυμόμαστε πάλι ότι είμαστε ανθρώπινοι, θνητοί και ότι θέλουμε συνοδοιπόρους...Κι έτσι συμβαίνει το φαινόμενο να ξεκινάς να πιεις ένα καφέ με έναν άνθρωπο που μόλις σχεδόν το γνώρισες και καταλήγεις να μιλάς τόσο ανοιχτά όσο δεν είχες ποτέ άλλοτε στο παρελθόν αποτολμήσει.
Είναι όμορφο συναίσθημα αυτό. Να βρίσκεις ότι τελικά πορείες που τυχαία διασταυρώθηκαν, έστω κι αν ξεκίνησαν από διαφορετικές διαδρομές, έστω και αν δεν συνεννοήθηκαν ποτέ για το που θα καταλήξουν να ανακαλύπτουν ότι πέρα από την χαρά του ταξιδιού μπορούν να απολαύσουν και την χαρά της έστω και κατά προσέγγιση κοινής πορείας.
Ξεκίνησα να γράψω με πολύ κακή διάθεση. Στην πορεία θυμήθηκα μερικά καλά που μου συνέβησαν το τελευταίο διάστημα και άλλαξα γραμμή πλεύσης. Θα προσπαθήσω να το κρατήσω απλό να μην ξεστρατίσω και πάλι. Διάβασα τα κείμενα που είχα γράψει όταν ήμουν στην Κέρκυρα και γέμισαν το μυαλό και τα μάτια μου με τις όμορφες εικόνες.
Προχωράμε μαζί, προχωράμε χώρια...έχουμε πόδια όμως και μπορούμε να προχωρήσουμε κι αυτό είναι κάτι.
Υ.γ η ζωγραφική στο header είναι του φίλου και συμμαθητή μου Άκη Κάκου που μας αποκάλυψε πρόσφατα τις τεράστιες δυνατότητες που έχει στην ζωγραφική. Είθε η κιθάρα σου φίλε Άκη να αποτελέσει για εμένα αυτόν τον οδηγό που χρειάζομαι για να βρω τον σταθερό βηματισμό που χρειάζομαι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου