Το βράδυ με βρίσκει σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου στην Αλεξανδρούπολη, μετά από ένα απίστευτο tour για τα Αθηναϊκά δεδομένα που ξεκίνησε από την Αθήνα και συνεχίστηκε με επισκέψεις στην Κομοτηνή και Ξάνθη και ολοκληρώνεται με μια βραδινή συνάντηση στην Αλεξανδρούπολη.
Οδηγώντας στην επιστροφή με ανοιχτό παράθυρο στην Εγνατία οδό αναλογιζόμουνα όλα αυτά που γνώρισα, άκουσα, συζήτησα και είδα στις σημερινές μου συναντήσεις. Πραγματικά ζούμε σε ένα άλλο κόσμο στην Αθήνα και αδυνατούμε να συνειδητοποιήσουμε τι γίνεται παραπέρα από την μύτη μας.
Έχω ξαναπεί πόσο έκπληκτος μένω από τις επιχειρήσεις , τους ανθρώπους, τις ιδέες που συναντάω σε αυτές τις συναντήσεις που πηγαίνω. Πόσο φρέσκες ιδέες έχουν άνθρωποι με μεράκι, με όρεξη για δουλειά, που πάνε και δουλεύουν στην επιχείρησή τους με όρεξη και αναζητούν τρόπους να ξεχωρίσουν, ψάχνουν μια καλή συνεργασία που θα βασιστεί στο φιλότιμο, την συνεργασία πάνω από το τραπέζι, που δεν θα αισθανθούν ότι τους γδύνουν, ούτε πως αντιμετωπίζονται σαν οι παρίες του χώρου που τα ξεφτέρια της πρωτεύουσας ήρθαν να τους ανοίξουν (κλείνοντας τους) τα μάτια τους.
Οδηγώντας έβλεπα τα πομακοχώρια με τους μιναρέδες μαζί με τις εκκλησίες και δεν πίστευα στα μάτια μου. Μπήκα σε ένα χωριό και έφτασα μέχρι έξω από το τζαμί και είδα παιδάκια να παίζουν μεγάλους να μιλάνε, γέρους να κάθονται όχι όλοι μουσουλμάνοι ούτε όλοι χριστιανοί. Άλλος κόσμος. Μίλαγα με έναν συνεργάτη στην Ξάνθη. Ρε συ, μου λεει ο άνθρωπος,δεν έχεις ιδέα τι φτώχεια έχουν αυτοί. Για ποια mail & internet συζητάμε τώρα. Είναι αλλού οι άνθρωποι. Αλλά εδώ έχουμε μάθει και ζούμε μαζί, δεν έχουμε να χωρίσουμε τίποτα και ας λένε ότι θέλουνε στην Αθήνα.
Στην απόμακρη Ξάνθη, φίλε Κυριάκο αν διαβάζεις, πέτυχα σταθμό που έπαιζε jazz και έπαθα πλάκα. Πήγα δεξιά λωρίδα έπεσα στα 90 και χάζευα βουνά, χωριά, την μεσημεριανή καταχνιά που σκέπαζε τον κάμπο και δεν πίστευα ότι ένα χρόνο πριν τέτοια ώρα βρισκόμουν κλεισμένος σε ένα γραφείο με μια «γραφική»(για να είμαι επιεικής) προϊσταμένη να μου σκάβει μέρα μέρα τον λάκκο και εγώ να μην παίρνω χαμπάρι ότι σε περίπου 10 ημέρες θα έπεφτα μέσα σαν ώριμο φρούτο που πέφτει από το δέντρο.
Υπάρχει δουλειά, υπάρχει ζωή, υπάρχει ελπίδα έξω από την Αθήνα αρκεί να πάρεις κάποιες αποφάσεις που θα πονέσουν αλλά δεν γίνεται αλλιώς. Η δουλειά πίσω από ένα γραφείο έχει φτάσει στο τέλος της.
Γεμίσαμε τα κτίρια με γραφεία, τα γραφεία με ανθρώπους, τους ανθρώπους με ψεύτικα όνειρα και έξω δεν έμεινε κανένας να τρέξει για αυτούς που έχουν κάτι να πούνε, κάτι να δώσουνε, κάποιο όνειρο να ακολουθήσουνε και δεν ξέρουν μερικές φορές με ποιόν μαζί θα πρέπει να προχωρήσουν.
Και αν για εμάς τους μεγαλωμένους στην Αθήνα υπάρχει μια μικρή δικαιολογία ότι δεν ξέραμε (και φυσικά δεν θέλαμε και να μάθουμε) για κάποιους άλλους που ζούσανε δίπλα σε αυτή την κατάσταση και τελικά ψάξανε το επόμενο βήμα στην Αθήνα τώρα πια η απορία μου έχει γίνει σαν τα ψηλά βουνά.
Τελικά η μεγαλύτερη χίμαιρα που μας κατέστρεψε ήταν αυτή η τόση δα επαγγελματική κάρτα που δήλωνε την ταυτότητά μας όχι με το όνομα αλλά με τον τάχαμου τίτλο. Δεν ήσουν ο Τάδε Δεινόπουλος που τύχαινε να και ήσουν Εμπορικός Διευθυντής, όχι η αξία ήταν ότι ήσουν Εμπορικός Διευθυντής που τύχαινε να λέγεσαι και κάπως.
Ακόμα μια ημέρα στην περιφέρεια με βάζει σε σκέψεις, και για πρώτη ίσως φορά ο τίτλος αυτού του blog συναντάει πραγματικές σκέψεις που πρέπει να αντιμετωπίσει ο ...ΚΟΙΝΟΣ ΝΟΥΣ
Φιλιά από την Θράκη σε όσους και αν διαβάσουν αυτό το θέμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου